sofia schreef: Ik ben opgevoed met honden en bij ons thuis kwam elke week de pensman langs. Wij als kinderen vonden dit griezelen, maar toen ik als student mijn eerste eigen hond verzorgde was het logisch om pens en ander vlees te voeren. Ik wist niet beter en vond brokken geven een raar soort luxe. Door dit forum en door het boekje van Tannetje ben ik dat gaan uitbreiden met botten. Nu griezelen mijn kinderen van de kwartels, eendagskuikens en rare botten die bij ons in de tuin belanden.Mijn eerste hond vroeger thuis kreeg zelf samengesteld. Want de verkoper had tegen mijn moeder gezegd dat brokken slecht waren en dat de hond daar ziek van werd (1969). Overigens was dit geen erkende fokker maar een handelaar. De hond kreeg (oud) roggebrood, gekookte groene kool, runderhart, soms een rauw eitje). Niet het beste voer dus en erg eenzijdig, hij is er als Duitse Herder wel ruim 15 mee geworden en was nooit ziek.
Niemand van mijn generatie voor wie dit ook zo vanzelfsprekend was? (ik ben 53).
Olga
30 jaar later, toen ik eindelijk weer een hond had, dacht ik met mijn stomme kop dat de "premium" brokken van tegenwoordig wél goed waren en alleen die goedkope troep. Door schade (helaas) en schande weet ik inmiddels dat het verhaal van die handelaar nog steeds geldt.
).
, die gelukkig niet werkten (veel te duur). Toen zag ik smuldier in de supermarkt liggen en dacht laat ik dat dan maar eens proberen en het werkte! Binke knapte helemaal op. Tussendoor nog een tijdje brokken gevoerd van een bepaald merk waar Binke ook goed tegen kon (vond diepvriesvoer toen nog onpraktisch 
). Daarna door een opmerking van iemand op school toch maar eens wat gaan opzoeken over BARF en hier terecht gekomen. Sindsdien deeltijd (gecombineerd met smuldier) en voltijd gebarfd.
Bruno had nooit wat 
).
