Lizzy schreef:
Grappig dat je daar over begint. Ik heb daar lange tijd geleden ook al eens een vraag over gesteld, op Barfplaats. Want het punt is inderdaad dat al onze vlees-dieren gefokt worden op een licht skelet. Kalveren, vleesrunderen, kippen, eenden, alles. Zo weinig mogelijk skelet en zoveel mogelijk vlees. Vleeskuikens storten op 6 weken neer. Dan is hun gewicht te zwaar voor het skelet. Alles draait immers om 'waar wij wat aan hebben' en dus het vlees. Het is mij dus ook opgevallen dat biologische vleeskippen al veel hardere botten hebben dan de bio-industrie vleeskip. En wat me ook op is gevallen is dat de uitgelegde biologsche legkip op 1 jarige leeftijd zowat niet meer te knagen is. De botten zijn echt hard! En hoe meer kraakbeen, hoe zachter het bot, de minder calcium er in zit. Want calcium maakt het bot hard. Vandaar ook dat poten zo hard zijn en het rijkst zijn aan calcium. Als ik karkas van wilde dieren aan mijn honden geef, vind ik het bot vrijwel altijd hard, ook al was het een klein dier. Neem haaskarkas. Mijn pup Biscuit had daar op 8 weken moeite mee. Sterker nog, ze eet gemakkelijker lamsribben dan haaskarkas.
Nou goed, toen ik jarengeleden al eens voor het eerst een berekening maakte hoeveel Ca/F er nu eigenlijk in een gemiddeld menu zit, was ik zelf nogal verbaast dat je bij 20% niet aan een Ca gehalte komt dat boven het F gehalte ligt. Aangezien een prooidier rond de 15% zit, met bot. Ik dacht toen ook dat het mogelijk aan het gewicht van het skelet van onze vlees-dieren lag. Of de hoeveelheid calcium die in hun botten zit. Of aan het feit dat wij ze zo jong slachten. Een bio-industrie kip haalt nog net de leeftijd van 5 a 6 weken. Een biologische vleeskip heeft het niet veel beter, die wordt volgens mij rond de 14 a 16 weken geslacht. Dan is het bot nog jong en volgens mij bestaat het dan voor een groter deel uit kraakbeen (en minder Ca). Maar er is in die oude topics nooit uitsluitsel over gekomen. Denk ook dat je dan bot van tam en wild konijn/hoen moet analyseren, om er echt wat over te kunnen zeggen?
Ik denk dat je gelijk hebt en dat de bio-industrie consumptiedieren levert waarbij alle aandacht naar het vlees uitgaat, mensen leven immers niet van botten. En alles is op de mens gericht bij dit soort industrie, malsheid en jongheid. Dus te veel vlees-gewicht op broze poten, die geen kans hebben om te verharden. En dit in tegenstelling tot de prooidieren in het wild, die moeten kunnen lopen en gaan om te overleven. Lijkt me een ferme tegenstelling.
Heb toch geregeld gehoord (in dit geval vanuit Engelse berichten) dat indertijd o.a.de kistkalveren door hun pootjes zakten en denk eigenlijk niet dat dat op heden erg veranderd is. Dat zijn kreten in van die betreffende tijdschriften en een paar mensen maken zich druk erom, maar dat is niet van economisch belang blijkbaar.
Nou denk ik dat ook de wolf vooral de jonge dieren te grazen neemt en daarnaast de oude en afgezwakte dieren die de kudde niet meer kunnen bijbenen. Of de zieke dieren natuurlijk, maar dan nog denk ik dat ook de jonge herbivoren in wilde toestand niet door hun pootjes zakken van zwakte zoals kistkalveren of jonge hennen.
Denk dat jouw voorbeeld van haaskarkas dan ook een goed voorbeeld is, zover ik weet bestaat er immers geen 'tamme' haas?
En precies wat je zegt, op de markt zie je soepkippen, dat zijn dus wss uitgelegde kippen en niet voor het vlees gefokt, te oud en uitgelegd, enkel goed voor de soep. Of vraag het een oude duivenmelker maar, jonge duiven (wegens een teveel) werden gebraden in de pan, maar de duiven boven het jaar, die niet goed vlogen, die gingen in de soep.
En zo is het met al het vee.
En als jij dan in je berekening niet aan een goed Ca-gehalte komt dat boven de F zit en dat nog niet eens bij 20%, dan lijkt mij dat dat alles zegt over menu's die wij moeten voeren. Want - simpel gezegd - dan kunnen we maar beter ophouden met het voorbeeld van een 'wild prooidiermodel'...want het is dan simpelweg niet meer vergelijkbaar.
Ik denk gewoon dat je gelijk hebt..want ik denk dit zelf ook