[Parelridder]

Zoals veel mensen hier wel weten, is op 1 september 2016, toen ik met mijn Daantje (Flatcoated, 3 jr) door de wijk wandelde, een Sarplaninac van ca 70 kg uit een tuin ontsnapt, die maar met 1 doel de tuin uit kwam: Daantje (die de hond altijd kalm & ontspannen volledig genegeerd had als we diens tuin passeerden) vermoorden.
Die ervaring is er bij zowel haar als mij flink ingehakt. Ik had net enkele weken en pup in huis en het heeft 't laten kennismaken met onbekende honden een stuk spannender gemaakt. Sowieso of de ander betrouwbaar is (niet persé in de zin van moordlustig, maar een grauw laat me nu gemakkelijk schrikken) én of er niet op een onbewaakt moment een andere aan komt stormen die heel andere bedoelingen heeft. Kortom, ik zou ogen in mijn achterhoofd willen hebben.
Gelukkig is Jip een vrolijk grietje wat ondanks mijn bezorgdheid en schrikreacties blij en vol vertrouwen rond stapt. Het zou voor mij makkelijker zijn als ze de wereld wat enger zou vinden, niet op anderen af zou willen/durven, maar het is niet wat ik voor háár wil, angst of onzekerheid voelen.
In overleg met de GT ga ik gen hond-hond contacten aan waar ik bagger bij schijt, óók niet als ik met mijn hoofd weet dat het overdreven bezorgdheid is, omdat ik dan mijn angst zal overbrengen. Dus beter ontlopen wat ik niet zie zitten, dan mezelf forceren. Jip ziet dat anders...
Madame is in de puberteit geschoten en ze heeft nu de lol ontdekt van aan het einde van de wandeling niet hier-komen. Dat lossen we wel op door onvoorspelbaar te worden in het aanlijnmoment, maar gisteren verraste ze me er nog mee. Ze ging met onnozel gezicht bovenaan het paadje naar de parkeerplaats zitten, als kende ze het hele hier-kom-signaal niet. Ik zette de anderen in de auto, riep nogmaals en besloot dan maar weg te rijden. Jip bleef zitten als begreep ze niet eens dat wij weg reden. Aargh!
Ik durfde niet verder dan naar het einde van de parkeerplaats te rijden, want toen wij het gebied uit liepen, ging er net een man met een Rottweiler in.. Nou heb ik heel slechte ervaringen met dat ras, dus zoek sowieso geen contact, dat is er niet beter op geworden na de sarplaninac natuurlijk. En deze reu was giga groot, liep aangelijnd in losloopgebied en op een bijzonder koud & nat moment (niet zelden kiezen verantwoordelijke eigenaren die momenten om even in rust ook hun maatje ergens los te kunnen laten).
Ze waren er weliswaar nog maar net in gegaan, dus het was irreëel te vrezen dat Jip ze nu al zou ontmoeten als ik de hoek om reed, maar ik durfde niet.
Dus ik stapte uit, liep naar haar terug en ineens wilde m'n lolbroekje toch komen. Ze rende het paadje af, dolblij op me af, om me te passeren.. Ik dacht een volgende puberstreek (langs rennen, uitdagen, pakkertje..) maar nee, achter mij was de man met de Rottweiler de parkeerplaats op komen lopen, via een ander pad.. En Jip zag daarin een kans tot het feestje..
Ik gaf een zodanige schreeuw dat de eigenaar van de Rottweiler (een boom van een vent, qua postuur volkomen matchend bij de hond, gelukkig) me verwonderd of misschien wel afkeurend aan keek. Jip trok zich er beduidend minder van aan. Jip doet haar naam er aan: Jippie!! Gelukkig was ze wel zo verstandig om pal bij de hond er niet op te stuiteren maar met enige zelfbeheersing om hem heen te lopen zonder opspringen of vreselijk lebberen. Ik liep met kordate stappen op haar af om haar op te halen. Ik hield mijn hart vast of het zo lang goed zou blijven gaan. De Rottweiler bromde zacht en stond er mega imponerend bij. Het schuim op de bek had vast niks met haar te maken, maar het totaal plaatje was voor mij zó dreigend: die mini Jip (naast hem was het slechts een pulletje!) en dan die imposante dreigende verschijning.. De eigenaar die middels lijn, route en moment álles gedaan had om anderen te vermijden, vast niet voor niks.. Niet te omschrijven wat er op dat moment in mijn hoofd gebeurde. Het zal wel paniek zijn, lang leve de automatische piloot zeg maar.
Terwijl ik door liep naar Jip, zag ik dat de man zijn hond niet bij het tuig pakte en de flexlijn niet zo kort mogelijk maakte. De man kek aandachtig naar zijn hond en dat gaf me de indruk dat hij hierin keuzes maakte, goed wist wat hij deed en langs deze weg binnen deze situatie de spanning zo veel mogelijk beperkte.
Toen hij kans zag, pakte hij Jippie bij de halsband. Ze stond schuin voor zijn hond en hij hield haar daar. Ik nam de halsband over en bedankte de man. Ik zette Jip in de auto en telde mijn zegeningen.
Het goede nieuws is dat ze eenmaal bij de hond wel goed kijkt op wie ze af gegaan is en zich daar aan aanpast. En we troffen gelukkig een uitstekende eigenaar, zowel tav zijn eigen hond als de mijne. Die zelfs zo vriendelijk was me niet de wind van voren te geven dat mijn hond op de zijne af stormde, want hoewel dat ook mijn bedoeling niet was en ze uit losloopgebied aan stormde.. Die man had op een muilkorf na alles gedaan wat je bedenken kunt om contact uit de weg te gaan, dus ik was blij met zijn begrip voor het nog niet onder controle hebben van mijn pretletter.
Maar man man, wat was ik BANG. Ik heb nog de hele avond opmerkingen richting Jip geplaatst over haar verstand.

