We kregen maandag te horen dat mijn lief op indicatie van de logopedist een intensief revalidatietraject moest gaan volgen, dat betekende een halfjaar naar een revalidatiecentrum. Er werden twee plaatsen genoemd waar hij terecht zou kunnen, allebei meer dan een uur rijden, en ik heb geen rijbewijs. Dan zouden we elkaar dus eigenlijk niet meer kunnen zien en dan zou hij wegkwijnen. En dan heb ik het nog niet eens over mezelf, chronisch depressief en Asperger. Ik had dit al verwacht en vertelde dat ik een logopedist in het dorp had gebeld die aan huis kon komen. De arts zei dat mijn lief dan maar 3 keer per week logopedie zou krijgen en in het revalidatiecentrum 10 keer. Weet u wat? antwoordde ik......dan doe ik die andere 7 keer wel! Ik houd van mijn man en vecht als een leeuwin voor hem.
Uiteindelijk begreep de arts dat ze kon lullen als Brugman tegen de vastberaden vrouw van deze patiënt en het resultaat is dat mijn lief maandagavond weer in zijn eigen bedje sliep. En het gaat goed, hij knapt op, doet allerlei dingen gewoon uit zichzelf. Kan zich aan- en uitkleden, wast zich, poetst zijn tanden, kan radio, tv en computer aan, zorgt al een beetje voor de hondjes. Ok, praten is nog niet goed, geheugen ook niet, maar het gaat steeds vooruit.
Er komt volgende week een logopedist die door het ziekenhuis is geregeld bij ons thuis. Ze belde om dat te vertellen en toen ik onze situatie had uitgelegd zei ze dat ze het een goede beslissing vond dat ik hem naar huis had gehaald! Ze vindt het ook een prima idee dat ik ga helpen. Ik ben op een andere manier tientallen jaren met spreken bezig geweest als professioneel voorlezer en voorleescoach, dus ik heb een streepje voor.
En wat uiteindelijk telt is aandacht, geduld en liefde, veel liefde. Wij wonen haast 39 jaar samen, je haalt ons niet zomaar uit elkaar.........
