[Blue_]

Beste leden,

Reden voor aanmelding forum en deze post is mijn gewetensnood na een recente controle met mijn hond. Laat ik mij eerst even voorstellen:

Ikzelf
Ik ben Patrick (1978). Ik ben het baasje van Blue, American Bully, 35 Kg, reu en bijna 6 jaar. Blue en ik zijn al 6 jaar met z'n tweetjes en in die tijd hebben we veel meegemaakt. Wat begon als een vlucht uit Amsterdam naar het mooie Drenthe is noodgedwongen geeindigd in het wonen op een bedrijventerrein nabij de Randstad. In die tussentijd ben ik twee keer verhuisd, heb ik mijn eigen onderneming beeindigd, ben ik noodgedwongen een jaar in loondienst geweest en ben ik op dit moment werkeloos. In eerste instantie vanwege Blue zijn ras en gender (zie tweede alinea - opvangproblematiek) en de laatste tijd zijn daar medische problemen bij gekomen. Gedurende mijn loondienstperiode ben ik gescheiden geweest van Blue en heeft hij bij elkaar twee jaar in een betaalde opvang in Drenthe gezeten. Het kon niet anders. Voor de nieuwsgierigen onder ons, ik 'leef' nu van een investering die ik twee jaar geleden gedaan heb en waar ik maandelijks rendement uit ontvang, gelukkig. Geen vetpot, en ver onder minimum inkomen.

Blue
Dan Blue. Blue heb ik sinds hij 1 jaar is. In het begin van zijn tweede jaar is flinke heupdysplasie geconstateerd. Toen nog in Drenthe heb ik auqatherapie gevolgd en zwemles. Dit heeft echt geholpen en met zijn natuurlijke stevige bouw ondervind hij geen grote problemen.
Ik heb hem vanaf dag 1 op een Bandit Bio Mix, rauw vlees - om maar even de voedig aan te halen.
Met Blue op straat ben ik al snel geconfronteerd met de vooroordelen over het hebben van een American Bull. En dat is in de Randstad gek genoeg niet minder geweest. Sterker nog, in Drenthe had ik een hele fijne opvang waar Blue prima terecht kon en speelde met alle typen honden, weliswaar gematcht. Iets wat mij in de Randstad niet gelukt is. Ik heb voor de socialisatie diverse trainingen gevold.
Blue is na zijn verblijf in de opvang nu bijna een jaar bij mij terug. Compleet weer op mij gefocust en verlatingsangst. Niet wetende dat de echte ellende nog zou volgen...

Het afgelopen jaar
Eerste kwartaal was er 'weinig' aan de hand. Ik kreeg weliswaar bij elke hondendagopvang in de regio een 'Nee' te horen waardoor ikzelf gebonden ben aan huis (lees geen werk), maar met twee keer per dag een flinke ronde in het Bos is dat voor beiden genoeg om niet heel depressief te worden. Maar toen; begin mei is Blue geopereerd aan een enorme kiste in zijn buikholte. We waren er net op tijd bij. Wel flinke kosten en revalidatie. Dat laatste was een zware periode.
Bij zijn eindcontrole is volledige genezing geconstateerd maar toen een week later, mank aan rechtervoorpoot!

Na de nodige onderzoeken waaronder een MRI-scan is toen LPC geconstateerd. Beide ellebogen maar recht logischerwijs meest acuut. En dus besloten weer te opereren. Bully's zijn stevige honden maar al hun gewicht staat op de voorpoten. Dus weer kosten en revalidatie. Dat betekent dus ook geen uitlaatklep in het bos of sociaal contact. Voor Blue, maar ook voor mij. De eerste 3 weken na de operatie zag ik enige verbetering maar daarna was het weer helemaal niks. Vorige week had ik zijn 6 weken controle en wat denk je... gaat Blue 3 dagen daarvoor ook nog een linksachter mank lopen - aaaarggghhhhhh.
Diagnose bij de arts; de operatie is wel geslaagd maar de LPC aan zijn andere poot is verergerd. En wat betreft zijn achterpoten (foto's gemaakt), links acute kruisbandscheuring en rechts zit eraan te komen!

