[Pluto]

Maar dit is toch inherent aan het individu met zijn of haar eigen interesses en gevoelens. De ene persoon eet nooit vlees omdat die het daaraan gebonden dierenleed drama vind, de ander boeit dat geen biet. Jij hebt je buurmeisje je steun betuigt ivm verlies vriendinnetje, dat heb jij niet bij die andere 500 nabestaanden gedaan. Dan doe jij toch exact hetzelfde als mensen die dit in parijs voor zichzelf schokkender vinden dan een aanslag in tokyo. De afstand is klein, dus dat raakt je meer dan eenzelfde drama elders in de wereld. En hoe groot die kleine afstand is mag ieder voor zich bepalen. Maar goed, jij vind het zorgwekkend dat mensen zicj niet en masse druk maken om alle grote akkefieten in de wereld. Hoe had jij je dat voorgesteld?  In de tijd dat we deze discusie voeren zijn er wereldwijd alweer honderden mensen overleden, jong en oud.  Sta jij daar soms wel bij stil?  Waarschijnlijk ook niet. Jij zit door de discussie dingen te vinden en niet te begrijpen van anderen waar je zelf in meer of mindere mate net zo goed "schuldig" aan bent.  Maar het is nu eenmaal niet aan een ander te bepalen hoe het individu met zijn/haar gevoelens omgaat, omdat je nooit weet hoe hard iets bij iemand kan binnenkomen.  Daar mag je dan best voor jezelf iets van vinden, ik ben schuldig en denk soms ook "och erm" als iemand er weer eens met andermans leed vandoor gaat. Met generaal gezien heb ik niks te vinden van gedragingen op gevoel van anderen. Ze hebben daar bij mij nml ook geen zak over te vertellen.

Ik zeg nergens dat ik dat zorgwekkend vind.
Ook nergens meld ik dat ik mezelf als maatstaf stel van hoe het zou moeten. Ik vraag me gewoon oprecht af waarom ik met minmaal evenveel afschuw het nieuws van Parijs tot me neem als het nieuws van Boko Haram in Nigeria maar dat ik op social media het een overmatig en het ander niet tegenkom.
Uiteraard sta ik niet iedere seconde stil bij de rest van de wereld, net zo min als ieder ander, maar dat maakt nou net mijn verbazing groter.

Ik probeer dus niemand te overtuigen van hoe ik het doe, ik wil graag horen hoe en waarom anderen het doen.

[Laura2004]

Maar dit is toch inherent aan het individu met zijn of haar eigen interesses en gevoelens. De ene persoon eet nooit vlees omdat die het daaraan gebonden dierenleed drama vind, de ander boeit dat geen biet. Jij hebt je buurmeisje je steun betuigt ivm verlies vriendinnetje, dat heb jij niet bij die andere 500 nabestaanden gedaan. Dan doe jij toch exact hetzelfde als mensen die dit in parijs voor zichzelf schokkender vinden dan een aanslag in tokyo. De afstand is klein, dus dat raakt je meer dan eenzelfde drama elders in de wereld. En hoe groot die kleine afstand is mag ieder voor zich bepalen. Maar goed, jij vind het zorgwekkend dat mensen zicj niet en masse druk maken om alle grote akkefieten in de wereld. Hoe had jij je dat voorgesteld?  In de tijd dat we deze discusie voeren zijn er wereldwijd alweer honderden mensen overleden, jong en oud.  Sta jij daar soms wel bij stil?  Waarschijnlijk ook niet. Jij zit door de discussie dingen te vinden en niet te begrijpen van anderen waar je zelf in meer of mindere mate net zo goed "schuldig" aan bent.  Maar het is nu eenmaal niet aan een ander te bepalen hoe het individu met zijn/haar gevoelens omgaat, omdat je nooit weet hoe hard iets bij iemand kan binnenkomen.  Daar mag je dan best voor jezelf iets van vinden, ik ben schuldig en denk soms ook "och erm" als iemand er weer eens met andermans leed vandoor gaat. Met generaal gezien heb ik niks te vinden van gedragingen op gevoel van anderen. Ze hebben daar bij mij nml ook geen zak over te vertellen.

Wat heb je dat toch weer goed verwoord

[Nadia]

Ik denk dat dat wat onyx schrijft ook wel een punt is. In Parijs waan je je veilig.
Daar waar oorlog is, weet je dat het gebeurd.

[pluk]

Ik heb dus niet de illusie dat alle mensen die nu roepen dat ze het zo erg vinden dit doen omdat zij dit als aantasting van onze waarden zien of omdat ze het zo erg vinden voor de slachtoffers of nabestaanden.  Velen zullen alleen bang zijn voor wanneer Nederland aan de beurt is. Het plaatsen van je suis charlie op social media is slechts een uitlaatklep om uiting te geven aan die angst.

