[Siberienne]

Dit is dus precies wat ik bedoel.
Ik heb ook niets tegen therapie, maar er is geen therapeut die mij kan wijsmaken dat ik niet bang hoef te zijn van bepaalde honden. Ik heb namelijk gezien wat er kan gebeuren, ik wéét dat mijn angst gegrond is.
Kan ik leuk EMDR gaan doen maar daarmee vind ik een Pitbull echt ineens niet een leuke, lieve, betrouwbare hond. Jammer maar helaas. De Pittbull is voor mij bewezen onbetrouwbaar. En voor anderen geldt dat voor herders, rottweilers of chiwafwafs.

Maar dit is anders dan wat je in je eerste post schrijft "iedere hond die me tegemoet komt vind ik eng" zet je daar letterlijk neer. Snap je wat ik dan bedoel met gezonde en ongezonde angst?

[Hope]

Maar dit is anders dan wat je in je eerste post schrijft "iedere hond die me tegemoet komt vind ik eng" zet je daar letterlijk neer. Snap je wat ik dan bedoel met gezonde en ongezonde angst?

Ja, ik vind iedere hond die naar ons toe komt eng. Maar als ik zie dat het een golden retriever is, dan is dat weg. Aangezien Nelson is aangevallen door een hond die wij niet zagen aankomen en waarmee er geen contact was geweest, lijkt mij dat een vrij normale reactie. Ik heb niets van deze hond kunnen aflezen aan lichaamstaal, dus mijn vertrouwen in "het loopt altijd wel los, je hebt tijd om in te grijpen" is weg.

[renate1985]

Ik herken het meeste ook. Ik ben blij dat wij een roedel van 3 honden hebben die eventueel elkaar beschermen waar nodig.
Kaine ( onze rottweiler ) is meerdere keren aangevallen vanuit het niets. Hij stond gewoon bij een boom te snuffelen en vanuit achter kwam een border collie die hem ineens aanviel.
Hij is ingesloten geweest door 2 bernen senners en 3 border collies die hem om de beurt aanvielen.
En een keer aangevallen door een herder.

Sinds dien ben ik als de dood dat hij weer gepakt word. Maar ook voor anders om. Door al deze ervaringen kan kaine niet meer met grote honden buiten onze eigen roedel. Hij heeft nu gekozen voor de aanval is de beste verdediging ( dit doet hij uit angst die we niet bij hem weg krijgen ).

We vermijden losloopgebieden en als we ergens een loslopende hond tegen komen vraag ik netjes om hem bij te houden. Wanneer dat niet gebeurd krijgt die hond maatje 41 tegen zijn billen. Beter dat ik die hond tegen zijn billen schop ( niet te hard uiteraard maar voldoende om af te schrikken ) dan dat mijn rottweiler erin bijt.

Ik ben vaak ook doodsbang dat het anders fout afloopt ( is het niet mijn hond die gepakt word dan pakt hij zelf de andere hond als hij de kans krijgt ). Mijn hond word er altijd op aangekeken maar ze zien niet dat hun lieve schattige hondje met ontblote tanden richting mijn hond komt.

[Siberienne]

Ja, ik vind iedere hond die naar ons toe komt eng. Maar als ik zie dat het een golden retriever is, dan is dat weg. Aangezien Nelson is aangevallen door een hond die wij niet zagen aankomen en waarmee er geen contact was geweest, lijkt mij dat een vrij normale reactie. Ik heb niets van deze hond kunnen aflezen aan lichaamstaal, dus mijn vertrouwen in "het loopt altijd wel los, je hebt tijd om in te grijpen" is weg.

Ik snap jet verdwenen vertrouwen en ik snap je ongerustheid.
Of het normaal is, daar ga ik niet over.
Voor mij persoonlijk zou het verschil maken.
Of dat even alert kijken, check, klaar is
Of dat je met kloppend hart en klotsende oksels aan de grond genageld staat

Als ik altijd in dezelfde gemoedstoestand in de auto zou stappen als de eerste keer na mijn ongeluk, zou ik dat niet volgehouden hebben.