Kort samengevat; sinds Bleu terug is twee operaties achter de rug, twee die in principe direct uitgevoerd moeten worden en een vijfde volgens de arts niet ondenkbaar ook binnen een jaar aan de beurt. Dat zou betekenen dat ik weer minimaal een driekwart jaar aan revalidatie toe ben uitgaande van allemaal geslaagde operaties!

Ik zit er doorheen
Het mag misschien duidelijk zijn dat ik er mentaal, fysiek en financieël helemaal doorheen zit. Ik ben van nature iemand die zich helemaal wegcijfert voor anderen danwel dieren, en vandaar ook de gewetensnood, wanneer is het genoeg?

Met de afgelopen twee operaties hebben we geen bos meer gezien, zitten we heel de dag binnen en duimen te draaien. Ik heb zelf bijna geen rug meer over van de hond optillen/begeleiden. Maar het vervelende van de hele situatie, op de momenten dat Blue - op maximale pijnstilling overigens - zich goed voelt, dan stralen zijn ogen. Ook ziet hij er bovenhuids prachtig uit. Ik bedoel, het klinkt crue, maar met een ziekte zoals kanker o.i.d. weet je waar je aantoe bent en dat het eindig is. Alleen ik word nu geconfronteerd dat wanneer hij voor het ene gezond verklaart is het andere meteen opspeelt. En hoe ingrijpend de operaties ook zijn, men geeft toch een 70-80% slagingskans.

Rationeel gezien is de situatie nu eigenlijk al niet houdbaar laatstaan met de operaties voor de boeg. Maar anderzijds... wat nou als alles goed gaat... ik weet het gewoon niet meer. En misschien heel eerlijk zoek ik via dit schrijven wel bevestiging dat het o.k. is om voor mijzelf te kiezen?

[Lizzy]

Ach jeetje Patrick

Wat een ellende heb je achter de rug en zit je ook nog eens midden in. Pfft. Ik begrijp dat jij er echt op alle fronten helemaal doorheen zit. En ja jeetje, wat moet je nu? Je zit totaal in een spagaat. Eigenlijk kan dit niet echt langer. Maar jij houdt overduidelijk zielsveel van Blue.

En wanneer is het genoeg...? Ik ben bang dat alleen jij dat kan bepalen.... Jij weet hoeveel je mentaal, fysiek en financieel nog kan hebben. Of je je grenzen eigenlijk al bent over gegaan. En hoe ver je bereid bent nog verder over de grenzen te gaan (als dat überhaupt nog mogelijk is).

Financieel zou je misschien nog een geldinzamelingsactie kunnen beginnen. En sleep je misschien het benodigde geld voor de operaties wel binnen. Maar ja, daarmee ben je er gewoon nog niet, dat is duidelijk. Kijk je heel reëel naar wat je nog voor de boeg hebt, dan tja, ik zeg het niet gauw maar zou ik begrijpen wanneer je voor jezelf kiest. Alleen ja, dat is volstrekt makkelijk voor mij, hier van achter mijn buis, jou en Blue niet kennende.

Ik denk trouwens dat driekwart jaar revalidatie alleen in het alle gunstigste geval is. Blue is helaas toch een hond die duidelijk niet het allersterkste gestel heeft (sorry ) en die steeds minder op volle sterkte een operatie in gaat en uit komt.

Pfft. Ik weet het eerlijk gezegd gewoon niet, wat ik hier nou van moet zeggen . Dit is gewoon echt een duivels dilemma. Bah, wat ontzettend rot voor jullie

[Lizzy]

Mag ik vragen, hoeveel % van de tijd is Blue nog een blije hond, hoeveel uur op een dag/week?

