Barfplaats.nl

Onze hond is nu 2,5 jaar oud. We kregen haar als pup. Ze maakt meer in me los dan ik vooral had gedacht. Nu spreken man en ik al tijden over proberen of we een kind kunnen krijgen. Ik ben een beetje bang dat ik niet van mijn hond en kind tegelijk kan houden. Ik ben ook bang dat de hond zou lijden onder een kind in huis omdat er dan minder aandacht is voor haar.

Nu ben ik heel erg nieuwsgierig naar ervaringen van andere mensen die eerst een hond hebben opgevoed en daarna zwanger raakten. Hoe verdeel je aandacht tussen hond en kind?

Mijn zorgen komen misschien ook wel omdat ik via onze hond veel mensen met honden heb leren kennen die bewust kinderloos zijn.

Wat maakt dat je denkt dat je niet van beide zou kunnen houden?
Je hebt mensen met meerdere honden of meerdere kinderen of een combinatie die ook de aandacht moeten verdelen.

Ik zou denken dat waar een wil is, is een weg.

Hier geen hond maar twee jonge katten die een halfjaar waren toen ik zwanger raakte. Die eisen zelf ook gewoon hun aandacht op door bij mij of mijn partner op schoot te komen of heerlijk in de buurt te zijn wanneer wij met de inmiddels dreumes bezig zijn.

Wij hebben een mechelse herder met flinke gebruiksaanwijzing gehad tijdens onze kinderwens. Omdat het 13 jaar geduurd heeft voordat ik zwanger raakte, was Oscar overleden ver voor de zwangerschap. Maar ik denk dat ik er wel wat over kan zeggen. Onze dochter is nu 2,5, dus alles zit nog vers in het geheugen.

Houden van kan je van beiden. Je hart heeft altijd ruimte voor meer liefde. Daar hoef je je geen zorgen om te maken.
In praktische zin kan het wel een uitdaging zijn. En dat staat en valt met hoe het met jou en de kleine gaat. Ik had heel flink bekkeninstabiliteit en onze dochter was een huilbaby door niet erkende reflux en later heel veel oorontstekingen. Het overgrote deel van de zorg kwam op mijn man neer. Ik kan me niet goed voorstellen hoe we in die tijd een hond erbij hadden kunnen hebben. Maar weet je, als die er is, dan krijg je het voor elkaar. Zo gaat dat. En ook zo’n moeilijke tijd gaat voorbij. Na een half jaar kon ik weer aardig lopen en was wandelen juist heel goed voor het herstel.

Wat wel belangrijk is, is dat je beiden er voor gaat. Samen. Voor de hond en voor de baby. Is het echt jou hondje, of is je man er ook wijs mee en kan en wil hij zorg op zich nemen als het nodig is? Daar moet je samen over praten en op een lijn zitten. Dan lukt alles, echt waar.

Ik heb geen kinderen dus ik kan er niet over mee praten.

Wat ik wel kwijt wilde: 5 jaar geleden is mijn hart gebroken bij het overlijden van mijn 6 jarige zelf gefokte hondje. Ik dacht echt nooooit meer veel van een andere hond te kunnen houden. Gewoon niet. Toen kwam Sjoerd in mijn leven. En ik kan dus wel veel van een andere hond houden. Ik bedoel maar te zeggen "een hart is groter voor liefde dan je denkt, feitelijk is liefde oneindig".

Hier hebben we wel honden gehad toen de kinderen geboren zijn (en nog steeds).

Qua houden van is er geen enkel issue, we zijn net zo gek met onze kinderen als met de honden. Dus daar zou ik me niet druk over maken.
De kinderen zijn ook met honden opgegroeid, en dat vind ik zelf wel een meerwaarde voor ze.