En nogmaals, het is geen waarde oordeel, het gaat niet om normaal of abnormaal of goed of fout.

Het zou mij gaan om hoeveel last heb ik ervan. Is dat reeel of emotioneel en wil je er wat mee, voor jezelf en/of je hond, die afweging moet ieder voor zich maken in mijn ogen.

[Esther Q]

Zoals veel mensen hier wel weten, is op 1 september 2016, toen ik met mijn Daantje (Flatcoated, 3 jr) door de wijk wandelde, een Sarplaninac van ca 70 kg uit een tuin ontsnapt, die maar met 1 doel de tuin uit kwam: Daantje (die de hond altijd kalm & ontspannen volledig genegeerd had als we diens tuin passeerden) vermoorden.
Die ervaring is er bij zowel haar als mij flink ingehakt. Ik had net enkele weken en pup in huis en het heeft 't laten kennismaken met onbekende honden een stuk spannender gemaakt. Sowieso of de ander betrouwbaar is (niet persé in de zin van moordlustig, maar een grauw laat me nu gemakkelijk schrikken) én of er niet op een onbewaakt moment een andere aan komt stormen die heel andere bedoelingen heeft. Kortom, ik zou ogen in mijn achterhoofd willen hebben.
Gelukkig is Jip een vrolijk grietje wat ondanks mijn bezorgdheid en schrikreacties blij en vol vertrouwen rond stapt. Het zou voor mij makkelijker zijn als ze de wereld wat enger zou vinden, niet op anderen af zou willen/durven, maar het is niet wat ik voor háár wil, angst of onzekerheid voelen.
In overleg met de GT ga ik gen hond-hond contacten aan waar ik bagger bij schijt, óók niet als ik met mijn hoofd weet dat het overdreven bezorgdheid is, omdat ik dan mijn angst zal overbrengen. Dus beter ontlopen wat ik niet zie zitten, dan mezelf forceren. Jip ziet dat anders...
Madame is in de puberteit geschoten en ze heeft nu de lol ontdekt van aan het einde van de wandeling niet hier-komen. Dat lossen we wel op door onvoorspelbaar te worden in het aanlijnmoment, maar gisteren verraste ze me er nog mee. Ze ging met onnozel gezicht bovenaan het paadje naar de parkeerplaats zitten, als kende ze het hele hier-kom-signaal niet. Ik zette de anderen in de auto, riep nogmaals en besloot dan maar weg te rijden. Jip bleef zitten als begreep ze niet eens dat wij weg reden. Aargh!
Ik durfde niet verder dan naar het einde van de parkeerplaats te rijden, want toen wij het gebied uit liepen, ging er net een man met een Rottweiler in.. Nou heb ik heel slechte ervaringen met dat ras, dus zoek sowieso geen contact, dat is er niet beter op geworden na de sarplaninac natuurlijk. En deze reu was giga groot, liep aangelijnd in losloopgebied en op een bijzonder koud & nat moment (niet zelden kiezen verantwoordelijke eigenaren die momenten om even in rust ook hun maatje ergens los te kunnen laten).
