Oef Eelke, herkenbaar probleem
Ik sluit me graag aan bij Angelique en MillyMol.
Daarnaast ook nog dit: als jij van een hond houd dan ga je ver in wat je voor die hond doet en verder. Dan nog een stapje verder. Je went daar ook aan. Het zit in je systeem en je doet het gewoon en dat is mooi, maar daardoor vervagen soms ook de grenzen wat realistisch is.
Als je van je hond houd, dan zie je altijd lichtpuntjes. Dat maakt het ook zo lastig om knopen door te hakken en bewust te kiezen om door te gaan, of niet.
Met Sofi hebben wij deze week die knoop doorgehakt.
Zij ging weer slecht lopen, haar leverwaardes liepen over de maximale schaal van de metingen, ze had rare bobbels op haar poot waar ze aan geopereerd moest worden, ze had leishmaniose, Weil, ze knaagde haar poten helemaal kapot en door haar slechtere conditie werd ze nog veel reactiever naar andere mensen en honden dan zij al was.
Tuurlijk, Sofi was bijna 12 jaar. Bij sectie bleek het goed fout allemaal. Maar we hadden ook kunnen kiezen voor een echo (nog meer stress voor haar) en voor prednison. Wij hebben het niet gedaan.
Terwijl we in de wachtkamer met haar zaten te wachten op de uitslagen, toch nog steeds heen en weer geslingerd door twijfels.. Toen kwam er een oude golden retriever binnen strompelen. Heel rustig en kalm, keek niet naar ons of nar Sofi. Sofi ging helemaal uit haar pan, blaffen en die stress was niet goed voor haar, maar ja dat was Sofi. Toen strompelde die oude hond rustig de spreekkamer in, zich niets van Sofi's geblaf aantrekkend en zaten wij weer samen met Sofi in de wachtkamer.
Leo zei toen 'kijk die hond die kan gewoon oud worden, loopt alleen moeilijk, maar is waarschijnlijk gelukkig als die aan de voeten van de baas ligt". Sofi was niet zo, die moest in het vrije veld rennen, snuffelen etc.
Ik heb bij haar altijd gedacht: zij is uit die Spaanse dodencel naar ons gekomen om vrij te zijn. Wij moeten goed voor haar zorgen en haar vrijheid geven om zichzelf te zijn.
Voor ons kon ze daar niet meer van genieten en hebben wij de knoop doorgehakt. Voor sommigen te vroeg, die hadden dat niet gedaan. Dat mag, maar het was onze Sofi en voor ons gevoel was het voor haar ook klaar. Ze keek ons de laatste dagen ook zo aan alsof ze iets van ons wilde. Nee, dan wilde ze niet even de tuin in en geen eten. Ze wilde iets anders en toen wij dat doorhadden, zijn we naar de DA gegaan en hebben we de knoop doorgehakt...
En ja natuurlijk was het toch een geruststelling toen de DA haar organen checkte en dat er allemaal niet goed uit zag. Dat wisten we echter niet toen we haar lieten gaan, maar wij voelden het allebei zo. Dat hebben we een paar keer eerder zo gehad en het klopte telkens...
Ook ik ben pro euthanasie en had graag voor mijn moeder gedaan wat we voor Sofi deden, maar bij mensen kan dat niet...
Overigens lieten wij een dier liever te vroeg dan te laat inslapen, zodat het dier zo min mogelijk hoeft te lijden. Niet omdat het voor ons makkelijker is...makkelijk is het nooit
Sterkte met je dilemma Eelke
Net wat Constance zegt: kijk naar je hond, luister naar je hart en je weet het...