Hier kunnen jullie lekker kletsen. Dit board is dus niet bedoeld voor serieuze voedings/gezondheidsvragen!

Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke

Door eelke
#3264843
Ik krijg m niet goed beantwoord momenteel, die vraag. :-[

We sukkelen nu al sinds de zomer behoorlijk aan met Gijs. Achillespees, kennelhoest, tig miljoen hotspots, gedragsverandering.
Natuurlijk laat je een hond niet inslapen om een hotspot, je laat hem niet inslapen omdat hij 'maar' een half uur kan lopen, je laat hem niet inslapen omdat hij uitvalt naar andere honden, of omdat hij zich niet weet te gedragen in huis.

Maar alles bij elkaar is het wel veel. En ik heb net uit het bos gelopen, en hij loopt gewoon niet goed. Hij heeft nu al weer een paar dagen pijnstillers/ontstekingsremmers, en er is voor de tweede keer vocht uit zijn hakgewricht gehaald. Hij heeft net een paar dagen rust gehad. Hij loopt alsof het hem moeite kost. Hij probeert wel een sprintje hoor, hij loopt wel wat op een drafje, maar ik denk te zien dat het hem te veel is.

Ik zag geen blije, ontspannen, onbezorgde Gijs.

Hij heeft het afgelopen half jaar 3 of 4 antibioticakuren gehad. Hij heeft een gipsspalk met revalidatie schema gehad. De helft van de tijd op metacam of rimadyl gestaan. We zijn bij de natuurgeneeskundig dierenarts, waar hij suplementen en osteopatische behandelingen krijgt. We zijn bij de gedragstrainer geweest (waar we nog vaker heen kunnen hoor).

Onze hele dag heeft het afgelopen jaar in het teken gestaan van die hond. Plannen, denken, observeren, wat is verstandig, medicatiemomenten, wonden uitwassen. Nu moet hij een hele dag bij mij in de buurt zijn, terwijl hij het liefst buiten zou liggen, want anders likt hij aan zijn hotspots. Zijn kap kan hij niet al te lang aan want dan gaat zijn huid op zijn hals stikken.

Gijs is van zichzelf al een vrij ingewikkelde hond met gebruiksaanwijzing, waar behoorlijk rekening mee gehouden moet worden. Die is nu nog 5 x uitgebreid zeg maar.

Hoe lang ga je door? Wanneer is het genoeg? Wanneer weet je of het voor je hond niet meer leuk is?

Hoe hebben jullie die beslissing gemaakt?
Gebruikersavatar
Door Hope
#3264848
Kom ik weer aan met mijn paarden...

Ik heb twee keer een paard in laten slapen waar ik zielsveel van hield. Dat was uiteindelijk ook de reden om ze te laten gaan.
Paard 1 had een peesblessure. Was ernstig, zeker, de pees was echt kapot. Er waren nog wat opties maar we waren al een half jaar aan het tobben en het werd maar niet beter. Mijn meisje was zichzelf niet meer, was niet meer vrolijk, viel van het één in het ander. Een rugblessure, een wond, beetje zoals Gijs. Die pees gaf haar pijn, veel pijn. Dat konden we bestrijden met pijnstillers maar die hadden bijwerkingen, plus ze mocht vrijwel niet bewegen. Ze werd daar echt, écht niet blij van. Ze stond daar maar in dat stalletje, 23,5 uur per dag :-\

Uiteindelijk besprak ik het met de mensen om me heen die haar goed gekend hadden. Ik vroeg: hoe zie jij haar nu? Zie je een blij paard of zie je wat ik lijk te zien? Iedereen zag wat ik ook zag: ze was niet happy.
We wisten niet of we haar ooit nog goed zouden krijgen. We wisten wel dat het een héle intense weg zou worden en dat ze dus al die tijd depressief zou zijn en last zou hebben van de bijwerkingen van de medicijnen.

