Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
*Dorothea* schreef: Heel eerlijk, regelmatig als ik verhalen over Oscar lees dan denk ik pffff wat mensen er aan vinden om zo'n hond te hebben.Je weet natuurlijk ook nooit alles vantevoren en als woef er dan is en het blijkt een "chronische lastpak" te zijn dan ga je er voor om de dingen te verbeteren. Tuurlijk kun je dan achteraf zeggen "als ik dit geweten had, had ik het niet gedaan" alleen kun je achteraf altijd lekker l*llen en kun je op het moment dat de problemen zich voordoen precies 2 dingen doen, je gaat er samen met de hond voor of je neemt op wat voor manier dan ook afscheid van de hond. Veel meer keuzes zijn er niet. En als dat hondje dan al in je hart ingevreten zit dan is wegdoen eigenlijk geen optie.
Ik bedoel dat niet gemeen, maar ik zou er gewoon zo geen zin in hebben. En ik ben blij dat er wel mensen bestaan die moeilijke honden een tweede kans geven.
Wisten jullie van tevoren dat hij een moeilijke hond was?
Angelique schreef: Je weet natuurlijk ook nooit alles vantevoren en als woef er dan is en het blijkt een "chronische lastpak" te zijn dan ga je er voor om de dingen te verbeteren. Tuurlijk kun je dan achteraf zeggen "als ik dit geweten had, had ik het niet gedaan" alleen kun je achteraf altijd lekker l*llen en kun je op het moment dat de problemen zich voordoen precies 2 dingen doen, je gaat er samen met de hond voor of je neemt op wat voor manier dan ook afscheid van de hond. Veel meer keuzes zijn er niet. En als dat hondje dan al in je hart ingevreten zit dan is wegdoen eigenlijk geen optie.Hoe bedoel je die?
Ik had ook ooit zo'n probleemhond en we hebben het samen tot "leefbaar met gebruiksaanwijzing" gebracht en meneer is op een boevenhaartje na 16 jaar geworden en ondanks dat hij zijn problemen had, heb ik er een gouden hond aan gehad. Die ik heus bij tijd en wijle weleens vervloekt heb en/of tussentijds gedacht heb om de handdoek in de ring te gooien (maar suf gezegd...zoiets deed je toendertijd niet, je had die hond en daar deed je het maar mee) en dat waren ook de momenten dat ik me voorgenomen heb nooit meer zo'n soort hond (herplaatser van circa 11 mnd van een pittig soort uit asiel met 0 achtergrondinfo) aan te schaffen. Ik heb daar netjes gezegd ook geen zin meer in.
Borke schreef: Goed verwoord!Maar dit is niet exclusief voor buitenlandse honden.
Ik ken een Roemeense berghond die via een stichting als pup hier naartoe kwam, schuw. Hij zou 3 maanden zijn, maar was eerder 4 maanden.
Bij ervaren honden mensen, die veel deden aan socialisatie en trainen.
Voor ons is het een lieve hond, maar ik vertrouw hem nooit volledig.
Hij heeft al zeker 4 keer iemand gegrepen en dan heb ik het niet over uitvallen of dreigen :-(
Een keer waren wij bij aanwezig, gelukkig was Sofi er ook, die hem direct op zijn nummer zette en zo erger voorkwam.
Die hond is gewoon niet betrouwbaar en had hier niet moeten zijn!
Onze Sofi komt uit Spanje, was 2 jaar toen ze bij ons kwam.
Ook slecht gesocialiseerd en geen gemakkelijke hond.
Ik zou haar niet wilen missen en inmiddels is ze 9 jaar en best heel gezeggelijk, maar feitelijk had ze hier niet moeten zijn.
Triest om te zeggen van mijn eigen lieve hond, waar ik echt dol op ben - maar had ik alles van tevoren geweten, dan was ik er nooit aan begonnen
Ik vind het best moeilijk om dat hier zo te zeggen, want Sofi is echt een schat van een hond
Kaela schreef: Hoe bedoel je die?Nou gewoon, zoals het er staat. Dat je achteraf wel kan denken...als ik alles had geweten dan was ik er nooit aan begonnen, want je weet nooit alles vantevoren. En dat is eigenlijk maar goed ook.
Overigens, ik denk wel dat het uitmaakt wát de problemen van je hond zijn in de situatie waar je zelf in zit. De ene kan beter een hond hebben met agressie, omdat ie in de middle of nowere woont en nooit iemand tegen komt. De ander kan beter een hond met verlatingsangst hebben omdat je toch altijd thuis bent. Hoe je eigen situatie is en hoe je daarin staat speelt ook heel erg mee.