Wat je schrijft over een hond met kanker is wel zo ja. Naaah, ook niet helemaal, mijn hond was 6 jaar en kreeg lymfeklierkanker en dan zeggen ze gelijk "dit hoeft het einde niet te zijn, je kunt nog chemo". OK, bleek dat mijn hond de verkeerde vorm van lymfeklierkanker had, eentje die niet reageert op chemo. Maar als je een hond hebt met lymfeklierkanker die wel reageert op chemo: kun je ook nog een heel pittig traject in. Maar goed, snap op zich heel goed wat je zegt. Voor mijn hondje hield het gewoon echt op. Daar viel niks te overpeinzen. Jij zou nog verder aan kunnen tobben met Blue

Pfft, getsie, ik heb het echt met je te doen

[pluk]

Wat een verhaal...

Nog 3 operaties met revalidatie en bijbehorende risico's etc en dan ook nog de hd die misschien later nog gaat opspelen, misschien is de keus voor jezelf ook wel de keus voor je hond.

Honden leven in het nu, ze maken zich geen zorgen over de dag van morgen maar realiseren zich ook niet dat er na de regen vaak weer zonneschijn komt. Jij weet dat wel en daarom kun je driekwart jaar aan operaties en revalidaties aan. De kans dat het beter gaat worden houdt je op de been.
De vraag voor mij zou zijn wil ik mijn hond minimaal nog driekwart jaar in de regen aandoen...

Ik geloof dat elke beslissing die je uit liefde maakt een goede beslissing is. Of je die beslissing nu met je hoofd of je hart hebt gemaakt maakt niet uit.

Sterkte

[Blue_]

Mag ik vragen, hoeveel % van de tijd is Blue nog een blije hond, hoeveel uur op een dag/week?

Allereerst bedankt voor de reacties. Het is echt een mensen, lees mentale kwestie op dit moment. Wat betreft Blue's zijn huidige kwaliteit van leven;

's ochtends (na opstaan) drama. Super stijf en weinig kracht in achterkant. We lopen dan 10 minuutjes.
Vervolgens krijgt hij eten met pijnstilling.
Het volgende uitje is rond de lunch. Ik heb het vermoeden dat dan de pijnstilling maximaal werkt het gaat het wat beter. Dan is het 10-20 minuten.
Dan loop ik rond 4-5 uur nog een keer en ook 10-20 minuten.
Daarna eten en is het hier rustig buiten waardoor hij eigenlijk al veel slaapt tot aan laatste ronde rond 21:20 uur. Vaak wil hij niet eens maar met de nodige aansporing lukt 5-10 minuten.
's nachts hoor ik hem veel zuchten en kreunen. Maar hij kan ook heel diep snurken.

Al deze rondjes zijn aangelijnd, langzaam tempo, om het 'huis', loopt hij duidelijk te knikkebollen, is hij zwak aan achterkant en geeft hij zelf aan door te stoppen dat hij weer huiswaarts wil. Ook ontmoet hij geen andere honden want ook al is hij aangelijnd van nature wat nerveus (los hele andere hond), vanwege de ongemakken gaat hij vol in 'defense' mode. Zichzelf tijdens die vertoning natuurlijk ook weer overbelasten.

In huis is hij overdag super alert op alles en nog wat (nerveus). En helaas wonen we dus niet meer in Drenthe en heb ik geen tuin waarin hij buiten is en eigen tempo kan bepalen. Hij heeft moeite met opstaan en kreunt veel.

Nu wordt hij volgende maand wel 6 en op die leeftijd zouden veel honden tussen de rondjes door ook gewoon moeten slapen het merendeel van de dag. Maar omdat de rondjes kort zijn en ik niet naar het bos kan vanwege de lijnagressie wordt hij van wandelen dus niet moe en komt ook geen andere hondjes tegen om mee te spelen. Dus dan leeft hij (en ik) wel in een heel klein wereldje op moment. Misschien geef ikzelf hier al het antwoord.

