[Martine-Tom]

[quote="Boeffie Blafmans"]
Interessant verhaal, Martine! Je gaat er heel helder mee om zo te lezen, laat je niet gek maken. Ik ben niet anti DSM hoor, maar ik vind de ontwikkeling van almaar meer ziektes wel zorgwekkend. Een beetje zoals het schoonheidsideaal, waar zo ontzettend veel mensen niet aan voldoen, en die dan allemaal een lichamelijke afwijking zouden hebben.
Als ik hier over nadenk: 'dus vind je je leven prima en heb je nergens last van...' Ik vraag me oprecht af of er iemand is die een heel leven lang alles in zijn of haar leven prima vindt en nooit ergens last van heeft. Ik geloof echt dat de maatschappij ons ziek maakt door ons een ideaalbeeld van de altijd presterende, succesvolle burger voor te houden, die een druk geeft die almaar groter wordt en waaraan steeds minder mensen kunnen voldoen, en al die mensen... zijn ziek. Straks hebben we nog maar een handjevol gezonde mensen om de economie draaiende te houden en zitten wij met zijn allen thuis voor de buis aan de pillen, wat dan natuurlijk wel echt een triljoenen business is geworden en misschien wel genoeg belasting naar binnen brengt voor alle kosten die aan dat ziek zijn hangen Waarmee ik niet wil zeggen dat iedereen die nu een label heeft alleen maar pillen etend voor de buis thuis zit, hè, tis een karikatuur.
[/quote]Ja dat vraag ik me ook af...
Eigenlijk zou men in staat moeten zijn om een diagnose gewoon naast zich neer te leggen, het is eigenlijk niks meer of minder als een meetinstrument van de heren en dames dokter, en voor de verzekering....het zegt niks over jou als persoon. En tuurlijk loopt iedereen in zijn leven ergens tegenaan, niet iedereen heeft daar hulp bij nodig, een vriendin van me met autisme is leidinggevende bij een middengrote gemeente...om maar eens wat te noemen, ik ken een ADHD-er die hoogleraar is, ooit kregen ze de diagnose omdat ze vastliepen, kregen te horen wat de geleerden dachten dat ze mankeerden, namen daarvan mee wat ze intressant vonden en keerden gewoon weer terug, en zo gaat het met het gros hoor. Deze groep krijgt vaak de stempel burnout/overspannen/depressie, tijdelijk hulp en keren gewoon weer terug in de maatschappij.
De hulpverlening vind mensen zoals mij totaal niet leuk, ik trek mijn eigen plan, gebruik alleen wat ik zelf nuttig vind en weiger me te conformeren naar mijn diagnoses en dat vinden ze vaak erg lastig om mee te dealen 

Heel vaak is een diagnose een tijdelijk iets, maar veel mensen zien het als iets wat definitief is en wat zegt dat hoe ze zich op dat moment voelen vanaf nu de norm is, en dat is gewoon vaak niet waar, maar ja...verander die denkwijze maar eens 

[Esther Q]

[quote="Martine-Tom"]
Heel vaak is een diagnose een tijdelijk iets, maar veel mensen zien het als iets wat definitief is en wat zegt dat hoe ze zich op dat moment voelen vanaf nu de norm is, en dat is gewoon vaak niet waar, maar ja...verander die denkwijze maar eens 
[/quote]
Voilà.

Kaela, ik kan niets met jouw reactie. Ik zeg nergens dat we mensen die een probleem hebben en behoefte hebben aan hulp, wat voor hulp dan ook, maar lekker moet laten lijden. Juist zouden we met zijn allen als je het mij vraagt wat meer voor elkaar en elkaars eigenaardigheden, lichamelijk, psychisch, beide, iets anders, moeten openstaan, zodat die eigenaardigheden niet opgeblazen hoeven te worden tot een ziekte en (permanente) hulpverlening, waar de problemen soms (vaak?) alleen maar door toenemen.

