- ma 09 mar 2020, 10:42
#3396774
Tja, kom ik al lezend dit topic tegen. Hoe is het om je huisdier te moeten missen. Luna is op dierendag afgelopen jaar rustig over de regenboogbrug gestapt. We hadden vrij kort daarvoor de diagnose erfelijke DCM gekregen en hoewel we best wel positief in het leven stonden en hoopten toch nog even van haar aanwezigheid hier in huis te mogen genieten is ze toch daarna erg hard achteruit gegaan. Toen de dierenarts hier thuis kwam om haar het laatste zetje te geven naar haar eeuwige rust had ze een hartslag van 220 en een pols van 50. Dat zegt genoeg, ze wilde echt nog wel maar kon niet meer. Ze ging rustig naar de andere kant maar liet een enorm gat achter. Meneer Keetje was op zee en ik miste dus gelijk, als een mokerslag, alles wat Luna was hier in huis, haar aanwezigheid, de wandelingen, haar gesnurk, gewoon, Luna. Hij zei via Whats app wel hoe erg hij alles vond, moest ver weg alles verwerken maar ik kreeg de mokerslag. Omdat meneer Keetje zoveel weg was en mijn kinderen hun eigen leven leiden waren we veel samen. Luna voelde precies aan hoe ik me voelde en was er altijd voor me. We hebben haar 8 jaar in huis gehad, in het begin met het enorme gevecht tegen haar huidproblemen maar toen die eenmaal onder controle waren stond niets meer in de weg om te genieten van elkaar. In die eerste, verschrikkelijke periode (voor haar maar ook voor ons) waarin we van de ene ellende in de andere ellende terecht kwamen bouwde ik een enorm sterke band met haar op. Dat mis ik enorm. We zijn nu ruim 5 maanden verder, Meneer Keetje is niet meer in ons leven en wat zou ik nu een enorme steun aan haar gehad hebben. Vreemd genoeg hoor ik haar nog steeds in huis. (Of wil ik haar horen?) Het gekraak van haar rieten mand, haar penning tegen haar voerbak, haar gesnurk, soms de nagels op de vloer. Als ik weer zoiets hoor, gewoon te verklaren waarschijnlijk, zeg ik nog steeds, Hallo Luna, ben je er weer? Kom je het vrouwtje weer even troosten? Dat voelt zo goed. Ze is er niet meer maar ze is er nog steeds.