Praktisch gezien verandert je leven wel drastisch met een baby, dus qua hoeveelheid tijd die je puur aan je hond kan besteden zal dat waarschijnlijk wel minder zijn dan nu de eerste tijd. Ik vond dat wel pittig, want je slaapt in het begin gewoon slecht en dan wil je eigenlijk elk vrij moment gewoon rust pakken in plaats van een lange wandeling maken.
Nou wonen wij op een boerderij en konden de honden dus wel veel buiten zijn en zich vermaken zonder ons erbij, maar ideaal vond ik het niet de eerste tijd. De honden leken er dan weer weinig last van te hebben, dus misschien maakte ik het probleem wel groter dan het was.

Als je familie en vrienden in de buurt hebt die af en toe een extra rondje kunnen doen, of een uitlaatservice in de buurt of zo, is dat wel goed op te lossen, maar wij hadden die luxe helaas niet.

Dus het kan zeker wel, denk van tevoren goed na over eventuele hulplijnen, mocht je die nodig gaan hebben, en dan komt het vast goed!

Go with the flow!
Er is meer dan genoeg plek in je hart.
Denk gewoon niet teveel na over de verdeling van aandacht. Komt wel goed.
Ik neem Shadow altijd mee als ik op mijn drie kleinkinderen pas. Dan trekken er dus vier levende wezens aan mijn aandacht. Gaat altijd vanzelf goed!

Dat is juist zo mooi aan liefde geven of ontvangen, het gebeurt gewoon. En denk eens aan de liefde die tussen je hond en kind zal ontstaan, dat krijg je er ook nog eens bij. Komt helemaal goed!

Geen kinderen en geen kinderwens. Ik kan wel ergens begrijpen wat je zegt over bang zijn niet van beide tegelijk te kunnen houden, maar je houdt toch ook van jouw partner en jouw hond? Als ik puur naar mezelf en mijn dieren kijk, heden en verleden, dan is het wel zo dat ik biet van iedereen evenveel hou. Met sommigen heb ik een grotere klik en is de liefde ook groter. Denk dat de meeste mensen dat wel hebben. Denk maar even aan wie het favoriete kind van jouw ouders was.

Ik zou mij over liefde niet zoveel zorgen maken. Aandacht verdelen en praktische dingen zijn een grotere uitdaging. Ik ervaar mijn twee honden als veel belastender als we wat gaan doen. Twee in de gaten houden en bijsturen voelt als meer dan twee keer zo zwaar als hetzelfde met 1. De ene mens heeft daar veel moeite mee met aandacht verdelen en bij de andere gaat dat van nature.

Je leven wordt natuurlijk een stuk drukker met een kind erbij. De hond heeft niet minder nodig en een kind heeft ook veel nodig. Natuurlijk kunnen die dingen ook samen gaan. Kind in draagzak mee op wandeling bijvoorbeeld. Hoe jij fysiek en mentaal door de zwangerschap gaat weet je niet op voorhand. Ik ken mensen die nog 10 km gingen hardlopen 3 keer per week tot 8 maand en dan begon de buik in de weg te zitten. Ik ken ook mensen die bijna heel hun zwangerschap hebben moeten platliggen en er mentaal slecht aan toe waren. Ook na de bevalling heb je mensen die binnen de week weer hun hele leven kunnen oppakken en mensen die dat eigenlijk nooit meer helemaal kunnen.

En dan heb je nog de papa. De ene kan prima met de slapeloze nachten en neemt zonodig alle taken op zich, de andere crasht na een week.

Ik denk dat het prima kan werken en ook helemaal niet kan werken. Veel hangt af van de draagkracht van de ouders en de moeite die ze willen doen en een hoop ook van factoren die je niet in de hand hebt. Of er grootouders zijn die liefst elk weekend zouden oppassen scheelt ook veel.