[Fenixjuh]

Heel reële angst, zeker bij zoiets.. Iets waar ik regelmatig tegenaan loop.. Helaas heb jij een puber, ik heb gelukkig een hond waarbij ik echt alle knopjes ken, weet wanneer wegrennen (zodat hij blij meerent), langzaam benaderen of afleiding door bal in moet zetten..

Het gaat 'slijten'. Niet alleen op de manier hoe je je voelt, maar ook met bepaalde momenten ga je denken 'de volgende keer....'. Mijn vriend greep ooit een hond met tuig van Jacy af, toen besloot ik dat een tuig handig was en heeft Jacy een tuig gekregen ipv halsband.
Je wordt vanzelf wel weer zekerder, de voorzichtigheid blijft, maar het komt goed!

[Hope]

Ooooh dit is zó herkenbaar! Alleen ben ik nu dan de eigenaar die aangelijnd in de regen gaat lopen om maar niets tegen te komen. Het heeft maanden geduurd voor ik Nelson weer los durfde te laten en ik heb daarbij begeleiding gezocht bij een GT. Niet voor Nelson maar puur voor mezelf. En geloof het of niet, de eerste keer dat Nelson los ging met haar hond, op een veldje, heb ik staan janken van spanning. Ik was zó bang dat er ieys zou gebeuren en ik dan geen controle had.

Wij zijn nu toch al wel een jaar verder en ik laat Nelson vrijwel nooit meer los. Alleen op rechte, overzichtelijke paden. En iedere hond die tegemoed komt vind ik eng, totdat ik kan zien wat voor hond het is. Maar los spelen met andere honden? No thx! Nu is dat ook nog vaak een brug te ver voor Nelson, hij kan alleen met van die no-nonsense honden die weinig tot geen fysiek contact zoeken. Maar mijn god, wat ben ik bang geweest. En veel te vaak ben ik dat nog steeds.

Ik oefen me dus het suf op de "kom hier" en loslopen is echt een privilege. Zit de "kom hier" er niet in 99,8% van de gevallen op, dan gaat meneer niet van de lijn. Jammer voor hem, maar stukken beter voor mijn bloeddruk.

[Kaela]

Ook hier heel herkenbaar. Ook al hebben we al heel lang niets naar meegemaakt en slijt het inderdaad wel.

