[Siberienne]

Ik mis Dorian nog elke dag,bij alles wat ik doe,lopen,rijden door het dorp,alles herinnert aan Dorian er is geen plekje in het dorp waar ik niet met Dorian gelopen heb.Thuiskomen is niet leuk,het is zo stil,gewoon niet leuk. Thuiskomen met boodschappentassen is niet leuk,het eerste wat Dorian altijd deed, was zijn koppie in de tassen steken,zo nieuwsgierig als hij was.
Dorian mankeerde niks,een week voor dat wij hem moesten laten gaan,liep hij nog lekker zijn rondje op het strand,lekker gek doen met zijn bal,zwemmen. Een uurtje of anderhalf lopen daar draaide Dorian zijn pootje niet voor om. En ik was zooo trots op mijn vriendje,mijn clowntje.Hij maakte mij altijd aan het lachen tijdens de wandelingen. Wat mis ik hem

Mooie herinneringen maar juist die dingen van alledag kun je zo vreselijk missen hè?

[Kaela]

voor jou Judith. Het zijn die mooie kleine dingen, zo verweven in je leven, die je het meeste mist. Want dat waren de momenten dat je ook het meeste van elkaar genoot

[sam28]

Het zit m ook vooral in de kleine dingen.

[keetje]

Tja, kom ik al lezend dit topic tegen. Hoe is het om je huisdier te moeten missen. Luna is op dierendag afgelopen jaar rustig over de regenboogbrug gestapt. We hadden vrij kort daarvoor de diagnose erfelijke DCM gekregen en hoewel we best wel positief in het leven stonden en hoopten toch nog even van haar aanwezigheid hier in huis te mogen genieten is ze toch daarna erg hard achteruit gegaan. Toen de dierenarts hier thuis kwam om haar het laatste zetje te geven naar haar eeuwige rust had ze een hartslag van 220 en een pols van 50. Dat zegt genoeg, ze wilde echt nog wel maar kon niet meer. Ze ging rustig naar de andere kant maar liet een enorm gat achter. Meneer Keetje was op zee en ik miste dus gelijk, als een mokerslag, alles wat Luna was hier in huis, haar aanwezigheid, de wandelingen, haar gesnurk, gewoon, Luna. Hij zei via Whats app wel hoe erg hij alles vond, moest ver weg alles verwerken maar ik kreeg de mokerslag. Omdat meneer Keetje zoveel weg was en mijn kinderen hun eigen leven leiden waren we veel samen. Luna voelde precies aan hoe ik me voelde en was er altijd voor me. We hebben haar 8 jaar in huis gehad, in het begin met het enorme gevecht tegen haar huidproblemen maar toen die eenmaal onder controle waren stond niets meer in de weg om te genieten van elkaar. In die eerste, verschrikkelijke periode (voor haar maar ook voor ons) waarin we van de ene ellende in de andere ellende terecht kwamen bouwde ik een enorm sterke band met haar op. Dat mis ik enorm. We zijn nu ruim 5 maanden verder, Meneer Keetje is niet meer in ons leven en wat zou ik nu een enorme steun aan haar gehad hebben. Vreemd genoeg hoor ik haar nog steeds in huis. (Of wil ik haar horen?) Het gekraak van haar rieten mand, haar penning tegen haar voerbak, haar gesnurk, soms de nagels op de vloer. Als ik weer zoiets hoor, gewoon te verklaren waarschijnlijk, zeg ik nog steeds, Hallo Luna, ben je er weer? Kom je het vrouwtje weer even troosten? Dat voelt zo goed. Ze is er niet meer maar ze is er nog steeds.

[Extreme]

Tja, kom ik al lezend dit topic tegen. Hoe is het om je huisdier te moeten missen. Luna is op dierendag afgelopen jaar rustig over de regenboogbrug gestapt. We hadden vrij kort daarvoor de diagnose erfelijke DCM gekregen en hoewel we best wel positief in het leven stonden en hoopten toch nog even van haar aanwezigheid hier in huis te mogen genieten is ze toch daarna erg hard achteruit gegaan. Toen de dierenarts hier thuis kwam om haar het laatste zetje te geven naar haar eeuwige rust had ze een hartslag van 220 en een pols van 50. Dat zegt genoeg, ze wilde echt nog wel maar kon niet meer. Ze ging rustig naar de andere kant maar liet een enorm gat achter. Meneer Keetje was op zee en ik miste dus gelijk, als een mokerslag, alles wat Luna was hier in huis, haar aanwezigheid, de wandelingen, haar gesnurk, gewoon, Luna. Hij zei via Whats app wel hoe erg hij alles vond, moest ver weg alles verwerken maar ik kreeg de mokerslag. Omdat meneer Keetje zoveel weg was en mijn kinderen hun eigen leven leiden waren we veel samen. Luna voelde precies aan hoe ik me voelde en was er altijd voor me. We hebben haar 8 jaar in huis gehad, in het begin met het enorme gevecht tegen haar huidproblemen maar toen die eenmaal onder controle waren stond niets meer in de weg om te genieten van elkaar. In die eerste, verschrikkelijke periode (voor haar maar ook voor ons) waarin we van de ene ellende in de andere ellende terecht kwamen bouwde ik een enorm sterke band met haar op. Dat mis ik enorm. We zijn nu ruim 5 maanden verder, Meneer Keetje is niet meer in ons leven en wat zou ik nu een enorme steun aan haar gehad hebben. Vreemd genoeg hoor ik haar nog steeds in huis. (Of wil ik haar horen?) Het gekraak van haar rieten mand, haar penning tegen haar voerbak, haar gesnurk, soms de nagels op de vloer. Als ik weer zoiets hoor, gewoon te verklaren waarschijnlijk, zeg ik nog steeds, Hallo Luna, ben je er weer? Kom je het vrouwtje weer even troosten? Dat voelt zo goed. Ze is er niet meer maar ze is er nog steeds.