Vervelende is dus eigenlijk de 'wat als' we straks na alle operaties wel weer het bos in kunnen en twee keer per dag een uur kunnen wandelen. Hoe reeël is dat (denk ik hardop)? Want wat mij/ons te wachten staat om tot eventueel zo'n resultaat te komen zou kunnen betekenen dat ik daarna een wrak geworden ben. Vind dit zo moeilijk. In de familie altijd wel honden gehad, maar nu in mijn eentje met onze geschiedenis is het zo'n zware taak. Wat de uitkomst ook is, heb al besloten dat ik hierna geen huisdieren meer neem.

PS Het is trouwens niet dat Blue heel de dag met tranen op de vloer ligt. Hij wil echt wel uit, vind het lekker om aangehaald te worden en speelt op zijn manier met mij (op de rug in mijn handen bijtend). Het is een Bull dus op zich is ie keihard. Maar juist dat is zo vervelend. Hij heeft met een hoge pijngrens van nature toch nog veel ongemak.

[pearlsofpassion]

Wat vreselijk voor je. En wat een hartverscheurende keuze.

Wat ik me afvraag, moest je beslissen dat je hem die operaties niet meer wil aandoen (wat ik volledig zou begrijpen) , is het dan meteen einde verhaal, of kan je met cortisoneninjecties en hoge pijnstilling er nog een aantal goede maanden uit slepen?
Operaties doen ook pijn... Is zijn manken ontzettend pijnlijk en is dat te verminderen met pijnstilling, of zou hij al snel gewoon niet meer kunnen lopen? Misschien wil hij liever met wat pijn nog lekker gaan wandelen zolang dat nog kan (ookal is het dan niet ideaal) , dan zoveel operaties in de hoop later pijnvrij te bewegen? Om dan misschien al ouderdomskwaaltjes te krijgen die ook pijn doen...
Er zijn misschien meer opties dan enkel alles opereren of inslapen... Ookal is het wat onorthodox om zo bij dieren te denken... We denken bij dieren nogal vaak in termen van alles of niets... Als het niet ideaal meer is, dan maar inslapen.. (tenzij bij bejaarde dieren), maar ik vind dat niet altijd terecht.
Je moet idd afwegen, zoals Lizzy zegt, hoe vaak hij nog blij is en vrolijk, en hoe veel hij echt lijdt...

Ik zou het ook begrijpen als je nog niet wil opgeven. Je moet pas opgeven als je er zelf ook echt van overtuigd bent dat het de juiste beslissing is.
Maar als hij, in het beste geval, pas als hij bijna 8 is aan zijn 2e leven kan beginnen en daarvoor eerst 2 jaar moet afzien, is het dat dan waard?
Ik weet ook niet hoeveel hij nu afziet, hoe zijn levensverwachting achteraf is, hoe klem je jezelf nu zet met deze situatie zowel emotioneel als financieel... Dat speelt allemaal mee...

Sterkte met het allemaal op een rijtje zetten.

[MillyMol]

Je zit in een beroerde situatie en ik kan me heel goed voorstellen dat je er doorheen zit.

Als ik er naast zit dan bied ik je bij voorbaat mijn welgemeende excuses aan: tussen de regels van je posts door krijg ik de indruk dat je eigenlijk zelf al met de gedachte speelt om Blue in te laten slapen en dat je eigenlijk zoekt naar toestemming / legitimatie om die gedachte om te zetten in een definitief besluit.

Ik heb daar alle begrip voor. Ik heb zelf voor zo’n beslissing gestaan met onze driejarige kat. Als de situatie zo uitzichtloos lijkt en de uitkomst zo onzeker, dan is het niet meer dan normaal dat die gedachten door je hoofd gaan.

Ik kan alleen maar zeggen dat jij de enige bent die precies weet of het nog haalbaar is voor Blue om een kwalitatief goed leven te leiden en voor jou om die weg te gaan.

