Het gaat super met Duuk. Echt waar, ik had het nooit durven denken toen ik hier het topic begon met al die ellende, maar ik zal hem missen.
De drukte van twee honden in huis zal ik missen als kiespijn. Nelson heeft veel begeleiding nodig omdat hij anders op zijn kop krijgt van Duuk. Duuk kan dat niet zachtjes dus moet ik er constant bovenop zitten. Twee honden aan de lijn is voor mijn lijf zwaar. Ik ben vaak gevallen omdat Duuk schrok of gewoon zo enthousiast was dat hij er ineens tussenuit piepte en ik niet wilde loslaten. Mijn benen zitten vol blauwe plekken, mijn pols is niet meer wat hij was (het lijkt alsof er iets van een pees is verrekt of zo). De nachtelijke paniekaanvallen zal ik ook totaal niet missen, of situaties als gisteren, waarbij Duuk in de stal begon te poepen. Ik stond in een box dus hij zag me niet. Toen ik eruit kwam lopen verschoot hij zo (ik denk dat hij wist dat het niet de bedoeling was en dacht dat hij op zijn kop zou krijgen) dat hij er al poepend vandoor schoot, een spoor van zo'n 10 meter stinkende brij achterlatend.
Maar goh wat is het fijn om hem te zien genieten. Om hem te zien rennen en spelen met Nelson. Om te zien hoe hij uit zijn dak gaat als hij ziet dat hij een lange ronde mee mag lopen, of je hem lekker mee naar het bos neemt. Twee keer per dag mag hij los rennen in de stal. 1 x alleen, 1 x met Nelson. Hij weet precies wanneer. 's Ochtends na het uitlaten ga ik de paarden voeren en mag hij mee, 's avonds tijdens de laatste ronde hooi voeren mag hij ook mee. Zodra hij zijn riem dan ziet vliegt hij als een dolle door het huis. Heerlijk.
Hij speelt en hij rent sinds een dag of drie als een onbezorgde hond. Wel alleen als er verder niemand in de stal is. Hoort hij de buurman of ziet hij mijn vriend dan is het over en gaat hij bij de deur zitten. Hij is vaak bang. En dan écht bang. We hebben een aantal keer toch wel momenten gehad dat hij echt begon te grommen omdat hij niet weg kon. Telkens nadenken over welke vluchtroutes nog voor hem open zijn zal ik óók niet missen.
Maar zijn goedheid, zijn 'mag ik bij jou zijn want dat is niet zo eng', zijn geknuffel als je op de bank zit en zijn vertrouwen hebt, zijn ontspanning als hij in de mand van Nelson ligt te snurken. Ja, dat zal ik missen.
Het is een lief beest. Dat heb ik vanaf het begin gedacht, maar nu weet ik het zeker. Maar tjonge wat heeft deze hond veel begeleiding en rust nodig. En eigenlijk vind ik het ook erg jammer dat hij geen maatje meer om hem heen heeft dat onbezorgd in het leven staat. Daar trekt hij zich zo enorm aan op.
Hij durft bijvoorbeeld alleen naar Gert als hij ziet dat Nelson er plezier heeft. Dan zie je hem echt denken 'dat wil ik ook wel', en na minuten vol twijfel gaat hij dan toch bij die enge man kijken.
Hopelijk heb ik iets kunnen bijdragen in het leven van Duuk. Ik hoop dat hij thuis ook wat meer ontspannen zal zijn. Woensdag gaat hij naar huis. Jammer.
Ik zal later vandaag nog wat filmpjes plaatsen. Sinds zaterdag speelt Duuk ook met speelgoed en heeft hij zelfs Nelson uitgedaagd voor een voorzichtig spelletje.
Nu met video:
http://youtu.be/MWYBXj4J0uA
.