[Martine-Tom]

[quote="Kaela"]
Ik vind dat er nog véél te weinig begrip van en respect voor geestelijke ziektes en afwijkingen zijn. Mensen die niet iets lichamelijks mankeren hebben het al snel onwijs moeilijk in onze maatschappij. En als hun aandoening dan ook nog eens geen naam heeft, dan wordt het helemaal moeilijk. Dus ik denk dat een naam voor iets hebben heel goed kan zijn om je plek in de maatschappij te vinden. Zoals aangepast werk (net zoals iemand met een lichamelijke handicap aangepast werk kan doen), aangepaste hulpmiddelen thuis, medische hulp. Of gewoon simpelweg wat begrip van je omgeving, omdat je echt iets hebt, iets dat bekend is en andere mensen ook hebben.

Ik vind ook niet dat het is dat er steeds meer ziektes ontwikkeld worden. Ze worden herkend, we leren er meer over en komen dus verder in hoe ze mogelijk te behandelen zijn. Ik vind dat alleen maar positief. Bij een nieuwe hartkwaal zeg je toch ook niet "we hebben nu al 20 hartziektes, nou vinden we het wel genoeg, laat de mensen die de 21ste hartaandoening hebben maar lekker lijden".
[/quote]Nee maar dat zegt ook niemand, maar draai het eens om, waarom hebben we daar stempels voor nodig? Waarom luisteren we niet gewoon naar de mens en kijken we naar wat die mens nodig heeft ipv er een stempel op plakken en dus ahw de stempel helpen.
Kijk even naar het voorbeeld wat ik net van mezelf gaf, ik smeek dus al 20 jaar om goede pijnstillers maar kreeg ze nooit, en nu omdat het een naam heeft ineens wel. Waarom moet dat zo?
Ik ben niet veranderd, mijn klachten zijn niet veranderd, ze zijn ook altijd bewijsbaar geweest, enige was dat het voorheen ahw losse stukjes waren en nu is het gebundeld en heeft het een verzamelnaam gekregen, en ineens kan ik wel pijnstillers krijgen. Als er 20 jaar geleden gewoon een huisarts geluisterd had had mij heel wat pijn bespaard gebleven.

Ik vind het prima dat er gezien word dat er mensen tussen wal en schip vallen en buiten de normen vallen, ik vind het wel jammer dat er een stempel nodig is om de maatschappij at large zover te krijgen die mensen hulp te geven die voor hun past...en daar draven we idd in door denk ik...als we als maatschappij beter in staat zouden zijn om mensen te nemen zoals ze komen zouden er heel wat minder mensen uitvallen en stempels nodig hebben om gehoord te worden, maar het is nu zo dat er een norm is, voldoe je niet dan word je gewoon aan de kant geschoven, en dat is jammer.

[Kaela]

[quote="Boeffie Blafmans"]
Voilà.

Kaela, ik kan niets met jouw reactie. Ik zeg nergens dat we mensen die een probleem hebben en behoefte hebben aan hulp, wat voor hulp dan ook, maar lekker moet laten lijden. Juist zouden we met zijn allen als je het mij vraagt wat meer voor elkaar en elkaars eigenaardigheden, lichamelijk, psychisch, beide, iets anders, moeten openstaan, zodat die eigenaardigheden niet opgeblazen hoeven te worden tot een ziekte en (permanente) hulpverlening, waar de problemen soms (vaak?) alleen maar door toenemen.
[/quote]

Jij vind kennelijk het woordje "ziekte" heel vervelend hierin. Ik niet. Jij noemt het een eigenaardigheid. Als het daarbij blijft, dan is er niets aan de hand. Maar als het te ver gaat en iemand krijgt er last van, dan is het wat mij betreft een ziekte. Net zoals dat veel bezig zijn met lijnen een eigenaardigheid kan zijn en anorexia een hele serieuze ziekte is. Dus als iemand met de neiging tot gezond eten daar net zo extreem in wordt als een anorexiapatient, dan lijkt het mij dat het een ziekte is. Het feit dat er een naam voor is, lijkt mij aangeven dat dit kennelijk dus voorkomt.

