*Dorothea* schreef:
De hond van m´n zus (tervuerense herder) is echt een ontzettende miep met eten. Zij laat hem in de tuin en hij mag pas naar binnen als hij het op heeft. Is misschien heel zielig, maar het werkt wel bij hem. De eerste keer duurt het uren voor hij iets nieuws eet, maar de volgende keer eet hij het meteen op. Nou is dit wel een hele slimme hond die het snapt (bij indy zou dit echt niet werken).
Laatst kreeg hij voor het eerste een eendenkarkas. Wilde hij niet, ging steeds voor de deur staan. Ga eten, zei m´n zus dan, en liet hem niet binnen. Op een gegeven moment, stond hij heel blij voor de deur. Kijk eens, ik heb het op. Had hij het onder z´n kleed verstopt ;D . Toen hij doorhad dat dat ook niet werkte, is hij het op gaan eten.
En zo ging het ook met de zalmkoppen, eerste keer een probleem, de keren daarna ging hij meteen eten.
Owww...hoe doet dit me denken aan Friso, mijn allerliefste grauw-grijze Tervuerenaar (qua kleur in Nederland niet geliefd, maar in Frankrijk zeer geliefd
).
Een wolfje, werkelijk waar
En vooral geliefd bij ons, mijzelf, sjee, ik zou in elke kleur van hem gehouden hebben: wat heb ik van Friesje gehouden
Eten...pfff....wat is DAAR nou aan?
Geen hond gekend, die zóóó weinig om eten gaf.
Met hem, mijn liefste hond, had ik dit barf-tijdperk nog graag begonnen.
En graag mee willen maken hoe hij op karkasjes e.d. had gereageerd.
Het was doodweg een drama, om hem 'aan het eten' te krijgen.
Vasten deed hij uit zichzelf, ik had het liever niet.
En ik begrijp het verhaal over de hond van je zus HELEMAAL.
Ook voor Friso was het een straf geweest, om 'alleen' buiten te moeten.
Hij wou enkel dáár zijn, waar jijzelf was.
En hij had ALLES verzonnen om dan binnen te mogen, zelfs zo'n verdomd karkasje opeten
Ze zijn volgens mij ongelooflijk slim, onze Tervuerense Belgen.
En ik geloof dus ook
meteen dat ze zelfs op het idee komen, om iets te verstoppen.
WAT EEN LEUK VERHAAL
)
. 
wat een leuke reactie, ik ga gauw even m´n zus bellen om het te laten lezen.
