Ik kon aan hele intacte (bevroren) konijnen komen, dus ik dacht laat ik het eens proberen.
M'n moeder bood aan om de konijnen te villen, waarom weet ik niet. Ik vond het in elk geval niet erg, dan hoefde ik de beestjes niet aan te raken of te openen als de honden het niet zouden lusten.
Aan het eind van de middag, begin avond haalden we de nog in een tas verpakte konijntjes te voorschijn. Een kleine tegenvaller was dat ík de konijnen uit de zak moest halen. Dus ik pakte van die weggooi handschoenen, deed m'n ogen dicht en liet m'n hand in de tas zakken. Ik bedacht dat ik toch m'n ogen open moest doen om te zien welk deel ik zou pakken, want ik wilde het konijn wel zó pakken dat ik de ogen en het liefst de hele kop niet zou zien. Dus ik deed m'n ogen maar op een kiertje en gluurde een beetje over de rand van de zak. Met een snelle beweging pakte ik de achterpoten (ik schrok van het gewicht) en zwiepte het konijn op het aanrecht, naja in de gootsteen/wasbak dan. Meteen de volgende erachteraan en mijn taak was gedaan.... Het verbaasde me dat de konijnen nog stijf waren, ik dacht dat ze na een dag wel ontdooid zouden zijn. Toen ik weer helder kon nadenken bedacht ik dat elk lichaam verstijft wanneer men overlijdt.
M'n moeder wilde aan haar klus beginnen toen ze, net als ik, constateerde dat villen toch echt niet mogelijk was. De net geslepen messen werden weer terug op hun plek gelegd.
Nu was alles afhankelijk van de honden. Ze volgden onze handelingen al de hele tijd heel geïnteresseerd. Ik had dus goede hoop. Ik deed de schuifdeur naar de achtertuin open en m'n moeder kwam met een bungelend konijn in haar hand aanzetten, Cindy (hond) er ongeduldig huppelend onder en Hoover (hond) er nieuwsgierig trippelend achteraan. Cindy griste al snel het konijn uit m'n moeders hand en liet Hoover beduusd achter. Gelukkig kwam het tweede konijn er snel aan zodat hoover ook eens de buit kon bekijken. Heel even keek cindy me aan alsof ze dacht 'weet je zeker dat dit niet een van je huisdieren is'? Toen ik haar begon aan te moedigen leefde ze helemaal op en begon het konijntje te plukken. Hoover begon weifelend ook zijn konijntje te plukken, alleen hij at het haar ook op volgens mij. Hij wilde stoppen met plukken dus ik moedigde hem een beetje waardoor hij nog eventjes door ging om vervolgens rond cindy te lopen en alle haartjes van haar konijn op te peuzelen. Hij hield daar gelukkig snel mee op, want alleen haren eten lijkt me niet gezond. Daarna keek hij samen met mij naar wat cindy allemaal uitspookte.
Cindy leek in de zevende hemel want ze hield maar niet op met plukken, trekken en sjorren. Op een gegeven moment had ze bij de buik een gaatje gemaakt en slurpte er een spaghettidraad uit ???, daar leek het in elk geval op. Maar het kan heel goed iets anders zijn, aangezien het al erg donker werd. Na de spaghetti begon ze toch maar bij de achterpoten en werkte zo heel het konijn op naar voren. Ergens halverwege dacht ik een klodder ingewanden te hebben gezien, maar dat was moeilijk te zeggen in het donker. Toen ze alleen de kop nog over had probeerde ze die in één keer naar achteren te werken. Het duurde alleen wel wat lang naar mijn idee bovendien leek het alsof haar kaken uit elkaar waren gegaan zoals bij een slang. Ik stond dus op het punt om dat konijn uit haar strot te halen, gelukkig werkte ze het net op tijd, maar met moeite, naar achteren.
Hoover begon, toen cindy halverwege was, na zijn observatie aan de kop van zijn konijn te knabbelen. Toen het konijn onthoofd was hoefde hij niet meer, waarom snap ik alleen niet ??? Natuurlijk is een heel konijn veel voor hem, maar alleen de kop eten is wel wat weinig...
Ze waren beide uitgegeten, alleen het avontuur was nog niet voorbij. Nee, want dat onthoofde konijn van hoover moest weer in de zak. Nu zei ik aan het begin dat ik de kop liever niet wilde zien wanneer ik de konijnen uit de tas zou halen. Maar dit leek me toch ook geen pretje Dusssss keek ik mams heel lief aan uiteindelijk zwichtte ze en wilde ze voor mij het konijn oppakken en in de tas doen.
Cindy heeft dus heel erg genoten, alleen ben ik wel een beetje bezorgt of alles goed in haar maag is aangekomen zonder complicaties. Ze lijkt spontaan wel een stuk dikker, ik denk dat ze de komende 24 uur geen honger meer heeft.
Hoover vond het wel aardig voor eventjes geloof ik. Ik vraag me af wat de reden was dat hij niet verder wilde eten. Morgen mag hij een tweede poging wagen.
M'n moeder ben ik heel erg dankbaar!
En ik, ik heb mezelf voorgenomen dat ik ooit alles zelf durf te pakken.
PS:
Sorrie voor de lengte