@Martine, is het een stempel of een naam? Elke lichamelijke ziekte heeft toch ook een naam, zodat je weet waar je het over hebt. Hoe de medische wereld vervolgens omgaat met die ziekte is een tweede. Ik vind jou ervaringen schokkend en triest. Dat heeft zeker met luisteren naar en gehoor geven aan de patient. Maar dat staat wat mij betreft los van de naam van waar je last van hebt. En triest genoeg geldt dat vaak net zo hard voor lichamelijke aandoeningen als voor geestelijke.

[Kaio]

En welk naampje hebben de dagelijkse mac-pizzahut-burger king gangers? 

[Martine-Tom]

[quote="Kaela"]

@Martine, is het een stempel of een naam? Elke lichamelijke ziekte heeft toch ook een naam, zodat je weet waar je het over hebt. Hoe de medische wereld vervolgens omgaat met die ziekte is een tweede. Ik vind jou ervaringen schokkend en triest. Dat heeft zeker met luisteren naar en gehoor geven aan de patient. Maar dat staat wat mij betreft los van de naam van waar je last van hebt. En triest genoeg geldt dat vaak net zo hard voor lichamelijke aandoeningen als voor geestelijke.
[/quote]Oh dat is mij eerlijk gezegt om het even  Ik heb diagnoses op beide levels dus ken beide kanten uit eigen ervaring, en voor beiden geld wat mij betreft hetzelfde, een naam, stempel of diagnose is prima, maar zou in utopia gewoon niet nodig moeten zijn om begrip en hulp te krijgen. Ik kan bijvoorbeeld niet tegen een drukke werkomgeving, veel telefoons, veel heen en weer geloop enz, ik trek dat gewoon niet, mijn concentratie denderd naar beneden en ik functioneer niet meer zoals het zou moeten. TOen ik daarmee naar mijn werkgever stapte kreeg ik alleen maar te horen dat het wel zou wennen...nouja uiteindelijk uitgevallen en de diagnose autisme gekregen, ik kwam mijn voormalig werkgever veel later weer eens tegen en we raakten aan de praat, toen hij toen hoorde dat ik autisme had draaide hij ineens om en zei dat ik dan heus wel een stilte kamer had kunnen krijgen als hij dat toen geweten had...tja blijkbaar is het belangrijk dat "niet tegen zoveel prikkels kunnen" in het kader autisme past zodat er iets aangepast kan worden, terwijl de klacht die ik toen had niet anders was zonder stempel als met, en dat bedoel ik, waarom is het zo belangrijk om te weten dat er sprake is van autisme zodat er een aanpassing kan komen terwijl het toen al duidelijk was dat mijn functioneren te lijden had onder die situatie?
Echt niet iedereen met autisme heeft daar last van, ik toevallig wel, maar waarom het met stempel wel kan en zonder niet...?

Begrip zou niet af moeten hangen van de diagnose die je al dan niet hebt...

[Martine-Tom]

En welk naampje hebben de dagelijkse mac-pizzahut-burger king gangers? 

Obees? 

[Kaio]

Obees? 

Oo ik dacht normaal ?

[kakocavi]

Voilà.

Kaela, ik kan niets met jouw reactie. Ik zeg nergens dat we mensen die een probleem hebben en behoefte hebben aan hulp, wat voor hulp dan ook, maar lekker moet laten lijden. Juist zouden we met zijn allen als je het mij vraagt wat meer voor elkaar en elkaars eigenaardigheden, lichamelijk, psychisch, beide, iets anders, moeten openstaan, zodat die eigenaardigheden niet opgeblazen hoeven te worden tot een ziekte en (permanente) hulpverlening, waar de problemen soms (vaak?) alleen maar door toenemen.

