[Ronald]

Ja, dat zijn van die dingen, Loona... De laatste keer dit, de laatste keer dat. En de eerste keer dit zonder...

Heel veel sterkte, meid!

[eelke]

Toch blijf je haren vinden hoor, onvoorstelbaar. Ik vond dat ook zo moeilijk, maar zo af en toe komt er toch weer een boven.

[Spikkelneus]

IMG_3884.JPG (2 MiB) 2341 keer bekeken

Ze had vandaag haar 13e verjaardag moeten vieren. Ik mis mijn kleine Muis

[Eef+Stippels]

Wat een lief koppie

[baileys]

Toch blijf je haren vinden hoor, onvoorstelbaar. Ik vond dat ook zo moeilijk, maar zo af en toe komt er toch weer een boven.

Ja die laatste keren zijn echt lasting. Ik vind her en der nog wel eens een haartje van Bailey, dan denk ik een keertje extra aan haar.

[Lonaa]

Vanavond een week geleden. Het voelt al zo lang, maar ook zo kort.

Dinsdag is ze gecremeerd en een deze dagen komt ze naar huis. Onwerkelijk.

Om de achtbaan te vergroten, wij wilde verhuizen ivm ontzttende overlast van onze bovenbuurvrouw. Afgelopen maandag kregen we, onverwacht, het bericht dat we een woning mogen betrekken, maandag komt de sleutel al.

Het geeft me wat om de zinnen te verzetten en te focussen. Maar het maakt ook dat ik afscheid moet nemen van dit huis, een huis met herinneringen. En dat ik, sneller dan verwacht, alle dingen van Sally moet vasthouden en opruimen.

Om dan te verhuizen naar een huis zonder hond. Zonder herinneringen. Frank zei gisteren, omdat we best veel aan het huis moeten doen, 'het wordt het mooiste huisje ooit'
En ik kon alleen maar huilen. Want dat is niet zo, want Sally is er niet.

[eelke]

Tuurlijk is dat wel zo, want ze zit in je hart en dat neem je mee. Alleen alle eerste keren doen extra pijn, en dit is er ook een van.

Ik snap je hoor, want ik vond sowieso ook alles stom. Mijn huis bleef ineens een stuk schoner. Stom. Ik kon makkelijk lang van huis blijven. Stom. Na een tijdje lukt het wel om er een voordeel van te voelen en het te waarderen. Dan lukt het om het verdriet te splitsen zeg maar.

Een nieuw huis ís gewoon fijn, als je ivm overlast wil verhuizen. Dat voordeel ga je voelen zodra het verdriet een stapje opzij doet. Want nu is gewoon alles verdriet. Maar dat heeft tijd nodig.

[zurca]

IMG_3884.JPG
Ze had vandaag haar 13e verjaardag moeten vieren. Ik mis mijn kleine Muis

(Die blik....zo net onze "Kiki"....)

[MillyMol]

Vanavond een week geleden. Het voelt al zo lang, maar ook zo kort.

Dinsdag is ze gecremeerd en een deze dagen komt ze naar huis. Onwerkelijk.

Om de achtbaan te vergroten, wij wilde verhuizen ivm ontzttende overlast van onze bovenbuurvrouw. Afgelopen maandag kregen we, onverwacht, het bericht dat we een woning mogen betrekken, maandag komt de sleutel al.

Het geeft me wat om de zinnen te verzetten en te focussen. Maar het maakt ook dat ik afscheid moet nemen van dit huis, een huis met herinneringen. En dat ik, sneller dan verwacht, alle dingen van Sally moet vasthouden en opruimen.

Om dan te verhuizen naar een huis zonder hond. Zonder herinneringen. Frank zei gisteren, omdat we best veel aan het huis moeten doen, 'het wordt het mooiste huisje ooit'
En ik kon alleen maar huilen. Want dat is niet zo, want Sally is er niet.

Lukt het je al om te kijken naar een mooie foto van haar en niet te huilen? Als dat zo is: zet deze in het nieuwe huis op een plek waar je haar vaak kunt zien. Een prominente plek. Zo kan ze jullie begroeten wanneer jullie binnenkomen.

Als je dat niet lukt is er natuurlijk geen man overboord. Ze verhuist sowieso met je mee want ze zit in je hart.

[Lizzy]

Vanavond een week geleden. Het voelt al zo lang, maar ook zo kort.

Dinsdag is ze gecremeerd en een deze dagen komt ze naar huis. Onwerkelijk.

Om de achtbaan te vergroten, wij wilde verhuizen ivm ontzttende overlast van onze bovenbuurvrouw. Afgelopen maandag kregen we, onverwacht, het bericht dat we een woning mogen betrekken, maandag komt de sleutel al.

Het geeft me wat om de zinnen te verzetten en te focussen. Maar het maakt ook dat ik afscheid moet nemen van dit huis, een huis met herinneringen. En dat ik, sneller dan verwacht, alle dingen van Sally moet vasthouden en opruimen.

Om dan te verhuizen naar een huis zonder hond. Zonder herinneringen. Frank zei gisteren, omdat we best veel aan het huis moeten doen, 'het wordt het mooiste huisje ooit'
En ik kon alleen maar huilen. Want dat is niet zo, want Sally is er niet.

Tuurlijk is dat wel zo, want ze zit in je hart en dat neem je mee

Maar zo is het wel ! Vond het zo mooi gezegd van Eelke

[Eef+Stippels]

Vanavond een week geleden. Het voelt al zo lang, maar ook zo kort.