Voor mij staat altijd de kwaliteit van leven van de hond voorop, maar ook die van mijn leven in relatie tot de zorg die mijn hond nog nodig zal hebben en het perspectief op structurele en langdurige verbetering in de situatie.

Een goed en eerlijk gesprek met je DA kan je daarbij wellicht helpen. Hij/zij kent de situatie van je hond als het goed is en dus ook de prognose op de lange termijn.

Sterkte met alles!

[smulpaap]

Wat een beroerde situatie
Ik zou in elk geval een goed gesprek met de DA aangaan . Die kan (hopelijk ) eerlijk beoordelen of er (straks ) nog kwaliteit van leven is voor je hond
Schroom ook niet om je eigen gevoelens te uiten tijdens het gesprek

Is het mogelijk om hulp te vragen aan bv familie of vrienden ? Dan kan je zelf zo nu en dan even bijtanken . Dat lijkt me toch ook wel belangrijk . Ik begrijp dat je de zorg alleen doet?

En heel eerlijk ? Dit is in de regel natuurlijk geen ras wat erg oud word . Negen , tien , soms elf jaar . Ik vraag me dan af of je dergelijke pittige operaties nog uit moet laten voeren . En heel vaak zit je na een jaar met de volgende knie . De rug , die vaak een opdonder krijgt . Een lange revalidatie . Misschien wel langer dan gebruikelijk ?

Mogelijk is adequate pijnstilling nog een optie ? Al lijkt me dat ook moeilijk met een knie die eigenlijk geopereerd moet worden

Ik wens je veel wijsheid toe

[Siberienne]

Ik denk… dat je ook heel eerlijk moet kijken naar de kans op succes van alle operaties. Dat is niet hetzelfde als van 1 operatie op zich. Gesprek met een dierenarts lijkt me idd een goed idee.

En verder; ik las ooit een stuk over ‘wanneer laat je een hond inslapen’ met een rijtje criteria. Een daarvan was ‘kun je de hond de zorg bieden die nodig is. Dat is een geldig criterium. Ik heb even gezocht en hier is een lijstje waar je over na zou kunnen denken; http://www.sjah.com/euthanasia.shtml

[Charlie Angel]

Het is allemaal al gezegd door mijn voorgangers, dit is gewoon een hartverscheurende situatie, waarin elke beslissing die je maakt, zolang je er zelf voor de volle 200%achter staat, goed is. En elke beslissing is ook te begrijpen.

Zijn er nog tussen mogelijkheden, dus volle bak pijnstilling en nog een paar goede maanden zodat je met zijn tweeën nog vol kan genieten?
Wat een ieder al zegt, een goed gesprek met de dierenarts kan daar helderheid in geven.

Niemand kan zeggen hoe de revalidatie 's gaan, driekwart jaar lijkt mij erg optimistisch. Maar ook daar kan een dierenarts antwoord op geven.
Ik snap heel goed hoe zwaar het is als je geen kant op kan en als je nauwelijks meer buiten komt. Is er niemand om je heen die af en toe even de zorg over kan nemen?

Hoe dan ook wens ik je enorm veel sterkte met alles.

[eelke]

He Patrick,

Misschien heb je wat aan mijn topic hierover, van een aantal jaar geleden. Het begin ging vooral over de beslissing, later meer over het verlichten van de kwalen, en Gijs is uiteindelijk op 20 december ingeslapen. Hij was toen bijna 6, en ook een hond met een gebruiksaanwijzing.

viewtopic.php?f=17&t=133869&hilit=Wanneer+het+genoeg+is

Verder veel sterkte, tis niet makkelijk. En met een jonge hond echt ook wel anders.

