Vandaag is het precies 19 jaar geleden dat ik een klap in mijn gezicht kreeg van een paard.
Ik was een jong, enthousiast meisje van 10 wat in de zomervakantie aan het helpen was op de manege. Ik mocht met een paard wandelen wat net gereden was. Nou, dat wilde ik wel!
Ik riep nog tegen het paard, ik liep er niet achterlangs maar vanaf de zijkant naar hem toe. En toen ineens: klap!
Hij raakte me vol in mijn gezicht. De schade: hersenkneuzing, breuk in de schedel, breuk in het voorhoofd, verbrijzelde neus, oogkas, wiggenbeen, de kaak links volledig verwoest. Dubbele whiplash, schade aan de zenuwbanen van de nek.
13 reconstructies later en het resultaat is verbluffend!
Nu, 19 jaar later, last van Niet Aangeboren Hersenletsel. Trigeminus Neuralgie oftwel ernstige aangezichtspijn. Neuropatische pijn door het hele lijf, problemen met lopen, motoriek en coördinatie. Fibromyalgie. Dubbelzicht, 80% lichtgevoeligheid en een oog wat nog maar 30% zicht heeft.
Maar ik lééf. En daar ben ik toch zo onwijs, ontzettend, ongelooflijk dankbaar voor.
Op een dag als deze denk ik terug aan al die mensen die naast me stonden. Het gezin, vrienden, familie.
Maar ook artsen die terugvlogen vanuit hun vakantie in het buitenland om het leven van een klein meisje te redden. Revalidatie-artsen, fysiotherapeuten, psychologen.
Mijn man, die me laat zijn wie ik ben. Die gewoon alleen maar zijn armen om me heen slaat als de NAH me weer eens zo in de weg zit en mijn hoofd vol chaos is. Die me het gevoel geeft Doutzen Kroes te zijn.
Wat is het leven toch eigenlijk fantastisch hé. Zoveel momenten die ik gemist zou hebben als het zijden draadje gebroken was. Ik voel me altijd een beetje jarig op deze dag. Een tweede verjaardag dan.