Ze waren er weliswaar nog maar net in gegaan, dus het was irreëel te vrezen dat Jip ze nu al zou ontmoeten als ik de hoek om reed, maar ik durfde niet.
Dus ik stapte uit, liep naar haar terug en ineens wilde m'n lolbroekje toch komen. Ze rende het paadje af, dolblij op me af, om me te passeren.. Ik dacht een volgende puberstreek (langs rennen, uitdagen, pakkertje..) maar nee, achter mij was de man met de Rottweiler de parkeerplaats op komen lopen, via een ander pad.. En Jip zag daarin een kans tot het feestje..
Ik gaf een zodanige schreeuw dat de eigenaar van de Rottweiler (een boom van een vent, qua postuur volkomen matchend bij de hond, gelukkig) me verwonderd of misschien wel afkeurend aan keek. Jip trok zich er beduidend minder van aan. Jip doet haar naam er aan: Jippie!! Gelukkig was ze wel zo verstandig om pal bij de hond er niet op te stuiteren maar met enige zelfbeheersing om hem heen te lopen zonder opspringen of vreselijk lebberen. Ik liep met kordate stappen op haar af om haar op te halen. Ik hield mijn hart vast of het zo lang goed zou blijven gaan. De Rottweiler bromde zacht en stond er mega imponerend bij. Het schuim op de bek had vast niks met haar te maken, maar het totaal plaatje was voor mij zó dreigend: die mini Jip (naast hem was het slechts een pulletje!) en dan die imposante dreigende verschijning.. De eigenaar die middels lijn, route en moment álles gedaan had om anderen te vermijden, vast niet voor niks.. Niet te omschrijven wat er op dat moment in mijn hoofd gebeurde. Het zal wel paniek zijn, lang leve de automatische piloot zeg maar.
Terwijl ik door liep naar Jip, zag ik dat de man zijn hond niet bij het tuig pakte en de flexlijn niet zo kort mogelijk maakte. De man kek aandachtig naar zijn hond en dat gaf me de indruk dat hij hierin keuzes maakte, goed wist wat hij deed en langs deze weg binnen deze situatie de spanning zo veel mogelijk beperkte.
Toen hij kans zag, pakte hij Jippie bij de halsband. Ze stond schuin voor zijn hond en hij hield haar daar. Ik nam de halsband over en bedankte de man. Ik zette Jip in de auto en telde mijn zegeningen.
Het goede nieuws is dat ze eenmaal bij de hond wel goed kijkt op wie ze af gegaan is en zich daar aan aanpast. En we troffen gelukkig een uitstekende eigenaar, zowel tav zijn eigen hond als de mijne. Die zelfs zo vriendelijk was me niet de wind van voren te geven dat mijn hond op de zijne af stormde, want hoewel dat ook mijn bedoeling niet was en ze uit losloopgebied aan stormde.. Die man had op een muilkorf na alles gedaan wat je bedenken kunt om contact uit de weg te gaan, dus ik was blij met zijn begrip voor het nog niet onder controle hebben van mijn pretletter.
Maar man man, wat was ik BANG. Ik heb nog de hele avond opmerkingen richting Jip geplaatst over haar verstand.