Angelique schreef: Nou gewoon, zoals het er staat. Dat je achteraf wel kan denken...als ik alles had geweten dan was ik er nooit aan begonnen, want je weet nooit alles vantevoren. En dat is eigenlijk maar goed ook.Ja oke, dan lees ik het goed. Want je kunt van te voren je huiswerk wel doen, je weet nooit precies wat er komen gaat.
Dat 2de maakt zeker een verschil. Mij boef vrat ongeveer alles op wat voor z,n voeten liep en ik woonde in hartje stad. Had ik 'm gehad in de situatie zoals ik nu woon, was het nog wel opletten geblazen geweest, maar toch wel stukken minder.
Lizzy schreef: Maar dit is niet exclusief voor buitenlandse honden.Zeker niet! Maar het staat wel direct in relatie tot de pups uit waar dit topic om gestart is. Pups die een belangrijk deel socialisatie missen en die zo bang zijn dat ze zich ontlasten als ze opgepakt worden. Zulke honden zullen in het beste geval Sofie en Oscar worden. En ik denk dat je dan heel blij mag zijn.
Angelique schreef: Je weet natuurlijk ook nooit alles vantevoren en als woef er dan is en het blijkt een "chronische lastpak" te zijn dan ga je er voor om de dingen te verbeteren. Tuurlijk kun je dan achteraf zeggen "als ik dit geweten had, had ik het niet gedaan" alleen kun je achteraf altijd lekker l*llen en kun je op het moment dat de problemen zich voordoen precies 2 dingen doen, je gaat er samen met de hond voor of je neemt op wat voor manier dan ook afscheid van de hond. Veel meer keuzes zijn er niet. En als dat hondje dan al in je hart ingevreten zit dan is wegdoen eigenlijk geen optie.Dat klopt. Al denk ik wel dat bij veel herplaatsers de info heel rooskleurig is, waardoor mensen opeens voor onverwachte problemen komen te staan. Zeker bij die stichtingen, maar ook asiels kunnen er wat van kan ik uit eigen ervaring zeggen. Dus dan is dat best lastig als je bewust zoekt naar bv een sociale hond omdat ie mee moet naar je werk en dan blijkt ie alle honden op te vreten. Of ze zeggen dat ie zo goed alleen kan zijn wat niet zo is.
*Dorothea* schreef: Dat klopt. Al denk ik wel dat bij veel herplaatsers de info heel rooskleurig is, waardoor mensen opeens voor onverwachte problemen komen te staan. Zeker bij die stichtingen, maar ook asiels kunnen er wat van kan ik uit eigen ervaring zeggen. Dus dan is dat best lastig als je bewust zoekt naar bv een sociale hond omdat ie mee moet naar je werk en dan blijkt ie alle honden op te vreten. Of ze zeggen dat ie zo goed alleen kan zijn wat niet zo is.Dat is inderdaad een groot probleem. Reden waarom ik een volgende herplaatser alleen via een gt wil. Hoeft niet bij een gt in opvang te zitten, maar wil als ik een hond leuk vind die laten testen/beoordeln of hij is zoals men zegt. Ik heb voor het eerst de "tijd van mijn leven" ofwel een hond waarvan ik wist hoe hij was en dat is fijn als een hond niet tegenvalt, maar juist af en toe erg meevalt.
*Dorothea* schreef: Dat klopt. Al denk ik wel dat bij veel herplaatsers de info heel rooskleurig is, waardoor mensen opeens voor onverwachte problemen komen te staan. Zeker bij die stichtingen, maar ook asiels kunnen er wat van kan ik uit eigen ervaring zeggen. Dus dan is dat best lastig als je bewust zoekt naar bv een sociale hond omdat ie mee moet naar je werk en dan blijkt ie alle honden op te vreten. Of ze zeggen dat ie zo goed alleen kan zijn wat niet zo is.Dat kan ook andersom
Toen wij Kaya, 9 weken oud, uit het asiel haalden was haar verhaal "grote verlatingsangst, kan absoluut niet alleen zijn en zal ook nooit los kunnen want er zit husky in en is dus niet gehoorzaam" Toen ze ongeveer 8 maanden was hebben we controle gekregen van de DB vanuit het asiel. Er was aangegeven toen we haar ophaalden dat er 'ooit' controle zou komen. We hadden haar toen nog in de bench als we even weg moesten. Dat kon volgens de heren controleurs niet want dan zou ze huilen. Kaya dus in de bench gezet, en naar buiten gegaan. Na 5 minuten was het nog steeds stil en mevrouw lag lekker te pitten in haar bench. 
