Lieve BP-ers,
Na een lange radiostilte vond ik het tijd worden om me éindelijk weer te melden. Afwezig was ik niet helemaal, ik heb regelmatig met jullie meegelezen en en meegevoeld met alle leuke, minder leuke en ook treurige gebeurtenissen. Door de persoonlijke omstandigheden van de afgelopen tweeënhalf jaar heb ik absoluut geen energie gehad om actief op het forum 'mee te doen'. Dat betekent echter niet dat alles me koud heeft gelaten of dat ik geen interesse had — sinds twee maanden loop ik ook op Vivo barefoot Gobi Hi Tops
De afgelopen tweeënhalf jaar is er een hoop gebeurd. Misschien herinneren enkelen van jullie nog dat mijn tweede stiefschoonvader — onze beste vriend en rots in de branding — in 2016 binnen twee maanden tijd onverwacht aan darmkanker is overleden. Dit had grote impact (nog steeds) op ons leven, maar natuurlijk nog meer op dat van mijn schoonmoeder. Mijn Schatzi moest ineens snel een nieuwe baan zoeken omdat hij op het moment van de diagnose in dienst van zijn stiefvader was en het bedrijf werd stilgelegd. Gelukkig had hij vrijwel meteen een andere baan gevonden, maar zolang hij nog geen vast contract had, leverde dat naast de grote zorgen die we om zijn moeder hadden (en helaas nog steeds hebben), uiteindelijk wel extra stress op. Afgelopen juni heeft hij uiteindelijk een vast contract ondertekend bij een grote fabrikant van producten voor breedbandinternet en het intelligente thuisnetwerk en is daar trainer en helpdeskmedewerker.
Bij dezelfde werkgever heb ik sinds afgelopen september een vast contract als technisch vertaler van de supportdocumentatie. Mijn Schatzi heeft mij destijds in contact gebracht met de HR-afdeling zodat ik mezelf daar kon voorstellen, i.v.m. een stageplaats als vertaalster DU-NL. Naast een stageplaats kreeg ik ook een baan bij de klantenservice voor de Nederlandse markt aangeboden, die ik natuurlijk meteen heb aangenomen. De periode van mijn stage was enorm zwaar. I.p.v. 25 uur per week werkte ik ineens 40 uur per week, daarnaast moest ik stageverslagen schrijven en was ik bezig met afstuderen: ik moest veel opgaven en minors voor studiepunten inleveren, leren voor de tentamens en me voorbereiden op de afsluitende examens die in mei 2017 Utrecht plaatsvonden. Het huishouden moest natuurlijk worden gedaan en er waren de zorgen om en voor mijn schoonmoeder en de zorgen om mijn vriend. Het was een harde race tegen de klok. Ik deed iedere dag van 's morgens vroeg tot 's avonds laat niets anders dan werken (+ stage) en studeren en moest in de zomer zelfs twee weken vrij nemen om uiteindelijk alle opdrachten op tijd te kunnen inleveren, zodat ik in september zou kunnen afstuderen. Alle andere zaken moesten er ook nog worden tussengepropt.
Uiteindelijk werd alle moeite (en stress!) beloond, in september 2017 ben ik daadwerkelijk afgestudeerd als vertaler en heb ik in de Hogeschool van Utrecht mijn diploma in ontvangst genomen. Bovendien werd mijn contract gewijzigd, zodat ik officieel in dienst was als technisch vertaler en niet meer als medewerker klantenservice. Ik denk wel dat ik uiteindelijk (wéér) een burn-out had. Nadat ik was afgestudeerd, was ik letterlijk op. Ik had echt nergens zin meer in en genoot eigenlijk van het helemaal niets te hoeven doen. Ik kón ook gewoon niets meer doen, er kwam niets uit mijn handen, ik kon alleen nog voor de computer hangen en filmpjes op YouTube kijken. Dingen zoals moeilijke artikelen lezen lukte gewoon niet. Ik ging wel gewoon naar mijn werk, had (en heb) daar veel plezier in, maar zodra ik thuiskwam was ik he-le-maal op.
Met het voorjaar kwam ook het geweldig mooie weer. In de weekends zijn mijn Schatzi en ik er met de fiets opuit gegaan. In en rondom Berlijn is het zó mooi, er is zoveel natuur en water! We zijn hele lange fietstochten gaan maken, door Berlijn maar ook buiten de stad. Tochten van minstens 60 kilometer waren meer regel dan uitzondering. Ik merkte hoe goed deze fietstochten me deden. Ik voelde me meer ontspannen, de pijn werd minder, ik voelde me energieker en ik kreeg langzaam aan weer zin om weer dingen op te gaan pakken.
Met onze terrorist Mowgli gaat het prima. Ook met 9 tanden en kiezen minder heeft hij bewezen dat het ook dán nog goed barfen is: hij was sneller bij de vogel dan ik, toen die in volle snelheid tegen ons raam is aangevlogen. De vogel kreeg éérst de gewoonlijke roomtour en nadat deze voorbij was, was het tijd voor een potje voetbal. Dat gebeurde precies op de zaterdag dat mijn Schatzi moest werken en ervoor had gekozen om via een VPN-verbinding thuis te werken, omdat hij alleen voor de e-mailsupport was ingepland. Precies op het moment dat hij vanwege grote drukte de hotline uit de brand moest helpen en nét een klant aan de telefoon had, vloog de vogel tegen ons raam en had Mowgli hem te pakken. Mijn vriend was aan het telefoneren terwijl Mowgli achter hem tekeer ging met die vogel. Ik stond erbij en keer ernaar — het was net een slapstick