Dat kan je totaal overspoelen, zo'n gevoel. Ik ken het niet in deze context, wel in een andere. Heb wel eens wat meegemaakt met mijn hond en een stafford, maar dat resulteerde niet in meer dan iets meer oplettendheid een periode. Maar ik heb dat verhaal over Daantje gelezen en dan is deze reactie heel normaal. Het zal nog veel vaker gebeuren. Je kunt het zien als iets positiefs. Elke keer dat je zoiets meemaakt en het gaat goed (laten we hopen dat het vanaf nu altijd goed gaat), komt die angst los en slijt een beetje. Dus was het een stap in de goede richting.

[Parelridder]

Dat kan je totaal overspoelen, zo'n gevoel. Ik ken het niet in deze context, wel in een andere. Heb wel eens wat meegemaakt met mijn hond en een stafford, maar dat resulteerde niet in meer dan iets meer oplettendheid een periode. Maar ik heb dat verhaal over Daantje gelezen en dan is deze reactie heel normaal. Het zal nog veel vaker gebeuren. Je kunt het zien als iets positiefs. Elke keer dat je zoiets meemaakt en het gaat goed (laten we hopen dat het vanaf nu altijd goed gaat), komt die angst los en slijt een beetje. Dus was het een stap in de goede richting.

Zo heb ik dit ook ervaren: goede eigenaar (naar álle partijen) en Jip gaf blijk van verstandig reageren op de situatie waar ze met haar malle hoofd in gesjeest was. En deze hond bleek op die aspecten wél goed te reageren. Lijn, route en omstandigheden v/d wandeling hadden ongetwijfeld hun reden, dat was ook wel af te lezen aan de houding en het dreigen van de hond, maar hij was wél beïnvloedbaar! (én de eigenaar nam die verantwoordelijkheid)

[Parelridder]

(...)
@Parelridder: ik heb trouwens 1 vraag: toen jullie daar stonden ongemakkelijk te zijn met de pitbull, heeft iemand van jullie overwogen om zijn hond even aan de ander over te dragen en er zelf tussen te stappen en de hond weg te sturen? Is geen kritiek, gewoon nieuwsgierigheid. Wij doen dat bv wel andere honden die loslopend op mijn meneren af komen: de ene houdt de honden vast, de ander gaat de interactie met de hond aan en stuurt die weg.
Ook interessant trouwens: als wij de hond "goedkeuren" komt er onmiddelijk meer ontspanning bij mijn honden. Als wij hem met boze stem wegsturen, willen ze ook nog wel even "meehelpen"
Overigens: honden die echt kwaad willen houd je zo niet weg hoor, die illusie heb ik niet. Maar wel de te opdringerige types waar mijn meneren nou eenmaal niet (meer) van houden...

Ik heb zelf zeker niet overwogen om mijn Jip over te dragen of er een 2e bij vast te houden. Jip reageerde opgewonden op de opwinding v/d pitbull en ik had daarom mijn handen vol om haar zo kalm mogelijk te houden. Dat leek mij nl het veiligste voor haar én de grootste kans geven dat de pit haar minder interessant zou gaan vinden. Daarbij kon ik geen lekkers in zetten (zo ze daar al genoeg interesse in zou hebben in die situatie) want met gedroogd vlees voor haar snufferd kon de pit natuurlijk wel juist extra gelokt en opgewonden worden.. Dus halsband vast, met 4 poten op de grond houden en pogen af te wenden. Dat kán ik niet tegelijk aan een 2e hond bieden. De eigenaar van de labrador uit de groep, waar de pit de heupen tegen aan gegooid had, was er ook zoet mee. De 3e cursist heeft een Duitse Staande en heeft al dan niet terecht de vrees dat deze hond reageert. Cursist 4 was op dat moment elders, bezig. Die hond staat zeker tijdens werk nogal op z'n strepen, dus al met al zie ik niet 1,2,3 wie er nou makkelijk 2 tegelijk kan begeleiden binnen die situatie. En ik weet niet hoe het voor de anderen is, maar zelf zou ik deze hond niet hebben durven weg sturen en na wat er nou gisteren weer in het nieuws was (http://www.omroepbrabant.nl/?news/26020 ... +goed.aspx) denk ik "Dát dus.. het is helaas gewoon reëel om bang te zijn, serieus rekening te houden met de kans op flippen..".
Bedenk ook dat de eigenaar de hond slechts met veel moeite weg gemanouvreerd kreeg, terwijl die 'm tenslotte porren gaf om dat te bereiken.

Er waren ook andere 'lastige' honden op onze groep afgekomen, zoals 2 nogal aanwezige Berner Sennen honden, die voor het ras nogal uitbundig waren. De lab reageerde daarop met brommen (was geïmponeerd) en Jippie wilde er natuurlijk weer mee keten. Die honden kon ik prima weg sturen met Jip intussen vast, want die kwamen zich weliswaar opdringen, maar lieten zich tegelijk vrij gemakkelijk een paar meter weg sturen, om tenslotte maar af te druipen. Die kon ik wegsturen omdat ze niet zodanig opgewonden waren dat je (m.i.) maar beter helemaal niets kunt doen, omdat alle reactie de boel alleen maar verder zal laten oplopen.

[doranto]

