Anne in Zweden schreef: ↑zo 01 mar 2020, 14:31 Vandaag is het een jaar geleden dat we onze Scotch moesten laten gaan, op de leeftijd van 15 jaar en 4 maanden. Met enig ongemak moet ik opbiechten dat ik hem (en Max, die eind juli overleed) niet heel erg mis. Ik heb ontzettend vrede met zijn dood, vanwege zijn mooie leeftijd waarschijnlijk (waardoor ik me lang heb kunnen voorbereiden op de gedachte dat hij er op een dag niet meer zou zijn). En vanwege het feit dat het ondanks dat voor Scotch heel snel ging allemaal, zodat ik weet dat hij niet lang heeft moeten lijden.Dat is toch mooi en prachtig?! En ik snap het helemaal hoor. Hoeveel verdriet ik ook had om Brutus en Pinkel: het was ook goed zo. Het verdriet maakte ook snel plaats voor dat ik weer kon lachen bij alle mooie en leuke herinneringen.
Wat mij ook heel erg helpt is het feit dat we al vrij snel twee nieuwe honden in de plaats van Scotch en Max hebben gekregen; het brengt iedere dag weer zoveel vreugde om onze idiote Cyprioten in actie te zien. Daar komt bij dat Aris qua karakter de reïncarnatie van Scotch is, waardoor het helemaal niet voelt alsof we Scotch niet meer om ons heen hebben.
Ik heb net voor het eerst sinds lange tijd weer eens de laatste foto's van Cotchybotchy bekeken, genomen vlak voordat we naar de dierenarts vertrokken, en dan denk ik: o hemel, hij was écht op. En daarom kan ik nu oprecht zeggen: het is goed zo.
20190301_122213.jpg
Kaela: jij sterkte vandaag.
Hoe cruciaal de leeftijd is die je hond bereikt! En hoe het einde is gegaan! Tenminste... voor mij wel....
Want hoe anders is dat met Toetie . Het is iedere dag een keiharde emotionele worsteling, gek van verdriet en ik mis haar like crazy, nog steeds niet te doen