Ik denk … dat je het niet helemaal kan weten. Ik heb honden en geen kinderen. Eerst kwam het besluit geen kinderen. Pas later kwamen de honden. Ik denk dat het houden van geen probleem hoeft te zijn. Het zal anders worden. Ik denk wel dat je realistisch moet kijken naar wat voor hond je hebt en hoe je ervoor kan zorgen dat die aan zijn trekken komt. Ik zie hier heel geregeld de advertenties langskomen met jonge en energieke honden (alaskan huskies, huskies, jonge setters) die herplaatst worden omdat men ze niet meer kan geven wat ze nodig hebben. Maar bv ook advertenties waar men mensen zoekt die af en toe de hond goed moe willen maken - en als wij straks hondloos zouden zijn zou ik best een rol als vaste oppas willen hebben.
Ik denk ook, en ik houd zielsveel van mijn honden, dat een kind toch zodanig anders is en zo veel meer impact op een leven heeft, dat je het niet zou willen moeten laten omdat je een hond hebt. Als je snapt wat ik bedoel. Zoals gezegd, ik ben bewust kinderloos, en juist nu ik ouder wordt zie ik ook meer wat ik gemist heb. Als die kinderwens er is - ga ervoor en vindt een oplossing. En een ding dat ik nog mis in zowel jouw verhaal als de reacties: honden kunnen ook van een kind gaan houden. Een kind kan voor een hond ook een verrijking in het leven zijn.

Dat laatste is 100% waar Sieberienne. Wij hebben nog wel papegaaien en onze dochter vindt het geweldig. Elke dag een nootje geven. En ze ontdekt nu kiekeboe spelen met Charlie. En wij gaan dus binnenkort cavia’s nemen. Omdat we dat zelf leuk vinden, maar zeker ook omdat het geweldig leuk is voor Nina. Een leven zonder dieren kan ik me gewoon niet voorstellen. Niet zonder, maar juist ook niet met kind!

Siberienne schreef: ↑wo 26 feb 2025, 18:11 Ik denk … dat je het niet helemaal kan weten. Ik heb honden en geen kinderen. Eerst kwam het besluit geen kinderen. Pas later kwamen de honden. Ik denk dat het houden van geen probleem hoeft te zijn. Het zal anders worden. Ik denk wel dat je realistisch moet kijken naar wat voor hond je hebt en hoe je ervoor kan zorgen dat die aan zijn trekken komt. Ik zie hier heel geregeld de advertenties langskomen met jonge en energieke honden (alaskan huskies, huskies, jonge setters) die herplaatst worden omdat men ze niet meer kan geven wat ze nodig hebben. Maar bv ook advertenties waar men mensen zoekt die af en toe de hond goed moe willen maken - en als wij straks hondloos zouden zijn zou ik best een rol als vaste oppas willen hebben.
Ik denk ook, en ik houd zielsveel van mijn honden, dat een kind toch zodanig anders is en zo veel meer impact op een leven heeft, dat je het niet zou willen moeten laten omdat je een hond hebt. Als je snapt wat ik bedoel. Zoals gezegd, ik ben bewust kinderloos, en juist nu ik ouder wordt zie ik ook meer wat ik gemist heb. Als die kinderwens er is - ga ervoor en vindt een oplossing. En een ding dat ik nog mis in zowel jouw verhaal als de reacties: honden kunnen ook van een kind gaan houden. Een kind kan voor een hond ook een verrijking in het leven zijn.

Oh maar dat is zeker zo. Zeker als ze wat groter zijn kunnen ze heel goede maatjes worden. Maar dat hangt ook erg van kind en hond af. Niet elk kind is gek met honden en niet elke hond met kinderen. Heb je een hond die snel overprikkeld is dan is een kind vaak geen ideale combi al hangt het ook van het kind af.

Nou, ik denk dat dat echt heel uitzonderlijk niet goed gaat.
En als je daar allemaal op voorhand zeker wil van zijn, dan moet je idd nooit aan kinderen beginnen. Er gebeurt altijd wel iets onverwacht..

Dat soort dingen kan je je op voorhand gewoon nooit goed inbeelden.
Nu gaat al je aandacht naar je hond en denk je dat daar geen kind bij past. Net hetzelfde hebben de meeste ouders bij een eerste kind zonder hond. Je denkt dat er nooit nog een 2e bij past. Maar als dat 2e er dan is lukt dat toch en vraag je je na een tijdje af hoe het kon dat je in dat eerste al die tijd stak als baby.
Zo past het altijd wel in elkaar. Komt vanzelf goed.