[Nadia]

Ik heb niet gekeken, hoe vreselijk ook, op een gegeven moment is het wel klaar. Vind het misselijk makend dat het verdriet van de nabestaanden keer op keer opgerakeld moet worden, al is het maar voor de kijkcijfers.

What's next, als het een jaar geleden is nog een keer een drama-uitzending? En 2,5 jaar, 5, 10, 25? Dat doen we toch ook niet voor de slachtoffers die nog elke dag gemaakt worden door IS in het Midden-Oosten? Of de Tutsi's die door de Hutu's werden afgeslacht op brute wijze?

Laat me duidelijk zijn, ik vind het een vreselijke gebeurtenis om een vliegtuig met burgers uit de lucht te schieten en vind het hartverscheurend voor de nabestaanden, maar alle media-aandacht na de aankomst van de lichamen op Eindhoven vind ik teveel.

Eens. Ik vind het vreselijk! Ofja vreselijk is misschien nog "te min". Maar er zijn ook in Nederland zoveel andere drama's geweest op kleinere schaal. Ik denk dat het voor die nabestaande (van iemand die vermoord is ofzo) ook heeeeeel moeilijk is om te verwerken dat aan hun verdriet minder 'gehoor'  word gegeven. Tenminste ik denk dat ik dat zou hebben. Stel mijn tante zou vermoord zijn. Is zij dan minder belangrijk omdat het niet zoveel mensen in een keer raakt? Wellicht zou ik dan ook wel blij zijn omdat het niet word opgehaald.

Je zult als  nabestaande maar net vandaag gaan trouwen of bevallen of of of.

[eelke]

Eens. Ik vind het vreselijk! Ofja vreselijk is misschien nog "te min". Maar er zijn ook in Nederland zoveel andere drama's geweest op kleinere schaal. Ik denk dat het voor die nabestaande (van iemand die vermoord is ofzo) ook heeeeeel moeilijk is om te verwerken dat aan hun verdriet minder 'gehoor'  word gegeven. Tenminste ik denk dat ik dat zou hebben. Stel mijn tante zou vermoord zijn. Is zij dan minder belangrijk omdat het niet zoveel mensen in een keer raakt? Wellicht zou ik dan ook wel blij zijn omdat het niet word opgehaald.

Je zult als  nabestaande maar net vandaag gaan trouwen of bevallen of of of.

Dan wordt daar ook wat aan gedaan. Stille tocht, bijeenkomst, burgemeester etc. Maar dan op stadsniveau, niet landelijk.

Dit is wereldnieuws geweest, dus voor mij mag dit wel landelijk herdacht worden. De nabestaanden spreken er zelf, dus ik kan me niet voorstellen dat zij het vervelend vonden, voor mij zou het hartverwarmend voelen als heel nederland met je mee leeft. Ik zag vooral veel trots bij de nabestaanden als de naam uitgesproken werd, trots op die persoon.

Ik denk echt dat hier meer mensen last van hebben gehad dan alleen de nabestaanden. Ik zelf namelijk wel. En dan is het toch fijn om daar later nog wat mee te kunnen.

Zo heb ik bv het afscheid van onze stagiaire heel lastig gevonden. Omgekomen bij een autoongeluk. Wel naar de avondwake geweest, maar daarna was het 'klaar'. Hij woonde een eindje weg, er is dan ook geen contact meer met ouders en familie. Ik vond dat heel vreemd, en akelig dat er geen 'nabeschouwing' was (ik kan er geen ander woord voor vinden).

[Martine-Tom]

Dan wordt daar ook wat aan gedaan. Stille tocht, bijeenkomst, burgemeester etc. Maar dan op stadsniveau, niet landelijk.

Dit is wereldnieuws geweest, dus voor mij mag dit wel landelijk herdacht worden. De nabestaanden spreken er zelf, dus ik kan me niet voorstellen dat zij het vervelend vonden, voor mij zou het hartverwarmend voelen als heel nederland met je mee leeft. Ik zag vooral veel trots bij de nabestaanden als de naam uitgesproken werd, trots op die persoon.

Ik denk echt dat hier meer mensen last van hebben gehad dan alleen de nabestaanden. Ik zelf namelijk wel. En dan is het toch fijn om daar later nog wat mee te kunnen.

Zo heb ik bv het afscheid van onze stagiaire heel lastig gevonden. Omgekomen bij een autoongeluk. Wel naar de avondwake geweest, maar daarna was het 'klaar'. Hij woonde een eindje weg, er is dan ook geen contact meer met ouders en familie. Ik vond dat heel vreemd, en akelig dat er geen 'nabeschouwing' was (ik kan er geen ander woord voor vinden).