Zo kwamen wij vorige week tijdens een wandeling langs een boerderij. Het pad liep met een boog om de boerderij heen, was vrij smal en je kon niet uitwijken. De twee duitse herders van de boerderij, die fanatiek ons weg wilden jagen, liepen de hele boog met ons mee, gescheiden door een sloot. Een van de twee kwam op een bepaald punt over het ijs heen. Man, man, we scheten in ons broek. Ook al zag ik met mijn verstand dat ze aan het waken waren en verder niets agressiefs leken te hebben. Gewoon een grote mond waarmee ze zeiden dat we op moesten duvelen. Maar mijn gevoel zei wat anders hoor, ik had het complete plaatje van pure paniek, enkel iets gesust door mijn verstand dat continu zei dat het echt goed zou gaan.

Loslopende honden bezorgen mij altijd paniek. Dat gevoel wat ik krijg als ik zie dat een hond op ons af kan komen stormen. Vreselijk. Klotsende oksels, hartkloppingen, niet meer na kunnen denken. Ik ben een vrij langzame wandelaar, maar dan kan ik opeens héél snel. Gelukkig helpt het enorm als ik in de andere hond een gehoorzame lieverd herken, die niet van plan lijkt naar ons toe te komen. Dan raak ik niet in paniek of kalmeer ik heel snel. En verantwoorde baasjes zoals die jij beschrijft van de rottweiler kunnen ook veel helpen. Het gevoel dat je beide je best doet om de situatie prettig en veilig te laten verlopen is heel wat waard.

Toch is het bij ons wel dermate gesleten dat we wel weer wat durven. Een vriendin woont tegenwoordig aan de rand van een bos en daar lopen de meeste honden los. Toch zijn we daar laatst wezen wandelen. Zij kent de meesten wel, weet wanneer het rustig en en accepteert dat wij ontmoetingen willen voorkomen. Ik ben blij dat we dit weer durven, maar ik weet ook dat er weinig voor nodig is om dat weer om zeep te helpen. Toch kun je niet alles blijven vermijden, wij vermijden al zó veel door extreem kritisch te zijn in locaties en tijdstippen.

Het zal slijten en je puber zal de bananen ook wel weer een keer weggooien. En tot die tijd moet je ook een beetje hopen op baasjes zoals je dit keer hebt ontmoet. Gelukkig bestaan die ook nog in grote getale, verantwoorde baasjes. Het is alleen zo jammer dat 1 onverantwoorde zoveel meer effect heeft dan 100 verantwoorde.

[Martine-Tom]

Juist omdat ik me heel bewust was en ben van dit neveneffect na een aanval heb ik mezelf daarop getraind. Ik wil niet dat Tom er nog meer onder moet lijden.
Hij loopt dus ook gewoon nog los, hij speelt ook nog met andere honden, maakt ook kennis met vreemde honden. Wel ben ik voorzichtiger, bij enige twijfel loop ik om. En als wel franse bullen tegen komen houd ik afstand en leg uit waarom Tom zo bang is. Als de eigenaar er goed mee om gaat en de hond goed begeleid laat ik Tom toch kennis maken.
Ik probeer in mijn achterhoofd te houden dat de meeste honden en baasjes ook niks kwaads in de zin hebben.
Dezelfde dag van de aanval zijn we alweer met andere honden gaan lopen, de dag erna zijn we met zijn vriendjes naar een losloopgebied gegaan.

Enige wat ik echt vermijd zijn de vechthonden. Daar begin ik niet meer aan, als ik er daar 1 van die draai ik acuut om en loop een andere kant op. Hoe lief de baasjes ook beweren dat ze zijn.

[Parelridder]

