Ik wil graag mijn ervaringen vertellen van wat waarschijnlijk geriatrisch verstibulair syndroom is bij mijn hond. Yuki is een shiba inu reu die afgelopen december 14 geworden. Zijn conditie en scherpte namen de afgelopen maanden wat af, maar niets wat buiten de verwachtingen van een oude hond ligt.
Vrijdag 30 december ging hij naar links hangen met zijn hoofd, en wat cirkelen tijdens het uitlaten. Dierenarts keek in zijn oor: buitenoor was ontstoken. Zalf voor gekregen die ik een week lang in zijn oor moest masseren. Dag later al had hij nergens meer last van.
Vrijdag 6 januari de hele dag druk bezig geweest met busreizen en een wandeling van 6 kilometer. Tijdens die wandeling stapte hij een paar keer mis, maar verder leek er niets aan de hand. De volgende dag echter, begon hij weer naar links af te wijken en wankel te lopen.
De nacht van zaterdag op zondag dacht ik dat ie dood ging. Hij had een aanval van jewelste: zijn ogen schoten van links naar rechts, hij viel en draaide rond als een krokodil. Hij ademde hevig, jankte, en verstopte zijn kop in mijn elleboog, stopte dan met ademen eventjes. Ook braakte hij een enkele keer. Na een nacht spartelen was hij overdag uitgeput. Als hij wakker werd draaide hij weer krokodillenrondjes, en moest ik voorkomen dat hij met zijn hoofd op de grond knalde. Eten en drinken deed hij nog wel goed. Ook tilde hij zijn lijf op als hij moest plassen. Maar ik zag dat dit helemaal niet goed was, en vreesde dat ik afscheid moest gaan nemen van hem.
Die maandag ochtend zat hij echter rechtop en vrij rustig rond te blieken. 9 uur bij de dierenarts, GVS of binnenoorontsteking. Antibiotica gekregen voor eventuele ontsteking. GVS gaat na 78 uur meestal weer over, en is verder niet heel erg. Opgelucht ga ik naar huis. De volgende dagen gaan steeds beter: hij wandelt zelf naar de tuin en de keuken en zijn mand en kan zelfs weer zachtjes aan wandelingetjes in het park maken. Alles koek en ei: tot zaterdag 14 januari. Bij mijn visite aan een vriendin 200 meter verderop plast hij daar binnen, iets wat ie letterlijk nog nooit gedaan heeft. Op de weg naar huis hangt ie naar links, en is twijfelachtig bij het oversteken. Dan ineens: weigert ie ook maar een stap verder te zetten. Even wachten, erachter gaan staan, roepen, zachtjes aan de riem rukken: niets helpt. Uiteindelijk til ik hem dan maar op.
Thuis gekomen blijkt er weer een nieuwe aanval van GVS op zijn hoogtepunt. Ik ben een beetje verward: GVS zou over moeten zijn in 78 uur, en komt meestal pas na enige maanden weer terug, dacht ik. Maar deze aanval duurt nu al 5 vollge dagen. En hij kan in tegenstelling tot vorige keer: helemaal niet meer staan, laat staan lopen.
Sinds gisteren is hij wel weer gestopt met krokodillenrondjes draaien. Er is wel heel zachtjes aan verbetering te zien: hij kan al redelijk zitten als een sfinx. En met wat hulp tien seconden op zijn voeten staan (maar valt om als ik hem loslaat). Zijn struggle nu is deze: voorpoten recht. hoofd tilt naar links. Achterpoten recht. Hoofd op zijn kop, voorpoten vallen om, achterpoten vallen om, pootjes in de lucht, draaien, liggen op de rechterzijde, en dan weer voorpoten recht, en herhalen maar. De enige stabiele positie die hij weet te bereiken is als een sfinx, maar dan met zijn achterpoten nog steeds liggend.
Als ik hem ondersteun zodat ie niet kan doordraaien of hem tegen een bank ofzo zet, draait ie toch vaak door.
Ik heb harnasjes en rubberen voetjes geprobeert, maar die geven hem alleen maar extra stress. Een lange sjaal en een grote deurmat met gaten zijn de beste hulp gebleken. De sjaal kan om zijn buik, hij kan erin draaien en ik kan hem dan naar buiten tillen om een plasje te doen, wel met moeite maar het gaat tenminste. De deurmat helpt met het bonzen van het hoofd, geeft grip aan de poten, en houd hem boven eventuele plasjes en gespild water.
Ik kan hem best goed lezen: wanneer hij dorst heeft, of moet plassen. Maar ik draai wel twee wasjes per dag met handdoeken en dekentjes, we zijn al blij als hij zijn vacht niet onderplast, hij is erg trots op zijn vacht.
En nu maar hopen dat ie weer op eigen pootjes gaat staan. En dat het geen hersentumor is oid.
Heeft er iemand een vergelijkbare ervaring gehad? Hoe snel op elkaar waren de aanvallen bij uw hond? Hoe lang duurde die aanvallen? Nu hoeveel tijd ging de hond weer op zijn pootjes staan?
Ik hou goede moed. Alvast bedankt!
