Vestibulair syndroom
Geplaatst: wo 04 mei 2005, 23:24
Ik heb hier iets gelezen over het vestibulair syndroom. Volgens mij heeft onze vorige hond, Josta, dat gehad, of iets wat erop lijkt.
Kan iemand mij iets meer daarover vertellen?
We dachten altijd dat ze 3 herseninfarcts heeft gehad, maar vooral bij die laatste (die ik heel bewust heb meegemaakt) had ik echt m'n twijfels....
Ik zal even vertellen wat ze had, misschien herkent iemand het....
Josta was altijd heel gezond en levendig. Rende op haar 10 nog met gemak een stel jonge whippets eruit.
Toen, op haar 11 verjaardag (1 februari), kreeg ze een botje (niet zoals een echt Barf-bot), maar daar is ze behoorlijk ziek van geworden. Ze dachten dat er iets vast was komen te zitten in haar darmen, waardoor er een bacterie-ophoping was ontstaan. Ze heeft medicijnen gekregen en is weer helemaal opgeknapt.
Een tijdje daarna (volgens mij eind april) kreeg ze een baarmoederontsteking. Ze hebben er een enorme baarmoeder uitgehaald.
Na de operatie heeft het een hele tijd geduurt voordat ze echt bijkwam uit de narcose (voordat ze weer helemaal helder was). Sindsdien had ze ook een veel zwakkere achterhand. Wijzelf dachten dat er iets verkeerd was gegaan met uitbinden van haar poten, waardoor een zenuw was geraakt. We vermoedden ook dat ze toen haar eerste herseninfarct heeft gehad (was ik me nu dus afvraag).
Rond die tijd ontwikkelde ze ook glaucoom. Daar kreeg ze een ontstekingsremmer voor, dat meteen ook een pijnstiller was voor haar achterhand (Ketofen).
Ze kreeg ook nog Vasotop omdat ze al een hele tijd een lekkende hartklep had (al ruim voor haar 11e).
In augustus van dat jaar heeft ze haar eerste aanval gehad. Ik was daar zelf niet bij, maar volgens m'n moeder lag ze opeens midden tussen de planten. Het zag eruit als een herseninfarct (draaiende ogen, niet kunnen opstaan).
Toen, het jaar daarop in juli (ze was toen 12,5 jaar) kreeg ze een echte aanval. M'n moeder was toen op vakantie (in Groningen gelukkig) dus ik was alleen thuis. Josta had 's avonds op m'n bed gelegen en de volgende morgen lag ze er nog, terwijl ze er normaal vrij snel weer af gaat. Nou ja, ze had moeite met opstaan (door haar achterhand) dus ik dacht dat het haar niet gelukt was om op te staan.
Ik hielp haar eraf en toen bleek dat ze helemaal geen evenwicht meer had. Haar ogen draaiden (ze flipperden zo heen en weer) en ze kon niet lopen, want dan viel ze meteen weer om. Ik weet niet of ze ook met haar kop schudde....
De dierenarts kon gelukkig langskomen. Aan de telefoon zeiden ze al dat het of middenoorontsteking was, of een herseninfarct. Maar door die rare ogen zei hij dat het waarschijnlijk toch een herseninfarct was. Ze kreeg een spuit prednison voor als het toch een bacteriele infectie was en nog een middel (weet niet meer welke). Het moest binnen een dag werken, en ze moest ook binnen een paar uur wat drinken, anders moest ze aan een infuus. Nou, drinken en eten lukte dus niet, want ze kon haar kop niet recht houden. Met een bidon hebben we toen steeds water naar binnen gespoten.
De dierenarts zei tegen mij dat ze nog 50% kans had, maar tegen m'n moeder had hij gezegd dat ze eigenlijk nog veel minder kans had.....
's Avonds leek het alsof ze een stuip kreeg. Wat bleek, ze moest heel nodig plassen, maar wilde dat absoluut niet in huis doen (zelfs niet in de tuin)....
Ze is nog een hele tijd ziek geweest, maar wel weer opgeknapt. De achterhand was weer verder achteruit gegaan, en haar ogen werden heel wazig door de glaucoom (geen idee of het iets ermee te maken had).
Het laatste jaar moesten haar ook vasthouden als ze moest poepen, want ze had gewoon niet genoeg kracht in haar achterhand. Traplopen lukte ook niet meer.
In augustus vorig jaar hebben we haar in laten slapen. Ze ging opeens weer heel erg achteruit, zo erg dat we haar met ons tweeen moesten ondersteunen (1 voor, 1 achter) als ze uit moest. Opstaan lukte ook nauwelijks meer....
Nou, lang verhaal weer....
In ieder geval, een tijdje daarna zag ik op tv zo'n programma over een dierenartsenpraktijk in Engeland of Amerika ofzo. Daar kwam ook een hond die steeds omviel en precies die flipperende ogen had als wat Josta had gehad. Ik weet dus niet meer wat het was, maar volgens mij was het een ontsteking aan een oogzenuw ofzo, of aan een zenuw die achter de ogen liep. Die hond is heel goed opgeknapt.
Nou las ik hier dus iets over het vestibulair syndroom, en ik vroeg me af of dat niet was wat Josta had. Want ik las ook iets over zwakke achterhanden in combinatie daarmee.