[Blue_]

Als ik er naast zit dan bied ik je bij voorbaat mijn welgemeende excuses aan: tussen de regels van je posts door krijg ik de indruk dat je eigenlijk zelf al met de gedachte speelt om Blue in te laten slapen en dat je eigenlijk zoekt naar toestemming / legitimatie om die gedachte om te zetten in een definitief besluit.

Bedankt wederom voor alle reacties. Ik denk dat MillyMol wel gelijk heeft. Rationeel heb ik de beslissing al genomen - er is gewoon teveel ellende in het vooruitzicht en teveel onzekerheid daarna om Blue hier doorheen te slepen. We hebben zoveel meegemaakt en ik zit er op het moment zo doorheen dat ik mij vooral heb laten lijden door hoe ik mij voel en "laat ik hem niet inslapen om zelf weer een leven te hebben".
Ik zal niet ontkennen dat mijn leven stilstaat omwille van Blue. Maar uiteindelijk draait het om Blue. En die heeft pijn, ziet het bos en andere honden niet meer en zou nog heel wat revalidatie te wachten staan. En wie zegt dat hij er dan na in totaal 5 operaties in een jaar ook echt beter van geworden is.

Ik zal rust moeten vinden in de wetenschap dat ik er als alleenstaande baas alles aan gedaan heb en meer om Blue een goed leven te hebben gegeven. Van zwemles tot traplift, van gescheiden leven tot alle spaartegoeden aanspreken voor de recente operaties.

Bedankt, bedankt. Ik zal deze week het moeilijke telefoontje met de DA maken.

PS Naast dit forum heb ik ook ruggespraak gehad met chirurg, familie en voormalige opvang (ervaren hondenbezitters), allen hebben begrip voor de keuze. Het moest alleen bij mijzelf nog landen. Het van mij afschrijven was/is ook een hulpmiddel.

[sam28]

Hoi Patrick, ik denk dat alles wel geschreven is en op basis van je laatste post heb je de keus gemaakt. Een heel begrijpelijke ook. Maar hartverscheurend.
Ontzettend veel sterkte!!!

[pearlsofpassion]

Heeft hij al eens een cortisone-injectie in het gewricht gehad?
Daar kan je tijd mee kopen. Tijd dat het geen of veel minder pijn doet. Doen ze bij mensen ook om tijd te kopen voor tot opereren over te gaan.
Tis rommel, maar voor deze situatie wel erg nuttig.
Sorry, als ik je daarmee niet help. Dat is niet de bedoeling. Maar ik denk aan Blue. Hoe leuk zou het zijn als hij met wat paardenmiddelen toch nog een paar maand lekker naar het bos kan, voordat het echt op is. Heb je ook nog wat meer tijd om afscheid te nemen... En hij heeft niets te verliezen.

[Blue_]

Heeft hij al eens een cortisone-injectie in het gewricht gehad?
Daar kan je tijd mee kopen. Tijd dat het geen of veel minder pijn doet. Doen ze bij mensen ook om tijd te kopen voor tot opereren over te gaan.
Tis rommel, maar voor deze situatie wel erg nuttig.
Sorry, als ik je daarmee niet help. Dat is niet de bedoeling. Maar ik denk aan Blue. Hoe leuk zou het zijn als hij met wat paardenmiddelen toch nog een paar maand lekker naar het bos kan, voordat het echt op is. Heb je ook nog wat meer tijd om afscheid te nemen... En hij heeft niets te verliezen.

Ik heb nagedacht over 'paardemiddel' om hem nog wat extra tijd te geven. Maar het is uitstel en ik help hem daar niet mee denk ik. American Bullies zijn keihard en ondanks de pijnstilling die hij nu heeft zit er gewoon weinig kracht in. En daarnaast merk ik ook dat als hij op z'n goede momenten wat door de pijn heen beweegt, hij vervolgens in de nacht heel erg last heeft. Ik heb er na een lang weekend vrede mee en ben er inmiddels van overtuigd dat ik er Blue mee help. Morgen vindt hij zijn laatste rust.