Ik heb zelf zeker niet overwogen om mijn Jip over te dragen of er een 2e bij vast te houden. Jip reageerde opgewonden op de opwinding v/d pitbull en ik had daarom mijn handen vol om haar zo kalm mogelijk te houden. Dat leek mij nl het veiligste voor haar én de grootste kans geven dat de pit haar minder interessant zou gaan vinden. Daarbij kon ik geen lekkers in zetten (zo ze daar al genoeg interesse in zou hebben in die situatie) want met gedroogd vlees voor haar snufferd kon de pit natuurlijk wel juist extra gelokt en opgewonden worden.. Dus halsband vast, met 4 poten op de grond houden en pogen af te wenden. Dat kán ik niet tegelijk aan een 2e hond bieden. De eigenaar van de labrador uit de groep, waar de pit de heupen tegen aan gegooid had, was er ook zoet mee. De 3e cursist heeft een Duitse Staande en heeft al dan niet terecht de vrees dat deze hond reageert. Cursist 4 was op dat moment elders, bezig. Die hond staat zeker tijdens werk nogal op z'n strepen, dus al met al zie ik niet 1,2,3 wie er nou makkelijk 2 tegelijk kan begeleiden binnen die situatie. En ik weet niet hoe het voor de anderen is, maar zelf zou ik deze hond niet hebben durven weg sturen en na wat er nou gisteren weer in het nieuws was (http://www.omroepbrabant.nl/?news/26020 ... +goed.aspx) denk ik "Dát dus.. het is helaas gewoon reëel om bang te zijn, serieus rekening te houden met de kans op flippen..".
Bedenk ook dat de eigenaar de hond slechts met veel moeite weg gemanouvreerd kreeg, terwijl die 'm tenslotte porren gaf om dat te bereiken.

Er waren ook andere 'lastige' honden op onze groep afgekomen, zoals 2 nogal aanwezige Berner Sennen honden, die voor het ras nogal uitbundig waren. De lab reageerde daarop met brommen (was geïmponeerd) en Jippie wilde er natuurlijk weer mee keten. Die honden kon ik prima weg sturen met Jip intussen vast, want die kwamen zich weliswaar opdringen, maar lieten zich tegelijk vrij gemakkelijk een paar meter weg sturen, om tenslotte maar af te druipen. Die kon ik wegsturen omdat ze niet zodanig opgewonden waren dat je (m.i.) maar beter helemaal niets kunt doen, omdat alle reactie de boel alleen maar verder zal laten oplopen.

In deze situatie zou ik er ook voor gekozen hebben de boel zo 'stabiel' mogelijk te houden. Iedere verandering (honden overpakken, ertussen gaan staan) veranderd de situatie en kan m.i. de spanning doen oplopen. Mijn reactie zou ook zijn alles proberen zo rustig mogelijk te houden en maar hopen dat de eigenaar de hond op tijd weghaalt.
Sterker nog, ik zou zeker niet proberen de andere hond weg te jagen. Grote kans dat de opwinding bij de eigen honden toeneemt en ze mee zullen willen helpen. Ik zou het risico niet durven lopen dat dat juist de druppel zou zijn.
Pfff echt erg dat zulke situaties steeds opnieuw kunnen ontstaan, en ook steeds vaker ontstaan gezien de toegenomen aantallen honden en hun onverantwoordelijke eigenaren. (Dan doel ik nog niet eens op een specifiek ras)

[Siberienne]

In deze situatie zou ik er ook voor gekozen hebben de boel zo 'stabiel' mogelijk te houden. Iedere verandering (honden overpakken, ertussen gaan staan) veranderd de situatie en kan m.i. de spanning doen oplopen. Mijn reactie zou ook zijn alles proberen zo rustig mogelijk te houden en maar hopen dat de eigenaar de hond op tijd weghaalt.
Sterker nog, ik zou zeker niet proberen de andere hond weg te jagen. Grote kans dat de opwinding bij de eigen honden toeneemt en ze mee zullen willen helpen. Ik zou het risico niet durven lopen dat dat juist de druppel zou zijn.
Pfff echt erg dat zulke situaties steeds opnieuw kunnen ontstaan, en ook steeds vaker ontstaan gezien de toegenomen aantallen honden en hun onverantwoordelijke eigenaren. (Dan doel ik nog niet eens op een specifiek ras)

Het is ook lastig. ik ben altijd heel strikt als we steppen: geen honden bij mijn hond(en). Geeft altijd problemen: of die van mij zijn er niet van gediend (aan het werk, opgewonden, geen tijd voor gedonder) of als het wel gezellig een spelletje rennen wordt, eindigt het in een zooitje met lijnen en ik beland op een step op de grond.

