Eef+doggies schreef:Dat is het ook inderdaad, hun gewoonten en rarigheidjes waar je rekening mee houdt en gewend aan bent zijn ineens weggevallen.
Wat het ook zo dubbel maakt, is als die tumor op haar poot niet was geknapt ze dan misschien nog wel 1 a 2 jaar had meegekunt. Er zat nog zoveel levenslust in onze grote meis
Ja , dat is in zulke gevallen ook zo zuur . Zeker als ze nog zo levenslustig zijn
Wij hadden dat met Milo , een andere JRT . Een loei sterk hondje . Mankeerde nooit iets
En hij werd ziek , en binnen twee weken was het over en uit
En dat valt dan knap rauw op je dak ,
Gaan ze geleidelijk aan achteruit , dan leef je er naar toe
Zo zijn we er ook eentje verloren die zelf ging . Dat is ook zoiets
In laten slapen is ook best een zware klus . Maar je kan je erop voorbereiden , afscheid nemen
Maar een hond die dood neer valt , ik werd daar niet zo vrolijk van