Opnieuw is het Xerox voor wie het mij lukt om op te staan. Na zijn 10de verjaardag was Xerox klaar met revalideren van de operatie aan zijn kruisband. Het eindresultaat beviel niet goed: hij ontlastte zijn geopereerde poot, ging daardoor overcompenseren en zat niet lekker in zijn lijf. Zo zou hij de winter niet overleven, dus we zijn drie keer in 2 maanden tijd naar de osteopaat geweest. Het resultaat: Xerox als een dartelend lammetje in de wei
Rennen kan hij ook weer, liefst zo hard mogelijk achter Diablo aan.
Vorige week heb ik twee geïrriteerde wratten van zijn buik laten weghalen. Tijdens de operatie bleek dat hij een loszittende kies had en ontstoken tandvlees. Niets van gemerkt, hij heeft zijn eten niet een keer laten staan. Gelukkig dus maar dat hij om een andere reden op de operatietafel lag. Van tevoren was ik nog bang dat hij dit keer misschien wel in de narcose zou blijven. Ik moest tot 12.30 uur wachten met bellen, pfff. Om 11 uur ging mijn telefoon, de assistente
Of ik Xerox misschien kon komen halen, want meneer was klaarwakker en wilde naar huis. En wel nu! Prachtbeest, mijn zielsverwant. Eenmaal thuis was hij stiekem toch nog wel een beetje moe
En wat heb ik hem hard nodig. Mijn lieve mama is niet meer, ze heeft ons veel te vroeg verlaten. Mama en Xerox waren gek op elkaar en we waren samen zo trots op onze roedel van 3 reuen. Dat en nog vele andere dingen niet meer met haar te kunnen delen, zoals het eindeloze praten over onze dieren en de wekelijkse zondagavond, BARF-avond, doet veel pijn. Xerox voelt dat en is zo lief, aandoenlijk en grappig. De gekste bekken trekt hij als ik thuiskom en hij is zó vrolijk als ik om hem moet lachen. De schat, zo fijngevoelig en zorgzaam! Xerox is de beste therapie die ik krijgen kan.