Een dier leeft in het hier en nu. Dat betekend dat je ze niet kan uitleggen dat het, misschien, over een jaar beter gaat. Ze kunnen niet over dat jaar heenkijken zoals wij. Ze leven vandaag, zijn vandaag happy of niet. Meer is er voor hen niet en ik vind dat altijd een belangrijk punt.
Ze begrijpen ook niet dat ze zich koest moeten houden als ze zich goed, of juist hyper van spanning, voelen. Ze beschadigen daarmee zichezelf en hun genezingsproces. Dat maakt dat een plan van een half jaar zomaar uit kan lopen. Het loopt vrijwel nooit in. En van zo'n terugval wordt niemand blij lijkt mij.

Om die redenen: al een half jaar niet happy, nu niet happy en het komende jaar niet happy, heb ik besloten te stoppen destijds. Het was het moeilijkste wat ik ooit met een paard gedaan heb.
Ik heb er nooit spijt van gehad. Geen dag. Wel bergen van verdriet, nog steeds, maar dat is iets anders dan spijt.

Het is altijd vreselijk moeilijk. Er zijn een aantal vragen die ik belangrijk vind.
Is je dier nog happy, heeft hij pijn? Hoe gaat hij daar mentaal mee om?
Hoe is de prognose? Is die duidelijk en goed en is dat mentaal haalbaar?
Is het ook mentaal haalbaar voor het gezin? Eerlijk is eerlijk, jij zal ook wat voelen als je hond niet happy is, daar vind je wat van. Hoe goed trek je dat en hoe lang trek je dat nog?
Zijn er alternatieven?

Gijs is Gijs. Het is geen klein schoothondje wat je ook gezellig in een karretje kan rondrijden en die je lekker op de arm mee naar buiten kan nemen. Dat maakt de situatie anders dan wanneer dat wel zou kunnen en hij daar helemaal gelukkig mee zou zijn. Hij is groot, zwaar en heeft een karakter. Dat moet allemaal bij elkaar blijven passen.

Ik hoop zo hard voor je dat het allemaal los gaat lopen, ik gun het jullie zo enorm. Je hebt zoveel gedaan en gelaten voor hem... Ik vind dit het moeilijkste aan het houden van dieren. Niet eens zozeer dat ze weg kunnen vallen uit ons leven, wat vreselijk is, maar de verantwoordelijkheid over de vraag: wanneer vind een dier het mooi geweest...
Ik wens je heel veel sterkte, Eelke. :bigarmhug: :bigarmhug:
#3264863
Allereerst :bigarmhug: want dit is ongelofelijk moeilijk.

Wij hebben Chenak in laten slapen toen hij niet meer fatsoenlijk kon lopen. Maar die was 14. Versleten rug. Daardoor zakte hij door zijn poten, geen goed gevoel meer ook daarin waardoor hij eraan ging likken. Hij werd ook incontinent voor zijn poep, we moesten hem helpen met massages om zijn ontlasting nog kwijt te kunnen.
Er zouden honden geweest zijn die er gelukkig mee zouden zijn geweest om bij de kachel te liggen en kleine ommetjes te doen. Chenak niet. Dat was een trotse hond die echt boos was en onrustig toen zijn lichaam hem in de steek begon te laten. Hij heeft nog een poos het goed gedaan op pijnstilling en steroïden (bijna een jaar) maar toen hij daar doorheen begon te breken en heel onrustig werd, hebben we de knoop gehakt. Voor hem was dit niet de kwaliteit van leven die we hem gunden.

Tegelijk speelden ook nog wel andere dingen mee: wij werken allebei en de honden zijn een paar dagen per week alleen thuis. Bij Chenak op zijn slechte dagen ben ik wel eens met pijn in mijn hart van huis gegaan. Want het risico bestond dat hij zou vallen en niet overeind komen. Dan heb ik wel een schat van een buurvrouw die dan even ging kijken tussendoor, maar er zaten grenzen aan de zorg die wij konden leveren.
We hadden eigenlijk een afspraak bij de dierenarts om te praten over "hoe lang nog door" maar het was augustus, de week erna werd 30+ graden voorspelt en hij had pijn en was onrustig en hijgde veel. Uiteindelijk hebben we de avond ervoor eigenlijk besloten dat we hem in gingen laten slapen. We wilden hem niet ook nog hete en benauwde weken aandoen.