Met Shadow werkt wegsturen prima. Die gaat op mijn verzoek af en blijft achter mij liggen. Tot mijn grote verbazing, heb ik niet echt voor hoeven trainen. Terwijl Spot gaat meedoen. Dit is echt een "al doende leert men" exercitie geweest. Met twee honden was het inderdaad ernaast gaan staan, neckline vasthouden, boel rustig houden en de andere eigenaar roepen... als we wandelen met twee honden en manlief vangt de andere hond op, dan probeert hij dat ook heel rustig te doen, blokkeren met lijf, zeker niet schreeuwen oid, meer afleiden. maar ja, dat werkt ook alleen als de andere hond zich af laat leiden....
Die van mijn zijn dan dus relaxter als een van ons actie onderneemt dan wanneer we ieder een hond vasthouden en erlangs willen lopen. Kweetooknietprecies waarom. Misschien omdat ze dan het gevoel hebben dat ze het niet zelf op hoeven te lossen??

Maar dank jullie, voor het sparren en de uitleg en meedenken hierover...

[Parelridder]

Ik vind wat je omschrijft al een wezenlijk verschil: jouw beide honden blijven bij hun eigen roedelgenoot (hond) en eigenaar, nl of bij jou of bij je man. Als je een opgewonden jonge hond af geeft aan een mede-cursist (net 2 keer ontmoet) die zelf ook een jonge hond vast heeft, eveneens opgewonden over de situatie, om zelf weg te lopen in een poging en onbekende hond weg te lokken...

Nou ja en dit betrof dus een zeer opgewonden hond uit de categorie 'vechthonden', die kalm krijgen was al niet te doen door m'n eigen hond zo kalm mogelijk te houden, contact te verhinderen en zelf heel rustig te doen.. De eigenaar was een poos niet eens in zicht en ook eenmaal in zicht verre van gehaast om z'n hond op te halen. Ik vreesde (inschatting van type en gedrag) dat een verzoek om 'm te halen alleen maar zou leiden tot discussie, terwijl ik de boel graag zo kalm mogelijk wilde houden.
'k Heb wel besloten om vandaag niet naar diezelfde plek terug te gaan voor training, omdat mensen vaak op gelijke dag, tijd en lokatie wandelen en ik die stress van "Komt hij weer? en hoe gaat het dan nu aflopen.." niet zag zitten. Ik realiseer me dat ik overal een griezel kan treffen en dát risico neem ik, maar dit lijkt voor mij te vel op de situatie waarin Daantje kwam: ik wist dat die hond daar woonde en een engerd was, maar heb gekozen voor 'dat leuke wandelpad' langs haar huis, in vertrouwen dat die eigenaren wel zorgen dat hun hond niks kan doen. Wétende dat mensen vaak op dezelfde dagen, tijden en plekken lopen, moedwillig op dat moment weer gaan terwijl het vorige week op z'n zachtst gezegd dreigend was, óók in de beleving van de andere cursisten, daar begin ik niet aan. Tuurlijk baal ik van het missen v/d training, meer dan dat, maar ik zou er nog heel veel meer van balen als ik daar opnieuw die ontmoeting zou hebben, laat staan als het dit keer mis gaat.
We gaan straks elders trainen en volgende week weer met de groep, op een andere lokatie.
Maar dit is dus wat het gedrag van zo'n eigenaar, die dat type hond z'n gang laat gaan, verkl**t.

[Hope]

Heb jij een reserve-lijn bij Parelridder? Ik heb sinds de aanval op Nelson altijd een sterke reservelijn bij met wat ringen en sluitingen zodat ik in geval van nood een hond om een boom kan binden.

[Parelridder]

Heb jij een reserve-lijn bij Parelridder? Ik heb sinds de aanval op Nelson altijd een sterke reservelijn bij met wat ringen en sluitingen zodat ik in geval van nood een hond om een boom kan binden.