Zonder oordeel hoor, zo bedoel ik het echt niet...maar wat voor last heb je er dan van gehad?
Ik heb toen wel gekeken naar de tv uitzending, vond het erg, vind het nog steeds erg, voor de slachtoffers, voor de nabestaanden, maar dat is dan wel weer dat.
Vliegen vond ik niet fijn en vind ik dus nog steeds niet fijn, maar mocht ik een reden hebben om in zo'n kist te stappen zal dit ongeval me echt niet tegenhouden, dus nee ik geloof niet dat ik er last van had of heb....

En wat ik wel een intressante gedachte vind, had je er ook zo'n last van gehad als je er niet continue mee geconfronteerd was geweest?
Het is zoveel op tv en radio geweest dat je er gewoon niet omheen kon, en ik merk dat dat soort dingen best opgeklopt worden door de media wat volgens mij ook niet altijd even goed is...

[eelke]

Ik ben er verdrietig door geweest, en ik ben zo dom geweest om plaatjes en filmpjes te kijken die ik niet had willen zien. En toen vond ik dat weer erg want als ik dat kon zien kon familie dat ook zien. Ik kwam binnen een uur op een Russische nieuwszender die life uitzond vanaf de rampplek.
Het moment ervoor zat ik info door te lezen van 9/11 van hoe de 'social media' er toen mee om ging. De eerste berichten op internet erover, de verbazing, de discussie's, de reactie's.

Maar dat heb ik dus met al dat soort nieuws. Ergens vind ik het super interessant, ik denk dat dat dus letterlijk nieuws-gierig is. Dat had ik ook met die brand vorig jaar in leeuwarden, toen chemie-pack ging ontploffen en dat soort dingen. De vuurwerk ramp, die brand in volendam, ik weet bij alles nog precies wat en waar.
Als kind had ik dat al met de tweede wereld oorlog. Alles willen uitpluizen. Maar ondertussen kan ik nergens goed tegen (ik heb nachten wakker gelegen van de versteende mensen in pompei, ik had van iemand een archeologisch boek gehad omdat ik archeoloog wilde worden).

Dus ja, ik vind het fijn om dan toch ook mee te kunnen doen in gedenken.

En ik heb nooit durven vliegen. Ik droom al jaren regelmatig dat ik in een neerstortend vliegtuig zit of dat er een vliegtuig ergens in mijn buurt neerstort. Vliegtuigen vind ik per definitie eng.

[Lizzy]

Tja. Ik zie dit toch anders. Door een oorlog verderop op deze wereld is door een stelletje idioten een passagiersvliegtuig met bijna 300 totaal onschuldige mensen naar beneden gehaald. Complete gezinnen zijn van de aardbodem verdwenen. De lichamen zijn nog niet eens allemaal geborgen, omdat men daar niet veilig kan zoeken. Hoe vreselijk wil je het hebben? De nabestaande zelf wilde kennelijk maar al te graag deze herdenking. Want er waren er 1600 aanwezig. Dus wie zijn wij om daar over te oordelen? Van mij had het niet uitgezonden hoeven worden, maar nu hebben ze het wel gedaan en nabestaande geven ook aan hoe fijn ze het vinden dat de wereld met hen mee rouwt. Dat lijkt me een kleine moeite. En al herdenken ze jaarlijks. Prima. Van mij mag ieder jaar herdacht worden wat wij mensen elkaar voor verschrikkelijke dingen aan doen. De 1ste en 2de wereldoorlog, 9/11, vliegtuigen die uit de lucht worden geschoten.

[eelke]

Tja. Ik zie dit toch anders. Door een oorlog verderop op deze wereld is door een stelletje idioten een passagiersvliegtuig met bijna 300 totaal onschuldige mensen naar beneden gehaald. Complete gezinnen zijn van de aardbodem verdwenen. De lichamen zijn nog niet eens allemaal geborgen, omdat men daar niet veilig kan zoeken. Hoe vreselijk wil je het hebben? De nabestaande zelf wilde kennelijk maar al te graag deze herdenking. Want er waren er 1600 aanwezig. Dus wie zijn wij om daar over te oordelen? Van mij had het niet uitgezonden hoeven worden, maar nu hebben ze het wel gedaan en nabestaande geven ook aan hoe fijn ze het vinden dat de wereld met hen mee rouwt. Dat lijkt me een kleine moeite. En al herdenken ze jaarlijks. Prima. Van mij mag ieder jaar herdacht worden wat wij mensen elkaar voor verschrikkelijke dingen aan doen. De 1ste en 2de wereldoorlog, 9/11, vliegtuigen die uit de lucht worden geschoten.

4 mei he...

En het uitzenden... 1600 nabestaanden erbij is natuurlijk nog 'niks'. Dat zijn er 5 per slachtoffer. Dus voor al die andere mensen, ook voor de mensen uit de andere landen, heel fijn dat zij er ook naar kunnen kijken.

Wat ik nu wel heel vervelend vind is alle herhaling. Dat hoeft van mij dan weer niet. Ik heb de oma, die haar schoonzoon, dochter, 3 kleindochters en 1 kleinzoon verloren heeft al wel 20 keer voorbij horen of zien komen.