Ook ik voel me meer betrokken bij 'Charlie' dan bij Nigeria. Maar ook meer dan bij Breivik, de aanslagen op het ov in Londen en Madrid en Alphen a/d Rijn. Niet omdat het nu "dichterbij" komt maar omdat in Parijs een aanval heeft plaatsgevonden op 1 van de meest fundamentele waarden uit de west europese cultuur: vrijheid. Een vrijheid waar revoluties en oorlogen voor zijn gevoerd. Een vrijheid die het afgelopen decennium al onder druk staat, een vrijheid die we massaal inleveren om schijnveiligheid te hebben, maar die we ook verdedigen als een buitenstaander aan ons gevoel van vrijheid komt.
Wijzig ik daarom mijn facebook profiel? Nee. Maar in m'n hart sta in vanmiddag met een pen in de hand op Place de la Republique en ben ik ook een beetje Charlie.

[Anne in Zweden]

Zou er voor die laatste slachtpartij van Boko Haram niet veel meer aandacht zijn geweest als Parijs niet op hetzelfde moment in brand had gestaan?

[pluk]

Ongetwijfeld in de nieuwsmedia wel, maar niet op de social media denk ik.

[Anne in Zweden]

Ongetwijfeld in de nieuwsmedia wel, maar niet op de social media denk ik.

Daar heb je waarschijnlijk gelijk ik. Daaraan merk je denk ik dat Parijs dichterbij is dan Nigeria, en dat we de situatie in Parijs eerder als uitzonderlijk ervaren, terwijl we van Nigeria (of willekeurig welk Afrikaans land) inmiddels wel gewend zijn dat er afschuwelijke dingen gebeuren.

[Angelique]

Zou er voor die laatste slachtpartij van Boko Haram niet veel meer aandacht zijn geweest als Parijs niet op hetzelfde moment in brand had gestaan?

Ik denk het eerlijk gezegd niet. Zeker niet in de vorm van live-blog, extra nieuwsuitzendingen ect. Afrika is voor de meeste mensen incluis mijzelf toch een ver van mij bed show. In afrika is er altijd ergens wel "wat loos".

[Angelique]

Ik zeg nergens dat ik dat zorgwekkend vind.
Ook nergens meld ik dat ik mezelf als maatstaf stel van hoe het zou moeten. Ik vraag me gewoon oprecht af waarom ik met minmaal evenveel afschuw het nieuws van Parijs tot me neem als het nieuws van Boko Haram in Nigeria maar dat ik op social media het een overmatig en het ander niet tegenkom.
Uiteraard sta ik niet iedere seconde stil bij de rest van de wereld, net zo min als ieder ander, maar dat maakt nou net mijn verbazing groter.

Ik probeer dus niemand te overtuigen van hoe ik het doe, ik wil graag horen hoe en waarom anderen het doen.

Dat zeg je wel hoor. Je vind het zorgwekkend dat we niet alle akkefieten even erg vinden en we ons wel druk maken om de ene en niet om de ander.  Dus als we ons dan en masse wel druk zouden maken om alle grote akkefieten zijn jouw zorgen weggenomen.

[Pluto]

Dat zeg je wel hoor. Je vind het zorgwekkend dat we niet alle akkefieten even erg vinden en we ons wel druk maken om de ene en niet om de ander.  Dus als we ons dan en masse wel druk zouden maken om alle grote akkefieten zijn jouw zorgen weggenomen.

Ok, waar zeg ik dan dat ik dat zorgwekkend vind? Ik verbaas me over de verschillen.  Maar ik hecht geen waardeoordeel aan dat verschijnsel.

[eelke]

Hier toch...?

Ik geef al eerder aan dat ik uiteraard chargeer, het opzetten van een discussie gaat nu eenmaal gemakkelijker en vaak gepaard met het poneren van een bestrijdbare stelling.
De reden om het zo te verwoorden ligt in het feit dat ik op, met name, FB opvallend veel mensen die hun profielfoto in "Je suis Charlie" hadden gewijzigd, zag verhalen over hoe verschrikkelijk ze het vonden en dat ze nu ook erg bang waren en dat het wel heel dichtbij komt zo.
Ik vind de afstand tot een drama niet gekoppeld aan de ernst ervan.

Ook zeg ik nergens dat het zorgwekkend is dat het massaal als erg wordt ervaren. Echter ervaar ik het als minimaal even erg dat niemand aandacht schenkt aan (bijvoorbeeld) het gestelde drama in Nigeria.
Daarmee maak je het ene drama namelijk erger dan het andere en dat vind ik pas zorgwekkend.

Maar goed, ik moet je wel wat gelijk geven. Ik denk dat het onderwerp in Nigeria misschien 30 seconden duurde op het rtl nieuws... 

