De koek is nu toch echt op, vrees ik.
Gisteravond ging het ineens zo hard achteruit met Max dat het zo niet langer kan. Hij had al tijden moeite met gewoon stilstaan, maar eenmaal in beweging ging het best goed. Vorige week nog sjeesde hij een talud af om in een galopje dwars door een weiland naar het huis van de buren te rennen, zo'n 100 meter verderop. Hij at goed, hij sliep lekker op zijn rug vaak.
Maar nu ineens is het een drama. We wilden gisteravond nog even een wandelingetje maken, maar hij wankelde een beetje. Terwijl ik mijn schoenen aantrok ging hij liggen buiten, en hij kwam niet overeind toen we naar het hek liepen. Hij wilde wel eten, maar ipv zijn gewone maaltijd heb ik hem gemalen barf van de katten gegeven. Hij hijgde veel, ondanks het feit dat hij een draaiende ventilator naast zich had staan.
En vanochtend is het niet veel verbeterd. Hij wil niet eten. Hij loopt wel rond af en toe, maar als hij wil gaan liggen, kost het laatste stukje (met de voorpoten zeg maar) hem zoveel moeite dat ik hem even help daarbij. Hij heeft volgens mij ook al een dag niet gepoept; ik denk dat hij gewoon niet lang genoeg gehurkt kan staan daarvoor. En ik weet niet hoe ik hem daarbij kan helpen.
Kortom, ik denk dat we morgenochtend naar de dierenarts moeten met hem voor die vreselijke spuit. Maar dat is dan maar zo; dit is gewoon geen leven meer voor hem. Hij zal dan, net als Scotch, vijftien jaar en bijna vier maanden zijn. O God, wat ga ik hem missen...