Ik vind vele rassen mooi.
De ragdoll heeft me op vele fronten geraakt, en als ik kan kiezen dan komt er ooit een bleu-lynxpoint ragdoll meisje.
Maar mijn man vind langharig maar niets...
De genetische toestand van het ras houdt mij ook wel wat tegen.
Wat er hier nooit komt zijn sterk oosterse rassen. Die zijn gewoon te druk voor ons. Een bengaal, ik moet er nog niet aan denken. Ik wil wel altijd meerdere katten, dat zeker, dus dat is het probleem niet, maar die karakters zijn voor mij gewoon net iets te veel van het goede.
Luis is al zo'n aandachtnodige kat, en een eeuwige puber, ik heb soms het idee dat ik hem gewoon niet genoeg kan bieden...
Een turkse angora of dergelijk zou dus nog kunnen, of een Somali, maar geen siamees of blauwe rus of oosterse korthaar.
Rexen en Sfinxen zijn ook echt niet mijn katten van uiterlijk...
De Brit vind ik prachtig van uiterlijk (als de neus niet te plat is, maar net te lang voor de rasstandaard), maar dan weer iets te rustig van karakter. Een pers wil ik nog niet als ze mij geld bij geven. Tenzij misschien een traditionele...
Ja ik weet het, ik doe moeilijk
En zo kom ik toch weer op de halflangharige rassen uit...
Misschien komt er ook ooit een raskat, maar als het geen langhaar is, blijft het waarschijnlijk gewoon bij asielkatjes. En die zullen er trouwens altijd zijn. Kittens komen hier altijd per twee, dat is voor mij echt noodzakelijk (na Cuzco heb ik mijn lesje geleerd).
Niet alle katten zijn gemaakt om samen met andere katten te leven, maar er zijn er maar weinig die dat van nature uit hebben. De meesten is dat doordat ze alleen opgegroeid zijn en katten leren dat nu eenmaal, anders dan honden, niet gemakkelijk meer achteraf. Das dan mens-geinduceert, want katten zijn wel degelijk geen solitaire dieren.
Katers zijn wel vaker kleffer met elkaar dat poezen (zeker lapjes)... Das een erfenis uit de natuur (broers trekken samen op, vrouwtjes hebben het druk genoeg met jongen groot brengen). En toch vind ik dat je een kitten wat ontneemt als je ze bewust als solo-kat opvoedt en en daardoor de kans om later nog op een normale manier met soortgenoten om te gaan, ontneemt. Als je later zo'n kat bij een andere kat zet, kan je inderdaad de indruk krijgen dat hij liever alleen leeft, het probleem is dat dat een keuze is die hij niet zelf gemaakt heeft, maar het door zijn opvoeding hem is opgelegd.
Moeders en kittens gaan trouwens vaak niet erg goed samen. Zeker geen katers. Poezen kunnen (hoeven niet) in dezelfde groep blijven als hun moeder, maar katers trekken normaal weg. Het voelt voor de katten dan ook vaak erg onnatuurlijk wanneer katers bij hun moeder blijven wonen.
Kwestie van genetische diversiteit in katten, weet ik dat de siberische langhaar een nog geen volledig gesloten stamboom heeft. Das echt gewoon de banale huiskat in siberie. Omdat het daar zo koud is, is het een langhaar...
Die hebben ook point-kleurslagen, alleen noemt het dan geen sibeer meer. Het zou kunnen dat ik daar eerder voor kies dan voor een ragdoll, puur voor de genetische gezondheid. Maar ik heb nog nooit een sibeer in real life ontmoet, dus ik weet niet of die van karakter net zo innemend zijn als de ragdoll's...
Ragdoll's zijn natuurlijk ook bekend om hun samengaan met kinderen... Maar andere rassen kunnen doorgaans ook prima, dus das niet noodzakelijk daarvoor.
Ach, ik droom nog wat door. Nog geen concrete plannen hier alleszinds.
Ik zit wat te veel in de asielwereld momenteel om ook maar te denken dat als er hier plaats vrijkomt, het geen asielkatje (of 2 kittens) zou zijn.
(7.2 kilo en superslank) maar als ik op FB af en toe berichtjes voorbij zie komen vanmensen die lijken te wedijveren om de grootste coon...zonde...
Alleen is er met haar lijn niet meer doorgefokt, haar nakomelingen zijn/waren te druk/wild. Die verkopen niet zo goed. Trouwens niets te vinden in de online stambomen van de Tica waar zij als moeder voorkomt, dus vermoed dat die zonder stamboom de fokker verlaten hebben.
