Fenixjuh schreef: ↑vr 20 mar 2020, 22:50
Om even op de topic-titel terug te komen: JA... Pfoe, wat een ****dag vandaag... 
Laatste twee uur op mijn werk gezeten met een baksteen in mijn buik, laatste uur alleen maar overlegd, maar die angst is gebleven.... Thuis gelukkig een heel lief vriendje en twee knuffels die me de rest van de dag doorgetrokken hebben.... 
Dit weekend nog even 'genieten'. Ik probeer nog even nieuwe broeken te kopen (ja, we moeten eigenlijk al sinds december kleding kopen, maar het kwam er steeds niet van, en nu helemaal niet) en naar het tuincentrum en de supermarkt... Daarna ga ik vanaf maandag in isolatie, alleen nog naar mijn werk en de honden uitlaten. Vriendje doet de boodschappen dan wel....
Ik ben doodsbang om naar mijn werk te gaan, maar ik moet er toch doorheen...
Vandaag veiligheidspakken binnen gekregen en dus plannen gemaakt voor maandag. En dan komt iedereen die verkouden is, hoest, proest of koorts heeft, bij ons in de praktijk.... 
Lieve FenixJuh, ik snap je volkomen. Die knoop ken ik. Ik ben niet bang voor mezelf, zelfs al zit ik nu elke dag in een ziekenhuis dat vol corona ligt. Het risico om daar tegen corona op te lopen is er. Al zie ik zelf geen patienten, ik praat wel met de dokters die dat wel doen. En dat is niet altijd op 1,5 mtr afstand. En als je dan ineens een leeftijdgenoot op de IC aan de beademing ziet liggen is dat toch wel even, uh, pittig.
En ik had het gisteren ook even moeilijk. ML heeft flink last van zijn allergische bronchitis (boompollen) en heeft extra medicatie. En zei "en jij gaat vast dat virus een keer mee naar huis brengen nu je er tussenin zit maar ik hoop niet nu".
Voor mezelf kan ik het wel relativeren. Ok, ik ben 50 maar verder goed gezond. En het merendeel van de mensen heeft of geen last of een flinke griep. Lastig, maar ja...
Maar als het om anderen gaat.. dat vind ik moeilijker. Dat ik misschien een bron ben. Ik heb ook geen sociale contacten op het moment anders dan via de telefoon. Gelukkig wel een paar fijne collega's met wie ik praat.
Want het is gewoon k*t en niet voorstelbaar. Onze wereld staat zo op zijn kop. We zijn gewend te werken in een land en een gezondheidszorg systeem waarin heel veel kan en vanzelfsprekend is. Waarin je mensen kan helpen. En nu is het kunst- en vliegwerk en niet meer helemaal behapbaar. En dat maakt bang en onzeker. Gisteravond kwam ineens de melding "bloedkweek apparaat staat vol" We zijn gewoon niet ingericht op zoveel infectie patienten. En we willen ook geen andere infecties missen bij mensen met een verdenking corona dus nemen we ook bloedkweken af. Vandaag protocollen voor de kweken aangepast, hoofdanalist kon gelukkig nog een apparaat erbij krijgen en zo kunnen we weer even door. En nu doen we de bloedkweken misschien niet op 100% kwaliteit maar wel op 90. En zo leveren we stukjes in van wat we gewend zijn, doen we concessies.
Ik zei eerder in dit topic " ik hoop dat de voorspellingen niet uitkomen" en ik heb die hoop ook een beetje nodig om niet stilletjes in een hoekje te gaan zitten maar om elke keer weer te proberen zaken toch geregeld te krijgen, toch goede zorg te leveren. En daarin zijn jullie huisartsen zoooo verschrikkelijk belangrijk. We hebben als ziekenhuizen die poortwachter nodig die inschat wat wel en niet moet komen, die misschien ook kan zorgen dat mensen die geen COVID19 hebben maar wel een bronchitis een kuur kunnen krijgen of pufjes en niet naar het ziekenhuis hoeven. Iemand moet ze zien en gelukkig zijn er mensen zoals jij die met die steen in hun maag toch gaan. en het wel doen.
Wat ik probeer te doen, met die golven van "shit dit is eng" om dat wel te voelen, want het is normaal. En dan even diep adem te halen en door te gaan. Voorkomen dat ik in de piekerstand ga zitten. Of zoals mijn lieve fysio zei "maak er geen verhaal van" . Dus ik ben bang, maar als ik ga denken in "als nou dit dan of stel dat zus zo" dan ga ik even op de rem staan en roep mezelf tot de orde. Want als dit virus ons iets leert, is het wel dat je je vanalles in je hoofd kan halen wat mis kan gaan, en dan gebeurt er iets totaal onverwachts wat je niet had voorzien (oftewel "life happens while you are making other plans")
Ik geniet nu ook extra intens van de vele mooie dingen die er zijn. Alles lijkt ineens scherper, waardevoller, intenser. Dus ik zou zeggen geniet eerst van de dingen in het weekend ! En laat de knoop even nog los. Maandag.. is er weer een dag
Lieve groet, Siberienne