Ik ga eens per week met Jip naar jachttraining. Dat was sowieso al de bedoeling, maar kreeg na de angst die ik over hield aan de aanval een extra waarde, namelijk het wekelijks bezoeken van een losloopgebied midden op de dag: lestijd.. Maar wel in de bescherming van een trainingsgroepje: steun en hulp kunnen vragen als ik me onveilig voel door een naderende hond(engroep).
Als je dat wat je eng vindt volledig vermijd groeit het. Buiten dat wil ik graag dat Jip gewend blijft aan andere honden, haar vaardigheden en vertrouwen behoudt. Daar heeft ze of ik het nu leuk vindt of niet dan toch tenminste enige onderhouds-oefening voor nodig..
Enfin, met zeker ook dat doel zijn we ingestroomd bij een jachttrainingsgroepje. En ik heb al wat hartverzakkingen achter de rug daar!
* Jip die benaderd wordt door een hele groep terwijl wij op onze beurt wachten (maar allemaal heel vriendelijk verlopen, terwijl Jip toont best haar verstand te kunnen gebruiken).
* Jip die na een zoekopdracht op de terugweg een hond in het vizier krijgt, zo hard ze kan naar mij rent om de dummy voor me neer te pleuren, om aansluitend op de door haar gekozen beloning af te sprinten: een nieuwe vriendin. Met die hond om het hardst gerend, super gezellig. Niet 'de bedoeling' om zo een dummy in te leveren end an de benen te nemen, maar ik heb staan genieten. Dit contact had ik niet gezocht als ik er aan had kunnen ontkomen, maar door me in de situatie te brengen dat ik het niet kón vermijden heeft ze een kei leuke hond-hond ervaring gehad met een vreselijk leuke hond met een compleet ander uiterlijk dan de honden thuis.
* Jip die door mega grote Berner Sennen honden wordt uitgedaagd terwijl zij aangelijnd is en de BS ver van hun eigenaren (en de BS wensten ons niet te verlaten, want Jippie reageerde nogal enthousiast, net een griet van 15, wil heel de dag klieren met andere meiden)
* Jip die op de terugweg met een dummy een hondje achter mij ziet, waarvan ik dus geen weet heb. De dummy voor me neer gooit en op dat hondje af sprint (makkelijk zo'n naam, je hebt je voorgesteld en in dezelfde moeite je emoties geuit..). Hondje is kleiner dan zij en vindt al dat enthousiasme ongepast, waarop het mopperend de tandjes laat zien, waarop Jip besluit het dan gezelliger vindt naar mij te luisteren en dus terug te komen en daar netjes het apport alsnog in de hand geeft.
Etc. etc.
En afgelopen week kwam er een pitbull op ons groepje af. Geen halsband om en de eigenaar op afstand. Ik ging dicht bij de 2 andere wachtende cursisten staan om me beschutter te voelen, maar dat haalde niks uit. En omdat iedereen het eng vond en zich dus richtte op de eigen hond, bleef het beschutte gevoel uit. De pitbull had m.n. interesse in Jip, want die reageert ("hondje!!!") op contact zoeken. En ik stond me dus scheel te werken haar zo kalm mogelijk te houden in afwachting dat de eigenaar alsjeblieft de hond zou komen halen. Een grote brede vent die totáál geen haast maakte, een beetje riep naar de hond zonder resultaat.. Ik werd banger en banger, wist best dat als die hond puur uit geweest was op doden dat hij dan al was aangevallen, want heb gezien hoe dat er uit ziet... Maar zó bang dat het zou om slaan, dat Jip onbedoeld iets zou triggeren, dat het mis zou gaan..
Tenslotte kwam de man, poogde lachend zijn hond te vangen, die zich liet omvallen en toen met wat vage gebaren, met horten en stoten bij ons weg werd gemanipuleerd. Pas toen hij weg was voelde ik hoe ik trilde, de spierspanningen, mijn hart.. Pff!
Dat is echt beroerd om me te maken, die angst, überhaupt zo'n ontmoeting, maar er staan heel veel prima ervaringen tegenover. En voor Jip is dit prima en ik hoop (en verwacht) dat die ervaringen mij helpen gaan om in de toekomst niet meer te pas en te onpas angst te voelen voor onbekende honden.

[winni]

Toen ik nog een hondenuitlaatservice had werd ik vaak gebeld door mensen met de vraag of zij een wandeling mee mochten lopen.
Ik raad jou aan om een uitlaatservice te zoeken die aangesloten is bij HUS Nederland en te vragen of je zelf mee mag lopen met een 'relaxte' groep. En als het leuk is gewoon vragen of je voorlopig iedere week een wandeling mee mag. Maar kijk wel op de site van HUS Nederland om zeker te weten of ze zijn aangesloten. Dan weet je ook zeker dat ze niet zulke achterlijke grote groepen hebben en dat ze wat cursussen hebben moeten volgen voor hun werk.

[Hope]

Het lijkt mij heerlijk om een hond als Jip te hebben, dat is wat er "mis" gaat met mij en Nelson.
Ik moet contact wel vermijden omdat het voor Nelson vaak gewoon teveel is. En je ziet dat hij nu zó onzeker is dat hij het steeds voor elkaar krijgt dat honden naar hem snauwen en dat maakt hem dan weer banger.
Jip is zo heerlijk onbevangen, dan loopt het vaak wel weer los.