Dus ja, wanneer is het genoeg... moeilijk hoor.
In Merle's door schrijft Ted Kerasote een soort vragenlijst om door te lopen. Die heb ik een poosje geleden ook met een vriendin doorgenomen die tobde met dezelfde vraag. Zij had een hond met leverproblemen, nierproblemen en gedragsproblemen. Het heeft haar wel geholpen toen. Bij haar speelde ook heel duidelijk mee dat de hond niet gelukkig was. ik heb even gezocht, maar een vergelijkbare lijst staat hier:
http://www.sjah.com/euthanasia.shtml

En verder wil ik je heel heel veel sterkte wensen.
#3264864
Marloes legt het zo mooi uit, daar kan ik niets meer aan toevoegen. Behalve misschien dit: het feit dat je dit topic opent, is al vrij veelzeggend. Zo'n vraag stel je jezelf eigenlijk alleen wanneer je het gevoel hebt de grens van wat een prettig, waardig leven is te naderen. Rationeel weet je het antwoord vaak wel, emotioneel sta je te gillen en te stampvoeten dat het nog te vroeg is en dat het niet mag, niet nu, niet nu al!

Ik wens jullie veel wijsheid toe, en veel kracht, en ook een klein groot wonder waardoor Gijs ineens toch weer helemaal de oude wordt. :-*

Edit: Siberienne, als ik je link probeer te openen, krijg ik een virusgevarenmelding.
Laatst gewijzigd door Anne in Zweden op vr 25 nov 2016, 14:10, 1 keer totaal gewijzigd.
#3264867
Oh, dit blijft elke keer weer vreselijk moeilijk.

Het feit dat je er over nadenkt en een topic hebt aangemaakt, geeft al wel een beetje aan dat de beslissing al om de hoek ligt.
Misschien nog niet nu, maar wel als er geen verbetering komt in de komende maand (ik noem maar een termijn hoor, wat jij een acceptabele hoeveelheid tijd vindt om iets aan te kijken kan weer anders zijn) of misschien als er nog een extra probleem bij komt.

Afgelopen zomer heb ik voor Dunya zo´n zelfde soort topic gemaakt en dat helpt wel in je besluitvorming. Die had ook een stapeling van kleinere en grotere mankementen, die samen maakten dat het leven voor haar niet meer aangenaam was. En de kans dat dat nog wel zou gaan verbeteren was er eigenlijk niet. Dus dan is de beslissing toch nog redelijk eenvoudig gemaakt (Nee! Want het was het liefste hondje ooit, daar was niks eenvoudigs aan!). Het hondje was niet gelukkig en zou dat ook niet meer gaan worden.
Wat het moeilijk maakte was dat ze het nog ´deed´ : at goed, dronk goed, wilde graag knuffelen, kon nog mee wandelen als het niet te ver was. Maar dat was dan ook alles, en ze was niet vrolijk meer.

Wat het bij Gijs natuurlijk godsonmogelijk maakt om de knoop door te hakken is dat je geen prognose hebt. Je weet niet of die pees ooit weer goed komt. Maar na alles wat je al geprobeerd hebt, wordt de kans dat het goed komt wel kleiner.
Kan hij nog genieten? Is hij nog vrolijk?

Ik wil jullie veel sterkte wensen bij het maken van de afweging en de beslissing - dat zal waarachtig niet meevallen :bigarmhug:
Gebruikersavatar
Door pluk
#3264868
Anne in Duitsland schreef:Marloes legt het zo mooi uit, daar kan ik niets meer aan toevoegen. Behalve misschien dit: het feit dat je dit topic opent, is al vrij veelzeggend. Zo'n vraag stel je jezelf eigenlijk alleen wanneer je het gevoel hebt de grens van wat een prettig, waardig leven is te naderen. Rationeel weet je het antwoord vaak wel, emotioneel sta je te gillen en te stampvoeten dat het nog te vroeg is en dat het niet mag, niet nu, niet nu al!

Ik wens jullie veel wijsheid toe, en veel kracht, en ook een klein groot wonder waardoor Gijs ineens toch weer helemaal de oude wordt. :-*
+1!

