Wij vinden dat wij het ontzettend met Joep getroffen hebben (en met Joris zeker niet minder). Inmiddels mopper ik weer als vanouds omdat meneertje er een potje van maakt als het hem uitkomt. Zodra er iemand anders, dan ik, in de buurt is, vindt Joep dat hij best wel gedragen kan worden en heeft nogal de neiging om te weigeren om te lopen. Ik trap daar niet in (vind mezelf best hard af en toe, maar stinkende heelmeesters enz..). Eddie weet inmiddels dat hij niet naar Joep moet kijken, want anders is hij verkocht en draagt Joep.... Nu met die zere nek van hem gaat dat (gelukkig) niet, maar Joep probeert het echt zodra er maar iemand in zicht is....
Voor een paar weken geleden kwamen we in het bos een groepje dames op leeftijd tegen die aan het wandelen waren. Joep zat heel trots in de buggy. De dames riepen "Och en wee" bij het zien van Joep en zijn koninklijke uitstraling en ik zei natuurlijk dat Joep best wel lopen kon. Nou.... dat had ik dus beter niet kunnen zeggen....
Joep zeeg ineen op de grond, rolde met zijn ogen, liet veel oogwit zien en weigerde in alle toonaarden om op te staan en te gaan lopen. Ik zweer je dat die dames dachten dat ik niet goed bij mijn hoofd was en dat die teckel absoluut niet lopen kon. Ik sputterde nog een paar keer dat hij het echt wel kon, maar Joep dacht duidelijk bij zichzelf: "je lult maar mooi een eind in de ruimte, ik doe het niet" en bleef liggen. De dames liepen hoofdschuddend verder, ze gaan de bocht om, Joep staat op en loopt voor mij uit naar de auto!!!!! Ohhhh echt..., dan moet ik lachen en ben boos tegelijk. Ouwe dondersteen, dat is hij en dat blijft hij vast ook zolang hij bij ons is.