Josta heeft er nu natuurlijk niks meer aan, maar ik kan het altijd doorgeven aan de dierenarts. En ik wil zelf ook graag weten wat het nou was....
Kan iemand mij iets meer daarover vertellen?
We dachten altijd dat ze 3 herseninfarcts heeft gehad, maar vooral bij die laatste (die ik heel bewust heb meegemaakt) had ik echt m'n twijfels....
Ik zal even vertellen wat ze had, misschien herkent iemand het....
Josta was altijd heel gezond en levendig. Rende op haar 10 nog met gemak een stel jonge whippets eruit.
Toen, op haar 11 verjaardag (1 februari), kreeg ze een botje (niet zoals een echt Barf-bot), maar daar is ze behoorlijk ziek van geworden. Ze dachten dat er iets vast was komen te zitten in haar darmen, waardoor er een bacterie-ophoping was ontstaan. Ze heeft medicijnen gekregen en is weer helemaal opgeknapt.
Een tijdje daarna (volgens mij eind april) kreeg ze een baarmoederontsteking. Ze hebben er een enorme baarmoeder uitgehaald.
Na de operatie heeft het een hele tijd geduurt voordat ze echt bijkwam uit de narcose (voordat ze weer helemaal helder was). Sindsdien had ze ook een veel zwakkere achterhand. Wijzelf dachten dat er iets verkeerd was gegaan met uitbinden van haar poten, waardoor een zenuw was geraakt. We vermoedden ook dat ze toen haar eerste herseninfarct heeft gehad (was ik me nu dus afvraag).
Rond die tijd ontwikkelde ze ook glaucoom. Daar kreeg ze een ontstekingsremmer voor, dat meteen ook een pijnstiller was voor haar achterhand (Ketofen).
Ze kreeg ook nog Vasotop omdat ze al een hele tijd een lekkende hartklep had (al ruim voor haar 11e).
In augustus van dat jaar heeft ze haar eerste aanval gehad. Ik was daar zelf niet bij, maar volgens m'n moeder lag ze opeens midden tussen de planten. Het zag eruit als een herseninfarct (draaiende ogen, niet kunnen opstaan).
Toen, het jaar daarop in juli (ze was toen 12,5 jaar) kreeg ze een echte aanval. M'n moeder was toen op vakantie (in Groningen gelukkig) dus ik was alleen thuis. Josta had 's avonds op m'n bed gelegen en de volgende morgen lag ze er nog, terwijl ze er normaal vrij snel weer af gaat. Nou ja, ze had moeite met opstaan (door haar achterhand) dus ik dacht dat het haar niet gelukt was om op te staan.
Ik hielp haar eraf en toen bleek dat ze helemaal geen evenwicht meer had. Haar ogen draaiden (ze flipperden zo heen en weer) en ze kon niet lopen, want dan viel ze meteen weer om. Ik weet niet of ze ook met haar kop schudde....
De dierenarts kon gelukkig langskomen. Aan de telefoon zeiden ze al dat het of middenoorontsteking was, of een herseninfarct. Maar door die rare ogen zei hij dat het waarschijnlijk toch een herseninfarct was. Ze kreeg een spuit prednison voor als het toch een bacteriele infectie was en nog een middel (weet niet meer welke). Het moest binnen een dag werken, en ze moest ook binnen een paar uur wat drinken, anders moest ze aan een infuus. Nou, drinken en eten lukte dus niet, want ze kon haar kop niet recht houden. Met een bidon hebben we toen steeds water naar binnen gespoten.
De dierenarts zei tegen mij dat ze nog 50% kans had, maar tegen m'n moeder had hij gezegd dat ze eigenlijk nog veel minder kans had.....
's Avonds leek het alsof ze een stuip kreeg. Wat bleek, ze moest heel nodig plassen, maar wilde dat absoluut niet in huis doen (zelfs niet in de tuin)....
Ze is nog een hele tijd ziek geweest, maar wel weer opgeknapt. De achterhand was weer verder achteruit gegaan, en haar ogen werden heel wazig door de glaucoom (geen idee of het iets ermee te maken had).
Het laatste jaar moesten haar ook vasthouden als ze moest poepen, want ze had gewoon niet genoeg kracht in haar achterhand. Traplopen lukte ook niet meer.
In augustus vorig jaar hebben we haar in laten slapen. Ze ging opeens weer heel erg achteruit, zo erg dat we haar met ons tweeen moesten ondersteunen (1 voor, 1 achter) als ze uit moest. Opstaan lukte ook nauwelijks meer....
Nou, lang verhaal weer....
In ieder geval, een tijdje daarna zag ik op tv zo'n programma over een dierenartsenpraktijk in Engeland of Amerika ofzo. Daar kwam ook een hond die steeds omviel en precies die flipperende ogen had als wat Josta had gehad. Ik weet dus niet meer wat het was, maar volgens mij was het een ontsteking aan een oogzenuw ofzo, of aan een zenuw die achter de ogen liep. Die hond is heel goed opgeknapt.
Nou las ik hier dus iets over het vestibulair syndroom, en ik vroeg me af of dat niet was wat Josta had. Want ik las ook iets over zwakke achterhanden in combinatie daarmee.
Josta heeft er nu natuurlijk niks meer aan, maar ik kan het altijd doorgeven aan de dierenarts. En ik wil zelf ook graag weten wat het nou was....