Ik had dat altijd tijdens de loopsheid; jachtlijn en sterke musketonhaak. Goed plan om zo iets maar gewoon consequent mee te nemen! Niet dat ik dit type hond preventief zou durven gaan aanlijnen (er horen niet zelden eigenaren bij die ik liever niet tegen de haren in strijk, laat staan in het gezelschap van hun hond..) maar in alle gevallen dat ik dat wel durf een handig hulpmiddel!
Jij hebt het bij je voor geval van nood. Wat voor beeld heb je daar bij, welk type (nood)situatie? (om me op ideeën te brengen van wanneer/hoe ik dat nog meer kan inzetten, behalve zoals ik dat tot nu deed, n.l. om de hond terug te brengen naar de eigenaar).

[Hope]

Ik had dat altijd tijdens de loopsheid; jachtlijn en sterke musketonhaak. Goed plan om zo iets maar gewoon consequent mee te nemen! Niet dat ik dit type hond preventief zou durven gaan aanlijnen (er horen niet zelden eigenaren bij die ik liever niet tegen de haren in strijk, laat staan in het gezelschap van hun hond..) maar in alle gevallen dat ik dat wel durf een handig hulpmiddel!
Jij hebt het bij je voor geval van nood. Wat voor beeld heb je daar bij, welk type (nood)situatie? (om me op ideeën te brengen van wanneer/hoe ik dat nog meer kan inzetten, behalve zoals ik dat tot nu deed, n.l. om de hond terug te brengen naar de eigenaar).

Ik heb er gewoon 1 om mijn nek hangen, just in case. Ik heb er al eens een loslopend paard mee gepakt, en laatst een koe een weiland terug mee in gejaagd. De greep van de poort was afgebroken en daarom liep deze een paar meter in de berm. Poort dicht, riem om paal, boer gebeld. Kreeg ik 's avonds mooi mijn riem terug thuisgebracht

Ik heb hem ooit willen gebruiken toen per ongeluk het hek van de bordeauxdog hier uit de buurt openstond en die Nelson niet zo zachtaardig kwam begroeten. Maar voor ik hem had was de eigenaar er al.
Als er een jack russel komt stieren, of een stuiterlab, en de eigenaar loopt een kilometer verderop kan ik in elk geval iets. Zal die eigenaar niet leuk vinden maar dat vindt mijn bange hond ook niet en hij gaat voor. Is nog niet gebeurd maar ik vind het wel fijn dat ik iets kan doen. In zo'n geval zou ik overigens Nelson aan een boom leggen (die kent dat) en de andere hond in de hand vasthouden, dat staat toch iets aardiger
Als onze eigen riem stuk gaat en ik moet over de weg terug heb ik een reserve. En als een hond over een hek springt zoals mij overkwam toen Nelson werd gepakt en de eigenaar komt wel maar de hond heeft geen halsband om, dan kan hij de riem gebruiken.

Ooh, en ik heb altijd het hele heldhaftige maar naïve idee dat als iemand me kwaad wil doen hij een stel sluitingen tegen zijn hoofd kan krijgen.

[Parelridder]

Een berichtje van onze instructeur jachttraining, dat ze snappen dat ik deze keer niet ben gekomen en hopen dat we er volgende week weer gewoon bij zijn, in een ander gebiedje. En dat hij niet had gezien dat ik het zo eng vond (ik sta dan ook erg mijn best te doen dat niet te uiten, tbv Jip en situatie) maar nog beter gaat opletten een volgende keer. Voelt heel goed, dat begrip vanuit m'n trainingsgroepje en het met elkaar, voor elkaar.. zodat we samen fijn kunnen blijven trainen.
De afschuwelijke ervaringen die ik van de week op BP las nav de vrouw die haar honden dood schoot toen die haar man aan vielen zijn gruwelijk. En die illustreren heel helder dat je als er eentje flipt behoorlijk wat mankracht en moed nodig hebt om de gegrepen hond (hopelijk) nog te redden, maar ik ga ons niet opsluiten, ik ga niet álle risico uit de weg. Binnen wat ik als 'aanvaardbaar risico' beschouw wordt het wel veel beter toeven als we ons in een groepje bevinden waar we samen voor elkaars (gevoel van) veiligheid waken.