Whahahaha, ohhhw, wat een leuke verhalen
Ik heb hetzelfde als Maxi's 3-tal. Wil zo vaak door de grond zakken.
Nou OK, wat ik wel een door-de-grond-zak-moment vond: ik werkte
net bij IBM. Paar dagen. Jong broekie van 18. En ik werkte binnen de 'security organistatie'. Dus kreeg opleidingen in die trend. En zo leerde ik dat mensen niet mochten "tail gaten". Oftewel, overal waar deuren waren met batch-readers, mocht je niemand mee laten glippen als je zelf een deur open maakte met je batch, tenzij die persoon zichtbaar zijn batch droeg (wat verplicht was). Daarop stond je naam en een foto en je employee nummer.
Afijn, ik wandel het pand in, Amsterdam Zuid Oost en daar hadden we twee toren met glazen deuren met batch-readers. En die ochtend glipte er iemand met mij mee door een glazen deur. Ik zeg tegen die meneer "meneer, dat mag niet, tail gaten, u draagt u batch bovendien ook niet zichtbaar, zou ik u batch mogen zien?". Waarop meneer zegt "maar weet u dan niet wie ik ben?". Waarop ik zeg "nee, en eerlijk gezegd interesseert me dat ook niet, ik wil graag uw batch zien".
Zichtbaar geïrriteerd zette meneer zijn attaché koffer op de grond, haalde zijn batch eruit en schoof deze onder mijn neus. En ik las hardop "Van Haeften". En zeg "OK, bedankt meneer, u mag verder lopen".
Vol trots vertel ik het verhaal aan mijn manager. En vertel haar zelfs dat ik zei dat het me niet kon schelen wie ie was. Waarop ze vraagt "maar wie was het dan, hoe heet die meneer?". Waarop ik zeg "meneer van Haeften". Waarop mijn manager zegt "OK Liz, dat is de IBM directeur Nederland NV, ik zit hier met plaatsvervangend schaamte gevoel
".
Een jaar later werd ik ingelijfd in de "two generation club". Omdat mijn vader ook bij IBM werkte. En daar was bij aanwezig, de directeur, meneer van Haeften. Bij mij aangekomen zegt hij "En hier hebben we Lizzy Coelers, dochter van Ton Coelers. Deze dame hield mij 1 jaar geleden staande, omdat ik mijn batch niet zichtbaar droeg. Toen ik haar vroeg "maar weet je niet wie ik ben, zei ze "nee, en dat interesseert me geen moer ook"
(dat moer had ik niet gezegd, ik weet het zeker!). En vervolgens zei hij "typisch een kind van d'r vader, he Ton?
". De hele zaal ging plat van de lach. Behalve mijn vader. En ik