Je zei eerder dat ziektes labelen een hype is, en je suggereert dat het iets slechts is. Nou ga ik er voor het gemak maar vanuit dat je het niet over alle ziektes hebt, en dat we bijvoorbeeld kanker en psoriasis van jou nog wel los van elkaar mogen zien en dus ook als zodanig mogen labelen. Maar dan het praktische gedeelte. Want er zijn bijvoorbeeld wel verschilende soorten kanker die verschillende behandelingen vereisen. Dan is labelen natuurlijk wel handig, zodat je iedereen kan behandelen voor hun specifieke probleem. Je gaat dan niet zeggen dat bijvoorbeeld hersenkanker niet mag bestaan omdat er toch al zoveel andere soorten bestaan. Dat slaat nergens op.

Zo werkt dat ook met mentale aandoeningen. Iemand met autisme hetzelfde behandelen als iemand met een depressie slaat nergens op. Maar binnen het autisme-spectrum zijn ook verschillende groepen te onderscheiden. Door daar een naam aan te geven kunnen hulpverleners de behandelingen daarop aanpassen zodat diegene een beter leven krijgt. Vroeger deed men dat inderdaad niet. Toen bestonden er geen namen voor autisme, depressie of een eetsoornis en werd iedereen die een beetje mal deed gewoon in een inrichting gegooid om daar nooit meer uit te komen. Is dat dan beter? Ik mag hopen dat je dat niet vindt.

[Kaela]

Begrip zou niet af moeten hangen van de diagnose die je al dan niet hebt...

Ik vind dat een moeilijke. Ja, natuurlijk zou begrip en respect niet van een diagnose af moeten hangen. Als iemand tegen mij zegt "ik heb hoofdpijn" dan geloof ik dat wel, ook al zie ik het niet. En dat zou met jou genoemde klachten ook zo moeten zijn.

Maar toch vind ik dat dingen een naam mogen krijgen, om ze dan in ieder geval te begrijpen en te behandelen (en dan mag behandelen ook in een stille kamer werken zijn ofzo). Een naam helpt gewoon om te weten waar je mee te maken hebt. Als ik mijn baas op bel dat ik griep heb, dan ben ik er volgende week wel weer. Als ik opbel dat ik een gecompliceerde beenbreuk heb, dan weet ie dat het wel wat langer gaat duren. Als ik opbel dat ik een dwarsleasie heb, dan zal er heel wat moeten gebeuren wil ik nog voor hem aan het werk kunnen. En zo is dat met geestelijke dingen ook. Iedereen heeft wel wat en meestal valt dat onder eigenaardigheidjes. Het is voor een baas toch niet zomaar mogelijk om in te schatten wat de mate is. Van mijn 20 collega's roepen er 18 dat ze de rumoerige ruimte lastig vinden en alle 18 doen het er verder heel prima mee. Moet een baas die dan alle 18 in een stille kamer gaan zetten? Dat is ontzettend moeilijk inschatten. Ik vind het niet gek als een baas daar ook verkeerde inschattingen bij maakt en geholpen kan worden door een naam zoals autisme. Ik vind de reactie van jou baas zoals je hem hier neerzet heel menselijk. Als hij het geweten had, als hij echt had kunnen begrijpen wat jou scheelde en hoe hij jou kon helpen, dan had hij dat gedaan. Of niet natuurlijk, met fysieke aandoeningen zijn ze ook niet mals. Het gaat allemaal alleen maar om geld en ben je te lang ziek of kost je teveel aanpassingen, dan werken ze je er gewoon uit.

[kakocavi]

Wat Kaela zegt! Erg goed verwoord

[Martine-Tom]

Ik vind dat een moeilijke. Ja, natuurlijk zou begrip en respect niet van een diagnose af moeten hangen. Als iemand tegen mij zegt "ik heb hoofdpijn" dan geloof ik dat wel, ook al zie ik het niet. En dat zou met jou genoemde klachten ook zo moeten zijn.