Nou, maar dan kon ze toch zeker niet los, de heren en Kaya meegenomen naar het park hier achter huis. Kaya was riemloos en heeft de hele wandeling keurig naast wederlief gelopen. Mocht vrij op het veld en kwam toen ze geroepen werd. De heren van de DB zijn vol verbazing weer weggegaan, want die was niet wat ze verwacht hadden bij het verhaal van het asiel. Kom zeg, als of je kan weten hoe een pup van 10 weken zich ontwikkeld. Dat ze in het asiel huilde geloof ik direct. Als pupje van 10 wk alleen in een kennel op de carantaine afdeling vond ik ook niet echt handig 
*Dorothea* schreef: Dat klopt. Al denk ik wel dat bij veel herplaatsers de info heel rooskleurig is, waardoor mensen opeens voor onverwachte problemen komen te staan. Zeker bij die stichtingen, maar ook asiels kunnen er wat van kan ik uit eigen ervaring zeggen. Dus dan is dat best lastig als je bewust zoekt naar bv een sociale hond omdat ie mee moet naar je werk en dan blijkt ie alle honden op te vreten. Of ze zeggen dat ie zo goed alleen kan zijn wat niet zo is.Klopt, wij kregen ook andere informatie en dat terwijl wij Sofi in een gastgezin in NL bezochten, maar ze was daar nog maar 1 week toen we haar voor het eerst zagen.
petralita schreef: lita is een hondje uit spanje, niet goed gesocialiseerd, gevoelig en soms nog steeds onzeker/angstig.Helemaal mee eens, het ligt zo aan je verwachtingen.. Finch heeft tot 4 maanden op straat geleefd bij zijn moeder en broer die beiden totaal onbenaderbaar waren. Voor ons is het een super lieve hond, die weliswaar onzeker is en dan een grote bek opzet, maar hij gaat zo ongelofelijk vooruit nog elke dag. Onplaatsbaar vind ik hem zeker niet, maar het is er eentje bij wie nog wat problemen overwonnen moeten worden.
heb ik spijt? nee. ik zou haar niet willen missen. Ze past in mijn leven, dat heeft ook wel wat werk gekost, bij mijn dagelijkse gang van zaken is ze als een normaal gesocialiseerde hond. Ja er zijn ook momenten dat dingen niet goed gaan, sommige dingen zijn ook lastig. maar ik wist vooraf wat ik ging doen.
Tuurlijk ik baalde best wel toen ik erachter kwam dat ze barbesia en erhlichia had. maar ik wist vooraf van het risico. de behandeling koste idd best wel wat geld en de jaarlijkse onderzoeken ook. Maar de nederlandse hond die ik in opvang had, met alle papieren en van een goede fokker ook! En als ik die van pup af aan zou hebben gehad, had die mij 2x zoveel gekost als dat lita doet.
Zou ik het weer doen? Ja. Maar ik zou er sowieso ook nooit voor kiezen een hond te adopteren die ik niet kan zien, dus nooit rechtstreeks uit het buitenland.
Komt er een buitenlander bij? Dat weet ik niet, misschien. Dat het geen pup word dat is iets wat ik wel zeker weet. Het is maar net wat ik tegen kom, het kan ook 1 uit het asiel zijn in nederland.
Komt er weer een schuw, angstig, niet sociale hond bij? Nee dat niet. Ik wil geen 2 onzekere, angstige honden hier hebben rondlopen.
uiteindelijk hangt het toch af van:
wat verwacht je van een hond?
kun jij geven wat de hond nodig heeft?
maar kan de hond ook geven wat jij nodig hebt?
past de hond uberhaubt wel bij je?
ben je bereid je leven aan te passen?
etc.
ik denk dat het altijd lastig is de hond die je in huis neemt, of het nu om een pup gaat of een volwassen hond. een volwassen hond uit het buitenland kan een schat van een hond zijn, betrouwbaar, lief, gehoorzaam etc. een pup bij een fokker kan uitgroeien tot een onbetrouwbare agressieve angtbijter.
andersom kan het ook.
het hangt vooral af van de persoon bij wie de hond terechtkomt, de start die de hond heeft gehad en het leven tot het moment dat de hond bij je komt.
Maar ook van het leven wat jullie samen hebben en de veranderingen die je samen doormaakt.