Toen ik nog een hondenuitlaatservice had werd ik vaak gebeld door mensen met de vraag of zij een wandeling mee mochten lopen.
Ik raad jou aan om een uitlaatservice te zoeken die aangesloten is bij HUS Nederland en te vragen of je zelf mee mag lopen met een 'relaxte' groep. En als het leuk is gewoon vragen of je voorlopig iedere week een wandeling mee mag. Maar kijk wel op de site van HUS Nederland om zeker te weten of ze zijn aangesloten. Dan weet je ook zeker dat ze niet zulke achterlijke grote groepen hebben en dat ze wat cursussen hebben moeten volgen voor hun werk.

Ooh, dat is een goed idee! Voor later dan, voor ons. Als Nelson weer met andere honden durft te spelen. 1 tegelijk is nu nog wel even genoeg.

[Borke]

Meelopen met een goede uitlaatservice is een goed idee. Dat heb ik ooit met Borke ook gedaan, toen hij pup was. In het kader van de socialisatie. Later ook voor training: stukje meelopen en dan de andere kant op en zien dat ik hem meekreeg.

Later toen hij 1 jaar was, ging hij soms mee met die hondenuitlaatservice. Hij was de enige ongecastreerde reu die mee mocht

[Kaela]

Ja, een onbevangen hondje is wel fijn. Dan heb je "alleen maar" aan je eigen angsten te werken. Uiteraard tussen aanhalingstekens, want dat is al meer dan genoeg.

Wat bij mij ook meespeelt is dat ik weet dat Oscar inmiddels terug vecht. Hij is geen vechtersbaas en hij valt ook nooit uit. Maar komt een "stoer geval" op ons afgestormd of bruusk buurten, dan zal Oscar direct voor aanval is de beste verdediging kiezen. En dat doseert hij ook nog wel, hij begint niet direct blind te knokken, maar hij gaat wel direct in de dreigende lichaamshouding, grommen enz. Wat natuurlijk de situatie enorm op de spits drijft en de kans op een goede afloopt ernstig af doet nemen.
Hij doet dit alleen bij te bruuske, stoere, snelle benaderingen, dus die probeer ik koste wat kost te vermijden. Ik wil niet dat hij in een situatie komt waarin hij geweld in denkt te moeten zetten, want dan is hij dus heel erg bang. En ik wil ook niet dat mijn hond deel is van het probleem, ik zou het vreselijk vinden als Oscar schade aan andere honden toebrengt.

Zo af en toe ontmoeten wij wel vreemde honden van dichtbij, in de regel aangelijnd. Je hebt de wereld niet 100% onder controle, soms gebeurd dat. Aangezien lang niet alle honden zo bruusk en stoer zijn, gaan die ontmoetingen meestal prima. Bij teefjes is Oscar direct verliefd, dat gaat zelden mis. Is de teef minder gediend van meneertje-opdringerig, dan is een scheef oog al genoeg om Oscar "ja mevrouw, is goed mevrouw, ik gedraag me al mevrouw" te laten zeggen . Om teefjes maak ik me dus nooit druk, of het moet wel een enorme valse bitch zijn (een keer een loslopende Duitse Herderteef gehad waar ik de bibbers van kreeg). Bij reuen is er over het algemeen prima tijd om de ontmoeting goed te laten verlopen. Ze hoeven niet neus aan neus te komen of te blijven, als we Oscar rustig weer mee nemen is er helemaal niets aan de hand.

Ik put altijd wel weer vertrouwen uit die ontmoetingen, want Oscar laat dan altijd weer zien hoe goed hij hondentaal spreekt en hoe respectvol hij eigenlijk is naar andere honden. Ik vind dat heel mooi om te zien, hoe ze dan heel subtiel communiceren met elkaar, even wegkijken, hoofd iets wegdraaien, even gaan snuffelen om de ander de tijd te geven. Als het goed gaat en wij misschien ook nog eens even babbelen met de eigenaar, dan vind ik het mooi om te zien hoe dat dan gaat.