Maar toch vind ik dat dingen een naam mogen krijgen, om ze dan in ieder geval te begrijpen en te behandelen (en dan mag behandelen ook in een stille kamer werken zijn ofzo). Een naam helpt gewoon om te weten waar je mee te maken hebt. Als ik mijn baas op bel dat ik griep heb, dan ben ik er volgende week wel weer. Als ik opbel dat ik een gecompliceerde beenbreuk heb, dan weet ie dat het wel wat langer gaat duren. Als ik opbel dat ik een dwarsleasie heb, dan zal er heel wat moeten gebeuren wil ik nog voor hem aan het werk kunnen. En zo is dat met geestelijke dingen ook. Iedereen heeft wel wat en meestal valt dat onder eigenaardigheidjes. Het is voor een baas toch niet zomaar mogelijk om in te schatten wat de mate is. Van mijn 20 collega's roepen er 18 dat ze de rumoerige ruimte lastig vinden en alle 18 doen het er verder heel prima mee. Moet een baas die dan alle 18 in een stille kamer gaan zetten? Dat is ontzettend moeilijk inschatten. Ik vind het niet gek als een baas daar ook verkeerde inschattingen bij maakt en geholpen kan worden door een naam zoals autisme. Ik vind de reactie van jou baas zoals je hem hier neerzet heel menselijk. Als hij het geweten had, als hij echt had kunnen begrijpen wat jou scheelde en hoe hij jou kon helpen, dan had hij dat gedaan. Of niet natuurlijk, met fysieke aandoeningen zijn ze ook niet mals. Het gaat allemaal alleen maar om geld en ben je te lang ziek of kost je teveel aanpassingen, dan werken ze je er gewoon uit.

Ik snap je punt. Echter als je zegt dat die 18 collegas het prima doen, dan is het gewoon iets wat ze niet prettig vinden maar wat verder hun handelen dus niet beperkt, anders zou hun productiviteit eronder lijden, als je nou 1 medewerker hebt die in tijden van vakantie als er maar 3 mensen op de kamer zitten 50% meer werk verzet als de drukke tijden dat er 10 collegas op de kamer zitten, verder merk je dat die ene collega in drukke tijden vaker een bak koffie haalt en vaker naar de wc loopt enz, kortom je ziet gewoon dat er merkbaar verschil in productief zijn zit tussen veel of weinig mensen op de werkvloer...dan heb je toch niet persee een diagnose nodig om te zien dat het echt niet gaat en dat er mss een aanpassing gemaakt zou moeten worden?
Dit is geen kritiek hoor, gewoon iets wat ik me echt oprecht afvraag, tuurlijk zou iedereen het liefst rust om zich heen hebben, maar idd zoals je terecht opmerkt doet het gros van de mensen wel gewoon prima zijn werk ondanks dat ze het mss niet ideaal vinden, mensen die er echt last van hebben pik je er mi zo ook wel uit...

[Kaela]

Ik snap je punt. Echter als je zegt dat die 18 collegas het prima doen, dan is het gewoon iets wat ze niet prettig vinden maar wat verder hun handelen dus niet beperkt, anders zou hun productiviteit eronder lijden, als je nou 1 medewerker hebt die in tijden van vakantie als er maar 3 mensen op de kamer zitten 50% meer werk verzet als de drukke tijden dat er 10 collegas op de kamer zitten, verder merk je dat die ene collega in drukke tijden vaker een bak koffie haalt en vaker naar de wc loopt enz, kortom je ziet gewoon dat er merkbaar verschil in productief zijn zit tussen veel of weinig mensen op de werkvloer...dan heb je toch niet persee een diagnose nodig om te zien dat het echt niet gaat en dat er mss een aanpassing gemaakt zou moeten worden?
Dit is geen kritiek hoor, gewoon iets wat ik me echt oprecht afvraag, tuurlijk zou iedereen het liefst rust om zich heen hebben, maar idd zoals je terecht opmerkt doet het gros van de mensen wel gewoon prima zijn werk ondanks dat ze het mss niet ideaal vinden, mensen die er echt last van hebben pik je er mi zo ook wel uit...