[Dagmar S]

Waarom hebben zoveel mensen de behoefte om te pas en te onpas te roepen hoe erg ze het allemaal vinden en hoe komt het dat evenveel mensen schijnbaar erg geraakt worden door dit leed?

Meestal hou ik mijn mening voor mij, deze wijkt vaak nogal af van het gemiddelde maar heb mij voor genomen toch weer vaker te vrijheid te nemen om mijn mening te uiten. Daar lijkt mij dit wel een interessante discussie voor.

Ook ik heb mij afgevraagd waarom hier zoveel aandacht aan wordt besteedt, waarom krijgt het negatieve altijd zoveel aandacht.
Wanneer krijgt een positief nieuwsitem nu eens zoveel aandacht, wanneer wordt daar eens een extra uitzending voor gemaakt.
Of kijken we dan niet met zijn allen naar de TV?

Zelf kijk ik geen nieuws, lees geen kranten, bekijk ook niets hierover op internet. Alles wat ik mee krijgt is het journaal op de radio.
Dit is van mij een bewuste keuze, ik wil geen tijd / energie aan het negatieve besteden want dat waar ik aandacht aan schenk wordt automatisch groter en dat gun ik het negatieve niet.
Maar ook wil ik mijn ideeën / mening niet meer laten beïnvloeden door die mensen die bepalen wat wel of niet nieuws is (en dan soms ook nog halve waarheden of leugens verkondigen).

Bijna automatisch wil ik nu typen, natuurlijk heb ik wel mee geleefd en vind ik het erg wat er gebeurt is, want ja zo hoort het tenslotte.
Maar dat is niet helemaal waar, meeleven betekend voor mij "mee gaan in de emoties van anderen" dat heb ik niet gedaan.
Om het erg te vinden moet ik eerst weten wat er allemaal gebeurt is en dat weet ik niet.
Ik praat niet goed wat er gebeurt is, andere mensen doden is nooit goed.

Wat ik wel gedaan heb is alle betrokkene licht en liefde gestuurd.
Met alle betrokkene bedoel ik niet alleen de slachtoffers en hun familie maar ook de daders (zodat zijn hopelijk het licht zien en anders gaan denken), politici zodat ze vooral de zaken niet erger maken, de rest van de wereld zodat ze niet helemaal meegaan in de negativiteit.

Waar ik nog wel aan moest denken is wat een leraar ooit vertelde:
"Het is makkelijker om je boos / druk te maken over wat een ander (verkeerd) doet dan iets aan je eigen leven te veranderen.
Daarom gaan mensen vaak zo makkelijk mee (vooral in tijden dat het financieel slecht gaat) met de haat richting een zondebok dan hoeft men naar zijn eigen problemen te kijken. "

Nu gebruik ik persoonlijk de wereld (vlakbij maar ook verderaf) als een spiegel voor wat er in mijzelf niet in balans is en terwijl ik dit zo aan het typen ben zie ik het stukje die bij mij dus uit balans is: "de vrijheid van meningsuiting"
In de wereld is men nu druk bezig met een "gevecht om de vrijheid van meningsuiting" maar ik had mijzelf een beperking van die vrijheid opgelegd.
Want tja mijn mening wordt lang niet altijd begrepen of in dank afgenomen dus laat ik maar niets meer zeggen. (dat terwijl er nooit iemand geweest is die tegen mij gezegd heeft "zeg maar niets meer")

Je hoort het zo vaak "ik heb maar niets gezegd want dan......"
Misschien als al die mensen die bang zijn dat de mening van vrijheidsuiting beperkt wordt eens bij zichzelf kijken of ze niet zichzelf een spreekverbod op hebben gelegd en daar dan wat aan doen.
Wie weet is het dan niet meer nodig dat dit gespiegeld wordt en hoeft er niet meer om gevochten te worden. Zou dat niet mooi zijn.

Hopelijk heb ik mijn gedachten kronkels een beetje duidelijk en begrijpelijk verwoord. 

[pluk]

Er zijn geen beelden van Nigeria dus dat zal ook een reden zijn.

[Jantina]

Ik heb niet alle reacties gelezen maar het gaat denk ik om de vergelijking die men kan trekken met hun eigen leven. En dus kan je je meer inleven. En er meer emoties door krijgen. Parijs had Rotterdam kunnen zijn. Afrika lijkt niet zo snel op onze thuis situatie.

[Inouchka]

Ik heb niet alle reacties gelezen maar het gaat denk ik om de vergelijking die men kan trekken met hun eigen leven. En dus kan je je meer inleven. En er meer emoties door krijgen. Parijs had Rotterdam kunnen zijn. Afrika lijkt niet zo snel op onze thuis situatie.

Nou sorry, maar als je Parijs zou vergelijken met je eigen leven, gaat er toch wel denk ik iets goed mis :0 kan je je antwoord iets meer onderbouwen?


Sent from my iPhone using Tapatalk