Phoe, wat een flinke hartkleppentest vandaag! Jemig.
De honden liggen in de tuin. Nelson vermaakt zich met een fietsband vol snoepjes, Duuk slaapt. Wij durven het met een gerust hart aan even een boterham te eten in de keuken, we hebben zich op de tuin.
Nog geen vijf minuten later zie ik iets flitsen. Ik besluit even te gaan kijken of Nelson niet met zijn fietsband naar Duuk is gegaan om hem uit te dagen voor een spelletje. Zodra ik de deur open doe zie ik het: er ligt nog wel een ketting, er ligt ook een halsband, maar er ligt geen Duuk!!!
Nelson is ook weg.
Nu ben ik gelukkig niet zo'n piet paniek, dus ik loop met de halsband naar het keukenraam om tegen manlief te zeggen dat hij binnen moet blijven en ik Duuk ga zoeken, komen de twee heren met 300 km/uur aangesjeesd. En een lol dat ze hadden! Ik heb ze allebei echt nog nooit zo'n plezier zien hebben. Duuk helemaal in zijn element: knetterhard door de tuin heen rennen, op topsnelheid, zijn achterpoten komen voor zijn voorpoten te staan. Nelson vindt het prachtig maar kan het natuurlijk niet bijhouden en neemt dus maar gewoon de binnenbocht.
Ze rennen rondjes in onze tuin, die niet heel fatsoenlijk is afgezet (alleen met stroomdraad) maar ze hebben zoveel plezier samen dat ze zelfs geen poging doen om de verdere omgeving te verkennen. Ik besluit om eerst even wat koekjes te pakken voor ik Duuk ga vangen maar ik vind het ook zo'n mooi en blij gezicht en hij doet echt geen enkele poging om uit te breken dus ik laat hem toch maar even begaan. Na een paar minuten roep ik zijn naam en ik kan het niet geloven: hij komt meteen!!!
Ook Nelson kwam zodra hij zijn naam hoorde en de twee honden gingen (Duuk toch maar weer aan de riem nu, haha) mee naar binnen om wat te drinken en af te koelen.
Ik stond toch wel even te trillen op mijn benen bij het zien van die halsband zonder Duuk, mijn hartkleppen werden echt flink getest toen ik ze niet meteen zag maar wát hebben ze genoten.