Stilstand is achteruitgang...Tom gaat met pensioen.
4 jaar geleden is Tom in mijn leven gekomen, een moment in de tijd dat het heel slecht met mij ging, Tom was mijn redding, mijn hulplijn, mijn levenslijn...
Samen met Tom ben ik de wereld stapje voor stapje weer terug gaan nemen wat er zelfs toe heeft geleid dat hij officieel mijn hulphond werd.
En wat was dat belangrijk, in een tijd dat ik zo eenzaam en alleen en zo ziek was was hij er elk moment van de dag om mij bij te staan, alles wat ik teruggewonnen heb heb ik samen met hem gedaan.
Over 3 weken heb ik de jaarlijkse terugkomdag van de Hondenschool die ons heeft opgeleid en met die dag in het vooruitzicht ben ik al een tijd diep aan het nadenken om vandaag de beslissing te nemen. Tom zal zijn licentie in gaan leveren, het gaat me mij nu dusdanig goed dat ik de rest van de weg zelf kan afleggen, hij heeft zeker nog nut in mijn leven, hij gaat ook nergens heen maar het dekje is nu een belemmering geworden, een stilstand.
Pijn in het hart en tranen over mijn wangen, maar ook zo ontzettend dankbaar dat ik de kans gehad en gegrepen heb, zonder Tom was ik nooit geweest waar ik nu ben. Tom heeft mij uit het zwartste gat getrokken waar ik ooit in gezeten heb, en vanaf de zijlijn zorgt hij er nog steeds voor dat dat zwarte gat verleden tijd blijft.
Tom is speciaal voor mij en zal dat altijd blijven, maar de voor hem in het begin zo zware taak zal vervallen, hij mag vanaf nu gewoon mijn lieve huishond zijn. Nu even met gebroken hart...maar het is echt goed zo.
Lieve lieve Tom bedankt voor alles!