Sally is vandaag een jaar dood. Het is haar sterfdag. En daar had ik het vandaag best moeilijk mee. De pijn, het gemis, dat is afgelopen jaar veranderd. Stiller. Het deurtje zit soms dicht of dichter en dan ineens, staat het open.
Vandaag staat het open. Wagenwijd. Het zit me hoog, de tranen zitten me hoog, al de hele dag. Ik zie mezelf de hele tijd in de auto, halsoverkop. Op de grond, met Sally tussen mijn benen. Terwijl ze naar me kijkt, vertwijfeld maar liefdevol. Op haar zij, op tafel, terwijl ze van me wegglijdt. Hoe ik terugren naar die tafel, als ik de klink al in de handen heb om naar huis te gaan. Wat is mijn hart ontzettend stuk gegaan die dag.
Een jaar rond.
Het voelt als gister. Als een eeuwigheid.
Jouw pootafdrukken zijn
vertrapt
weggewaaid.
De grond al weer duizend keer belopen.
Een heel jaar.
Zo lang geleden. Nog maar zo kort.
Jouw pootafdrukken zijn
weggewaaid
maar niet vervaagd.
In mijn hart loop je altijd met me mee.
Dag lieve druif. Ik mis je nog iedere dag.
. Wat een moeilijke dag voor je 