[Hope]

Hier in het dorp werd het erg gewaardeerd, de dag van gisteren.
Alle vlaggen hingen weer halfstok, de kinderen op de scholen van de omgekomen kinderen kregen aangepaste programma's. Bij het monument legden veel mensen bloemen.
Er was saamhorigheid, er was een moment waarop iedereen kon laten zien: we zijn jullie echt niet vergeten. We leven mee met iedereen die iemand van het omgekomen gezin mist.
Ik denk dat het voor de nabestaanden heel fijn kan zijn om te weten dat ze er niet alleen voor staan. Ook niet nu iedereen het leven van alledag weer heeft opgepakt en dat bij hen maar niet lukken wil.

Het gaat hier niet alleen om een klein clubje nabestaanden. Het gaat hier om gigantisch grote groepen mensen die iemand moeten missen. Denk aan scholen, sportclubs, bedrijven, collega's, vrienden, familie. Voor al die mensen kon een dag als gisteren zomaar heel veel steun bieden.

[me and my boys]

Tja. Ik zie dit toch anders. Door een oorlog verderop op deze wereld is door een stelletje idioten een passagiersvliegtuig met bijna 300 totaal onschuldige mensen naar beneden gehaald. Complete gezinnen zijn van de aardbodem verdwenen. De lichamen zijn nog niet eens allemaal geborgen, omdat men daar niet veilig kan zoeken. Hoe vreselijk wil je het hebben? De nabestaande zelf wilde kennelijk maar al te graag deze herdenking. Want er waren er 1600 aanwezig. Dus wie zijn wij om daar over te oordelen? Van mij had het niet uitgezonden hoeven worden, maar nu hebben ze het wel gedaan en nabestaande geven ook aan hoe fijn ze het vinden dat de wereld met hen mee rouwt. Dat lijkt me een kleine moeite. En al herdenken ze jaarlijks. Prima. Van mij mag ieder jaar herdacht worden wat wij mensen elkaar voor verschrikkelijke dingen aan doen. De 1ste en 2de wereldoorlog, 9/11, vliegtuigen die uit de lucht worden geschoten.

eens

[dinky89]

Ik heb niet gekeken maar in het journaal en daarna nog een keer in een vandaag kwam dat meiske van 13 er steeds voor die haar moeder is verloren. Tja, toen had ik wel de tranen in mijn ogen.

[Martine-Tom]

4 mei he...

Psies, die dag is nu toch ook eigenlijk algemener geworden als alleen de 2e wereldoorlog?

[Angelique]

Psies, die dag is nu toch ook eigenlijk algemener geworden als alleen de 2e wereldoorlog?

Ja, maar als zo'n dag te veralgemeend wordt verliest het naar mijn mening ook zijn waarde. 4 mei is voor mij onlosmakelijke verbonden met de slachtoffers van de 2de wereldoorlog. Ik herdenk dan b.v. niet mijn vader die in '85 is overleden...terwijl dat volgens de nieuwe "richtlijnen" dan wel zou moeten/mogen enz.

Ik heb overigens niet gekeken. Wel flarden van meegekregen via radio en herhaling op het nieuws. Niet dat ik geen respect oid heb voor de nabestaanden of de slachtoffers, maar dat inmense grote verdriet wat hiervan uit gaat, daar kan ik niks mee, dus ga ik mezelf er ook niet extra mee confronteren.

Of zo'n herdenking nodig was....ach, dat mag van mij ieder voor zich weten. Als het die mensen een beetje kracht geeft, dan is het al goed. Je hoefde niet te kijken, je hoefde er niet naartoe. Het is in mijn optiek alleen jammer dat er op het grote vlak niks veranderd na zo'n gebeurtenis. Niemand die daar in dat oostblok heeft gedacht...gut, kijk waar onze strijd toe geleidt heeft. Misschien is het toch beter om het dialoog aan te gaan. Maar nee, we gaan gewoon verder met waar we mee bezig waren, in misschien nog wel een ergere vorm. Zoveel onmeetbaar groot verdriet en het heeft niet eens een heel klein doel mogen dienen (als dat al mogelijk is)

[Kaela]

Of zo'n herdenking nodig was....ach, dat mag van mij ieder voor zich weten. Als het die mensen een beetje kracht geeft, dan is het al goed. Je hoefde niet te kijken, je hoefde er niet naartoe. Het is in mijn optiek alleen jammer dat er op het grote vlak niks veranderd na zo'n gebeurtenis. Niemand die daar in dat oostblok heeft gedacht...gut, kijk waar onze strijd toe geleidt heeft. Misschien is het toch beter om het dialoog aan te gaan. Maar nee, we gaan gewoon verder met waar we mee bezig waren, in misschien nog wel een ergere vorm. Zoveel onmeetbaar groot verdriet en het heeft niet eens een heel klein doel mogen dienen (als dat al mogelijk is)

Dat zeg je heel treffend Angelique.