[Laika]

Honden kunnen toch onvoorspelbaar gedrag vertonen. Ik heb een poosje meegelopen met een angstige hond bij een uitlaatdienst. Dit ging op zich wel redelijk tot een van de honden een andere hond uit de groep aanviel. Het gegil hoor ik nu nog! Wat vreselijk. Sindsdien ben ik nog banger geworden voor hondenconfrontaties. Gelukkig kan ik het hier heel goed vermijden maar relaxt wandelen is er eigenlijk niet meer bij.

[Parelridder]

Toen ik nog een hondenuitlaatservice had werd ik vaak gebeld door mensen met de vraag of zij een wandeling mee mochten lopen.
Ik raad jou aan om een uitlaatservice te zoeken die aangesloten is bij HUS Nederland en te vragen of je zelf mee mag lopen met een 'relaxte' groep. En als het leuk is gewoon vragen of je voorlopig iedere week een wandeling mee mag. Maar kijk wel op de site van HUS Nederland om zeker te weten of ze zijn aangesloten. Dan weet je ook zeker dat ze niet zulke achterlijke grote groepen hebben en dat ze wat cursussen hebben moeten volgen voor hun werk.

De HUSsen hier zijn naar mijn mening echt gruwelijk. Daar loop ik met geen van mijn honden ooit nog mee mee. In één gebied lopen vermijd ik zelfs al jaren, zo mogelijk. we komen ze desondanks wel tegen omdat je nou eenmaal wel eens ergens lopen gaat war ze na mij arriveren. dat is nóóit fijn, hooguit is het lekker vlot achter de rug. Ze stieren met z'n allen frontaal op ons af, om ter plekke massaal over te hangen e.d. wat natuurlijk zo imponerend is als een groep hooligans. Er zijn er met een 'leider' (de hond van de HUS-eigenaar) die andere honden in het gebied grommend toe snelt, bespringt en dwingt tot volledige overgave.. Mag je vooral niks van zeggen, want 'het zijn honden'. Er zijn er met klanten die de boel terroriseren, waarvan de HUS-eigenaar me dan vervolgens vol trots uit legt dat de hond dat eerder nooit gedurfd had en dat mijn honden vooral ook moesten gaan mee lopen als ze hier moeite me hebben, omdat zij dan ook die 'groei' kunnen door maken. Nou nee, bedankt!

Overigens is Daantje fysiek nog niet zodanig hersteld dat ze mee mag en mag ze van de professor die haar in dec. onderzocht dergelijke belasting nooit meer, dus zij zelf kan ik daar sowieso niet aan bloot stellen, nog los van dat het als een olifant in een porseleinkastje zou zijn tov hoe veel ze heeft moeten overwinnen om weer te kunnen en durven wat ze nu kan.

[BelleFae]

Heel herkenbaar. Ons hondje is een aantal jaar terug aan flarden gescheurd ongeveer, wonder boven wonder heeft ze het overleefd. Maar ik ben echt getraumatiseerd. Met onze kleintjes lopen wij ook alleen maar op plekken waar het rustig is, ik wil gewoon geen andere honden tegenkomen. Nu we Zahra erbij hebben en Noortje bij mijn ouders erbij begin ik een klein beetje rustiger te worden met andere honden. Maar met de kleintjes sowieso niet. Dat is gewoon te kwetsbaar.

[smulpaap]

Heel herkenbaar. Ons hondje is een aantal jaar terug aan flarden gescheurd ongeveer, wonder boven wonder heeft ze het overleefd. Maar ik ben echt getraumatiseerd. Met onze kleintjes lopen wij ook alleen maar op plekken waar het rustig is, ik wil gewoon geen andere honden tegenkomen. Nu we Zahra erbij hebben en Noortje bij mijn ouders erbij begin ik een klein beetje rustiger te worden met andere honden. Maar met de kleintjes sowieso niet. Dat is gewoon te kwetsbaar.

Dat is o.a reden waarom wij altijd een kar bij ons hebben . Mijn oude bes is ook maar een kleintje , ze maakt geen schijn van kans meer als er iets gebeurt
Wij lopen op plekken waar we veel overzicht hebben , komt er iets aan waarover we onze bedenkingen hebben dan zetten we haar in de kar

[Borke]

Zo'n kar is natuurlijk wel handig met kleine hondjes. Maar eigenlijk van de zotte dat je een kar moet meeslepen om met een veilig gevoel met je hond te kunnen wandelen...