Sterkte Eelke :-*
#3264872
In de praktijk zeiden we altijd dat lijden mocht, maar niet onbeperkt. Er moest een redelijke verbetering in de toekomst liggen. En wij keken naar geluksmomenten op een dag, een week enz. Er moeten toch iedere dag wel geluksmomenten zijn. Dat kunnen ook kleine dingen zijn. Een bak eten, aandacht, een stukje lopen enz. Jij kent hem het beste en weet of hij ook echte geluksmomenten heeft.
Hoe dan ook blijft het moeilijk. Heel veel sterkte!

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk
#3264876
Anne in Duitsland schreef:Marloes legt het zo mooi uit, daar kan ik niets meer aan toevoegen. Behalve misschien dit: het feit dat je dit topic opent, is al vrij veelzeggend. Zo'n vraag stel je jezelf eigenlijk alleen wanneer je het gevoel hebt de grens van wat een prettig, waardig leven is te naderen. Rationeel weet je het antwoord vaak wel, emotioneel sta je te gillen en te stampvoeten dat het nog te vroeg is en dat het niet mag, niet nu, niet nu al!

Ik wens jullie veel wijsheid toe, en veel kracht, en ook een klein groot wonder waardoor Gijs ineens toch weer helemaal de oude wordt. :-*

Edit: Siberienne, als ik je link probeer te openen, krijg ik een virusgevarenmelding.

wat gek, ik niet? Ik zoek straks nog wel even verder, heb het vast nog ergens staan maar moet nu weg..
Door Lil
#3264882
Precies wat je zegt als het niet meer leuk genoeg is voor partijen. Bij Boris kon ik lang doorgaan, want hij bleef relaxed en lief. Hem deed ik een plezier met op bezoek gaan en knuffelen en meenemen naar restaurant en zo. Hij had geen gebruiksaanwijzing en was altijd lief naar anderen.

Toch heb ik nog getwijfeld want jaaaa het kon toch nog wel of niet of wel en toen kreeg ik zoals hier al eerder gezegd de goede tip: het feit dat je het overweegt zegt genoeg.

Als Jones zou hebben wat ik bij Gijs lees... ik denk dat de beslissing al eerder was gevallen. Want ja het is een optelsom van klachten en gedrag. En helaas zou mijn huidige kerel echt lijp gaan doen naar anderen (dier en waarschijnlijk ook mens).

Ik wens jullie heel veel sterkte en wijsheid! :-*
Door cj
#3264884
Ik denk idd het feit dat je dit topic opent Eelke dat het mss al teveel is geworden. Voor mij is het uitgangspunt idd een blije hond. Ik sta nu ook op een punt om weer een traject in te gaan met Joepie, waar in ieder geval veel kosten aan verbonden zijn. Kosten die best moeilijk op te brengen zijn nu ik net gescheiden ben. Maar ik doe het met alle liefde, mits er prognose is en er geen ondraaglijk lijden is.
Opschrijven is overigens makkelijker dan uitvoeren.
Veel succes en sterkte,
Saskia
#3264891
Siberienne schreef:wat gek, ik niet? Ik zoek straks nog wel even verder, heb het vast nog ergens staan maar moet nu weg..
Heb het net nog een keer geprobeerd, maar mijn virusscanner weigert de site te openen. Ik zal eens kijken of ik er op een andere manier op kan komen.
Door tt-tjes
#3264895
Dit zijn hele moeilijke beslissingen. Ik weet precies wat je voelt. Het is vreselijk moeilijk om te bepalen wat je hier mee aan moet. Marloes beschrijft het idd beter als dat ik kan verwoorden.

Balou is ook aan het modderen sinds afgelopen zomer. Misschien niet zo ernstig als alle kwalen die Gijs heeft, en hij blijft heel lief, maar met hem zijn we ook dagelijks bezig en daar denk ik ook wel eens van hoe lang ga ik nog door.