Dinsdag is ze gecremeerd en een deze dagen komt ze naar huis. Onwerkelijk.

Om de achtbaan te vergroten, wij wilde verhuizen ivm ontzttende overlast van onze bovenbuurvrouw. Afgelopen maandag kregen we, onverwacht, het bericht dat we een woning mogen betrekken, maandag komt de sleutel al.

Het geeft me wat om de zinnen te verzetten en te focussen. Maar het maakt ook dat ik afscheid moet nemen van dit huis, een huis met herinneringen. En dat ik, sneller dan verwacht, alle dingen van Sally moet vasthouden en opruimen.

Om dan te verhuizen naar een huis zonder hond. Zonder herinneringen. Frank zei gisteren, omdat we best veel aan het huis moeten doen, 'het wordt het mooiste huisje ooit'
En ik kon alleen maar huilen. Want dat is niet zo, want Sally is er niet.

Kan ik me goed voorstellen

Wij zijn ook verhuisd vlak na het overlijden van onze Yindra. Naar een huis waar onze 1e twee honden nooit zijn geweest.
Wij hebben een grote foto van haar laten afdrukken en die meteen in het nieuwe huis opgehangen zodat ze er altijd een soort van bij is. En een foto van haar broer, die 2 jaar voor haar was overleden, erbij.

[Joyce1985]

Vanavond een week geleden. Het voelt al zo lang, maar ook zo kort.

Dinsdag is ze gecremeerd en een deze dagen komt ze naar huis. Onwerkelijk.

Om de achtbaan te vergroten, wij wilde verhuizen ivm ontzttende overlast van onze bovenbuurvrouw. Afgelopen maandag kregen we, onverwacht, het bericht dat we een woning mogen betrekken, maandag komt de sleutel al.

Het geeft me wat om de zinnen te verzetten en te focussen. Maar het maakt ook dat ik afscheid moet nemen van dit huis, een huis met herinneringen. En dat ik, sneller dan verwacht, alle dingen van Sally moet vasthouden en opruimen.

Om dan te verhuizen naar een huis zonder hond. Zonder herinneringen. Frank zei gisteren, omdat we best veel aan het huis moeten doen, 'het wordt het mooiste huisje ooit'
En ik kon alleen maar huilen. Want dat is niet zo, want Sally is er niet.

Ach jee, wat moeilijk is dat het

[Borke]

Gisteren zag ik opeens Lola door de kamer rennen, onze Maine Coon poes die al meer dan 3 jaar niet meer bij ons is. In een flits dacht ik nog als Sofi haar nou maar niet opjaagt en die is er ook al 2 jaar niet meer. Toch werd ik er blij van, die beelden geven me nu een glimlach in plaats van tranen en buikpijn...ook al mis ik ze nog steeds!

Het verdriet slijt uiteindelijk wel, die rauwe kantjes gaan er van af. Bij de een duurt het langer dan bij de ander. Ook al hou je van al je dieren, de een zit toch dieper in je hart dan de ander.
Herkennen jullie dat?

[Pauline]

Uiteraard herken ik het..... Hoewel Joep in de ogen van de meeste mensen al een "wrak" was, was hij voor mij nog vol levenslust en genoot van het leven. Hij was mijn eens-in-je-leven hond en natuurlijk wist ik dat hij al 12,5 jaar was. Maar dat hij 's ochtends ziek zou worden en ik hem 's avonds moest laten gaan, daar was ik niet op voorbereid.

Elke dag praten we nog over Joep, niet alleen Eddie en ik, ook onze vrienden en mensen die we tijdens onze wandelingen hebben leren kennen. Joep is in mij, in elke ademteug die ik neem, in elke stap die ik zet, maar zijn heengaan heeft me onvoorstelbaar veel pijn gedaan. Natuurlijk lach ik inmiddels vaak om de prachtige herinneringen, maar ook mijn tranen vloeien nog vaak. Dat is mijn manier van verwerken.

Hoe ik zal zijn en me zal voelen als mijn kleine ouwe jongen ooit moet gaan..... Dat weet ik nog niet, hoop dat het nog een tijdje mag duren voordat ik dat ga ervaren. Maar dat dit nooit meer terugkomt maakt me wel bewust van de vergankelijkheid.

IMG_20190111_221838_604.jpg (79.8 KiB) 2110 keer bekeken

En Joep tikt me nog regelmatig tegen mijn been en dan zeg ik: "Hé jongen wil je een worstje?"

[Siberienne]

Het verdriet slijt uiteindelijk wel, die rauwe kantjes gaan er van af. Bij de een duurt het langer dan bij de ander. Ook al hou je van al je dieren, de een zit toch dieper in je hart dan de ander.
Herkennen jullie dat?

Yep.
Chenak, onze eerste husky, was zo’n persoonlijkheid, die liet ook een groter gat achter dan Janouk en vooral ook bij ml Ik heb mijn man nog nooit zien huilen, behalve om ‘nakje en wij praten ook nog veel over hem. Ook andere mensen die hem gekend hebben komen er nog geregeld op terug.

En bij mij is het Spotteke, als die gaat kun je mij opdweilen vrees ik. Da’s mijn zorgenkind, spiegel, alter ego, hartenhond...

Voor een goede vriendin van mij schreef ik dit stukje over haar bijzondere hond http://huskyheren.blogspot.com/2014/10/ ... -dogs.html