Deels wel, maar deels zie je die verschillen in productiviteit bij iedereen. Ik ben bijvoorbeeld veel productiever als het druk is. Dan ga ik knallen, schouders eronder, hoppa. Is het rustig, dan ben ik snel afgeleid, ga ik leuten enz. Gaat het dan slecht met mij? Nee hoor, juist hartstikke goed  ! Met jou dus gaat het dus wel slechter als je minder productief bent en meer koffie gaat halen. Het blijft mensenwerk om dat als manager goed in te schatten en te begeleiden. En ik begrijp wel als mensen daarin de plank missen en dat naampjes daarin kunnen helpen.

[Martine-Tom]

Deels wel, maar deels zie je die verschillen in productiviteit bij iedereen. Ik ben bijvoorbeeld veel productiever als het druk is. Dan ga ik knallen, schouders eronder, hoppa. Is het rustig, dan ben ik snel afgeleid, ga ik leuten enz. Gaat het dan slecht met mij? Nee hoor, juist hartstikke goed  ! Met jou dus gaat het dus wel slechter als je minder productief bent en meer koffie gaat halen. Het blijft mensenwerk om dat als manager goed in te schatten en te begeleiden. En ik begrijp wel als mensen daarin de plank missen en dat naampjes daarin kunnen helpen.

Snap ik ook hoor

[Esther Q]

Jij vind kennelijk het woordje "ziekte" heel vervelend hierin. Ik niet. Jij noemt het een eigenaardigheid. Als het daarbij blijft, dan is er niets aan de hand. Maar als het te ver gaat en iemand krijgt er last van, dan is het wat mij betreft een ziekte. Net zoals dat veel bezig zijn met lijnen een eigenaardigheid kan zijn en anorexia een hele serieuze ziekte is. Dus als iemand met de neiging tot gezond eten daar net zo extreem in wordt als een anorexiapatient, dan lijkt het mij dat het een ziekte is. Het feit dat er een naam voor is, lijkt mij aangeven dat dit kennelijk dus voorkomt.

Ik denk dat er te zwart wit naar ziekte en gezond zijn wordt gekeken. Onze drang om te categoriseren is ontzettend groot. Het gevaar daarvan is, dat we té afhankelijk worden van een categorie, een fenomeen dat zich voordoet moet in een categorie passen, en pas dan kunnen we er iets mee. Dat is ook wat Martine zegt. En ik vermoed ook meteen een antwoord op kakocavi. Elke anorexia patiënt is begonnen met een lichte focus op weinig eten/lijnen. Maar het eigenlijke probleem staat los van eten/lijnen. Dat is de oppervlakkige focus. Het had zich ook op een andere manier kunnen uiten, bv op gezond eten, waar nu ook een label voor bestaat. Maar het eigenlijke probleem is obsessief compulsief gedrag, controledrang, die uit de hand is gelopen. Dat je obsessief compulsief gedrag anders benadert dan een angststoornis, of kanker en een gebroken been, dat lijkt me nogal logisch, ik heb daar geen DSM labeltje voor nodig, hopelijk elke hulpverlener/dokter ook niet...
De ontwikkeling in de gezondheidszorg is een weerspiegeling van onze maatschappij op alle vlakken, we zijn geobsedeerd door het geven van naampjes, labels, ziekten, noem het zoals je wilt, aan elk fenomeen dat zich voordoet en elk fenomeen te willen begrenzen en er pas dan iets mee te kunnen, in plaats van de dingen meer holistisch te benaderen.