Ik vind het heel erg voor je, maar eigenlijk is er maar 1 persoon die daar echt antwoord op kan geven en dat ben je zelf. Heel veel sterkte met het nemen van een beslissing.
Door Lizzy
#3264899
eelke schreef:Ik krijg m niet goed geantwoord momenteel, die vraag. :-[

We sukkelen nu al sinds de zomer behoorlijk aan met Gijs. Achillespees, kennelhoest, tig miljoen hotspots, gedrangsverandering.
Natuurlijk laat je een hond niet inslapen om een hotspot, je laat hem niet inslapen omdat hij 'maar' een half uur kan lopen, je laat hem niet inslapen omdat hij uitvalt naar andere honden, of omdat hij zich niet weet te gedragen in huis.

Maar alles bij elkaar is het wel veel. En ik heb net uit het bos gelopen, en hij loopt gewoon niet goed. Hij heeft nu al weer een paar dagen pijnstillers/ontstekingsremmers, en er is voor de tweede keer vocht uit zijn hakgewricht gehaald. Hij heeft net een paar dagen rust gehad. Hij loopt alsof het hem moeite kost. Hij probeert wel een sprintje hoor, hij loopt wel wat op een drafje, maar ik denk te zien dat het hem te veel is.

Ik zag geen blije, ontspannen, onbezorgde Gijs.

Hij heeft het afgelopen half jaar 3 of 4 antibioticakuren gehad. Hij heeft een gipsspalk met revalidatie schema gehad. De helft van de tijd op metacam of rimadyl gestaan. We zijn bij de natuurgeneeskundig dierenarts, waar hij suplementen en osteopatische behandelingen krijgt. We zijn bij de gedragstrainer geweest (waar we nog vaker heen kunnen hoor).

Onze hele dag heeft het afgelopen jaar in het teken gestaan van die hond. Plannen, denken, observeren, wat is verstandig, medicatiemomenten, wonden uitwassen. Nu moet hij een hele dag bij mij in de buurt zijn, terwijl hij het liefst buiten zou liggen, want anders likt hij aan zijn hotspots. Zijn kap kan hij niet al te lang aan want dan gaat zijn huid op zijn hals stikken.

Gijs is van zichzelf al een vrij ingewikkelde hond met gebruiksaanwijzing, waar behoorlijk rekening mee gehouden moet worden. Die is nu nog 5 x uitgebreid zeg maar.

Hoe lang ga je door? Wanneer is het genoeg? Wanneer weet je of het voor je hond niet meer leuk is?

Hoe hebben jullie die beslissing gemaakt?
Ik ben hierin heel dubbel. Ik ben zeer pro-euthanasie. Ik ben lid van de NVVE en mijn wilsverklaring ligt bij mijn huisarts. En ik vind dat er bij mensen vaak veel te ingewikkeld wordt gedaan over hun wens om te kunnen sterven.

Maar als het om dieren gaat, vind ik het ook heel erg moeilijk om de beslissing te nemen. Want wie zijn wij om te bepalen dat het leven voor hun genoeg is geweest? Ik vind het echt een dilemma. En toch neem ik deze beslissing voor mijn huisdieren. Als ik om mij heen kijk en terug kijk naar de afgelopen 30 jaar, dan kan ik me maar 1 situatie herinneren waarbij ik dacht "jeetje, jullie gaan echt te lang door hoor..... :'( ". De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik best een aantal keer heb gedacht "allemachtig, heb je haast ofzo?!". Maar het merendeel van de baasjes beslissing in mijn ogen echt op het juiste moment dat het genoeg is geweest. En wanneer is dat dan? Daar kan een ander echt geen zinnig woord over zeggen. Vind ik. Dat is iets tussen jou en Gijs. Jij kent Gijs. Jij kent jezelf. En als jij vindt dat hij geen enkel plezier meer beleeft aan zijn leven en het leven een last is geworden: dan weet ik zeker dat jij weet dat het genoeg is geweest.

Ik weet wel dat je eigenlijk niks hebt aan bovenstaande. Maar ik wilde je toch een hart onder de riem steken omdat ik denk dat jij heel goed weet wanneer het genoeg is geweest en je best op je zelf, je gevoel, je verstand, je hart, je intuïtie mag vertrouwen :-*
 Terug naar “Bar-plaats”

Barfplaats wordt gesponsord door