Ik wil je sowieso heel veel sterkte en wijsheid wensen en daarnaast heel veel mooie genietmomenten zoals vandaag. 
Je weet dat je hond ouder wordt, op een gegeven moment oud is maar voor jou nog niet te oud. Mijn eerste Duitse herder had op latere leeftijd ook achterhandsproblemen, waarschijnlijk wel
degeneratieve myelopathie. Het was voor het tijdperk van DNA-testen; zij was geboren in 1991. De trigger voor ernstige klachten was een operatie aan haar oog waar op het onderste ooglid een ieniemienie bultje zat. Omdat er vuil in haar oog kwam wat continue voor irritatie zorgde en behandeld moest worden, heb ik destijds in overleg met de dierenarts toch besloten haar te opereren. Ze was toen bijna 13 jaar, verder nog gezond. Ze kreeg aangepaste narcose vanwege haar leeftijd. Ze kwam heel moeizaam uit de narcose maar uiteindelijk toch. Ik heb haar wakker meegenomen naar huis, maar 's avonds ging het fout met haar hart en dus haar achterhand. De dienstdoende arts wilde haar in laten slapen en zei dat ze de volgende ochtend niet zou halen. Maar haar koppie was, net als nu bij jouw Biscuit, volledig helder. Ik heb gezegd dat hij alles op alles moest zetten om haar de nacht door te krijgen. Ik weet niet meer wat precies ze ingespoten heeft gekregen, maar ze heeft het gehaald. Haar hart herstelde, haar achterlijf niet.
Voor de operatie was haar achterhand al zwakker maar ze liep altijd nog zelfstandig drie kwartier in een rustig tempo en ze viel niet om. Ik droeg haar de trappen op en tilde haar in de auto. Dat kon ze niet meer. Omdat ze na de operatie niet meer in staat was om zelfstandig te wandelen (in huis redde ze zich wel met veel waggelen) heb ik ook weer in overleg met mijn eigen dierenarts wel gekozen voor een rolstoel. Daarnaast fysiotherapie en zwemsessies. Ik had het 'geluk' dat het in de zomer gebeurde... Ook zetten we haar wel op pijnstilling, Rimadyl en kreeg ze injecties anabolen.
De reden van de rolstoel en de pijnstilling wil ik graag toelichten. Van de aandoening zelf, degeneratieve myelopathie, heeft de hond inderdaad geen pijn. Maar: continu instabiel lopen, continu moeten corrigeren en ook continu de rug verzwikken dat doen dus wel pijn. Een hond die continu door zijn rug gaat vanwege zenuwuitval heeft geen pijn door de aandoening maar wel door het gevolg van alle verzwikkingen en correcties. Vandaar dat wij er destijds (2003) er heel bewust wel voor gekozen hebben om pijnstilling te geven. Het zwemmen (ik reed elke dag met haar naar een vaart waar ze kort moest lopen tot het water en samen zwommen we dan even en gingen we weer terug) en de rolstoel maakten het dat haar spieren wel weer aansterkten. Bovendien: met een rolstoel ligt de rug stabiel en kan die niet heen en weer 'knakken' wat linksom of rechtsom veel ongemak bespaart. Buiten liep ze in de rolstoel, binnen had ik een soort van tasje om haar heen. Ook al kon ze zelfstandig in huis lopen, ik hielp haar zoveel mogelijk om de rug stabiel te houden en haar oude botjes te ondersteunen. Ik had vinyl in huis, dus dat was mooi stroef. Verder meerdere warme en comfortabele slaapplekken. Natuurlijk had ik een oude hond die meer sliep, minder actief was en voor wie niet alles meer hoefde op het gebied van activiteit. Toch liep ik uiteindelijk toch weer twee langere routes van een half uur en drie kwartier, een kortere ronde van 15-20 minuten en het laatste korte plasrondje van 5-10 minuten. Dat laatste rondje liep ze uiteindelijk weer zonder rolstoel. Ook kon ik met haar blijven speuren, met rolstoel en al. Ik heb deze rolstoel destijds in Rotterdam nieuw gekocht en was precies op haar lijf gemaakt en aangemeten. De eerste keer proberen in Rotterdam was een beetje raar, maar thuis in Den Helder liep ze er zo mee weg en ja, ze rende er ook gewoon mee. Incontinent is ze niet geworden.
Mijn Duitse herder heeft een jaar lang veel plezier van de rolstoel gehad, we konden ook gewoon weer naar het strand en het bos. Het zorgde er samen met het zwemmen en de fysiotherapie voor dat de spieren in tact bleven, ook al was de aansturing niet meer goed. Ze is bijna 14 jaar geworden en niet overleden aan deze aandoening. Ze kreeg maligne lymfoom.
Op een gegeven moment moest ik een zekere keuze maken... Het was vredig inslapen of stikken... Tsja... Ze is ingeslapen in mijn armen en haar laatste adem uitgeblazen in mijn rechterhand. Mijn Youthan, RIP. Ik hoop dat mijn bovenstaande verhaal ook een beetje bemoedigend voor je is omdat mijn hond dus niet is overleden aan achterhandszwakte. Bovendien ben je bij een dierenarts die wel behandelmogelijkheden ziet, ik ben wel benieuwd welke behandeling dat is. Destijds was er geen behandeling en hebben wij, dierenarts en ik, gekozen voor bovenstaand traject. Met succes, tenminste, mijn hond leed niet en dat was voor mij het belangrijkste. Genezen kon en kan je deze aandoening niet, voor zover mij bekend. Weet dat er meerdere mogelijkheden zijn wanneer de zenuwbanen in de achterhand van je hond afsterven maar het koppie van je hond nog altijd goed is. Stichting Gezonde Duitse Herder verhuurt ook rolstoelen, mocht je in de toekomst dat toch willen overwegen. Volgens mij zit er een afgiftepunt in Sliedrecht. Veel sterkte, knuffel voor je meisje en geniet van de goede dagen.