Pas geleden dacht ik nog aan jullie.
Hoe zou het met "keetje"gaan, ookal had je hond een andere naam ik onthield jullie altijd als keetje. Als ik in het dorp was en ik zag een bul dacht ik zal dat....
Heb altijd mn petje afgenomen voor jullie iedere keer weer huidproblemen bij je witte bull.
Ze heeft fijne jaren bij je gehad, en zo te lezen ook een hele grote steun voor je als meneer keetje weg was.
Nee hoor het is helemaal niet gek dat je haar nog hoort, gewoon fijn van genieten, het is een troost dat je dit mag ervaren.
Heel veel sterkte met je verliezen

[pearlsofpassion]

Op avonden als dit, waarop het echt echt niet gaat, mis ik Kleintje verschrikkelijk.
Zij kon gewoon bij me zijn, me tot rust laten komen, er voor me zijn.. Ook als ik huilde.
De jongens komen alleen maar knuffels halen voor zichzelf, dat voelt helemaal anders.

[sam28]

[keetje]

Zo herkenbaar al jullie ervaringen.

[sam28]

Vandaag zou Ziva 13 jaar zijn geworden.
Jeetje wat doet dat zeer, alsof ze gister is heen gegaan. Ik mis haar elke dag nog verschrikkelijk, in kleine dingetjes en in grote dingetjes.
Ze was zo enorm lief en zacht, ik ken geen lievere en mooiere hond dan dat Ziva was. Mijn konijntje zei ik vaak waarop de dochter van een vriendin heel verontwaardigd zei; niet! Ziva is een hond. Ze kon enorm draken en daar moest ik zo vaak om lachen en haar motto; kan ik erbij, dan is het van mij, zal altijd een ding blijven. Wat zou ik er veel voor over hebben om nog een keer met haar te kunnen knuffelen.
Iedereen die ik kende was dol op Ziva en Ziva op hen. Ze wordt enorm gemist.

Een collage met foto's uit haar leven.

Collage 2020-03-15 11_14_53.jpg (321.44 KiB) 2145 keer bekeken

[Lizzy]

Ahhh, lieve Ziva . Ze was een ontzettend mooie en lieve hond . Het is gewoon ZO kut dat ze er niet meer is . Ik wens je vandaag sterkte lieve Sam

[hannabelgje]

Wat een mooie foto's Sam. Sterkte vandaag. Zie ik nou een corgi op de foto's?

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

[sam28]

Wat een mooie foto's Sam. Sterkte vandaag. Zie ik nou een corgi op de foto's?

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Hihi nee, de ene is een cavia en de ander een kruising tussen een herder en een husky. Akai heet de hond. Ziva en Akai kenden elkaar al vanaf kleins af aan. Akai is van een vriend van me.

Ahhh, lieve Ziva . Ze was een ontzettend mooie en lieve hond . Het is gewoon ZO kut dat ze er niet meer is . Ik wens je vandaag sterkte lieve Sam

Ja enorm kut. Niet te verteren kut.

Mensen vragen aan me of ik al een nieuwe hond wil. Ik wil alleen maar een Ziva. Dat kan niet dus voorlopig niet.
Alles wat Antoinette beschrijft in haar boek "dan neem je toch een nieuwe?" Is vreselijk herkenbaar.
Het was altijd Sam en Ziva. Ineens besta ik niet meer hier op het hondenveld. Als ik mensen groet kijken ze me wazig aan, mensen met wie ik regelmatig heb staan kletsen. Er is een deel geamputeerd, ik moet een nieuwe identiteit vinden, Sam zonder Ziva. En dat wil ik helemaal niet.

[hannabelgje]

Hihi nee, de ene is een cavia en de ander een kruising tussen een herder en een husky. Akai heet de hond. Ziva en Akai kenden elkaar al vanaf kleins af aan. Akai is van een vriend van me.
Ja enorm kut. Niet te verteren kut.

Mensen vragen aan me of ik al een nieuwe hond wil. Ik wil alleen maar een Ziva. Dat kan niet dus voorlopig niet.
Alles wat Antoinette beschrijft in haar boek "dan neem je toch een nieuwe?" Is vreselijk herkenbaar.
Het was altijd Sam en Ziva. Ineens besta ik niet meer hier op het hondenveld. Als ik mensen groet kijken ze me wazig aan, mensen met wie ik regelmatig heb staan kletsen. Er is een deel geamputeerd, ik moet een nieuwe identiteit vinden, Sam zonder Ziva. En dat wil ik helemaal niet.

Oh is dat een cavia? My mistake

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

[dinky89]

Mooie foto collage

[Spikkelneus]

Mooie Ziva, wat een leegte zonder haar