Honyx 07.02.2012 - 21.11.2024
Geplaatst: vr 22 nov 2024, 09:26
Lieve Honyx,
Op 16 april 2017 kwam jij als 5 jarige in ons leven.
Je broer Harrie was net overleden en jij verving hem bij zijn vriendinnetje Phemke, die toen net 7 maanden oud was. Je hebt haar keurig tot een stabiele lieve hond opgevoed, net zoals jij zelf was.
Toen je bij ons kwam was je wat nerveus en onzeker, maar na verloop van tijd kwam je steeds meer tot rust en werd steeds vrijer. Je angst voor knallen heb je helaas nooit kunnen overwinnen, evenals daarmee samenhangend je angst om alleen te blijven. Het is altijd een enorm en onoverkomelijk trauma voor je gebleven helaas. Alleen ben je nooit hoeven zijn, daar zorgden wij wel voor. Dat er niet af en toe een knal te horen was konden wij helaas niet voorkomen, maar door bij je te zijn konden we het meestal dragelijk houden voor je.
Je zag het als jouw taak om je roedel te beschermen, wat je altijd zeer serieus nam. Als we gingen wandelen mocht niemand achter blijven, dat hield jij altijd goed in de gaten.
Het is nu heel stil en leeg hier, ondanks dat Phemke en Xanne er zijn. Jij was de stoere bewaker en als er iemand de oprit op reed, liet je van je horen!
Voor Phemke is het erg moeilijk. Ze is nu van de jongste beschermde hond in een klap veranderd in de oudste en moet haar trouwe beschermer nu missen. Ze verafgode je en was altijd in je nabijheid te vinden. Regelmatig kreeg je snoet een uitgebreide wasbeurt, wat jij je geduldig liet welgevallen. Je zag er dan ook altijd netjes verzorgt uit.
Bedankt voor alles lieve knul, we missen je.
Deze foto is van onze lieverd genomen op 20 jan. dit jaar.
HonyxBP.jpg (424.76 KiB) 1269 keer bekeken
Op 16 april 2017 kwam jij als 5 jarige in ons leven.
Je broer Harrie was net overleden en jij verving hem bij zijn vriendinnetje Phemke, die toen net 7 maanden oud was. Je hebt haar keurig tot een stabiele lieve hond opgevoed, net zoals jij zelf was.
Toen je bij ons kwam was je wat nerveus en onzeker, maar na verloop van tijd kwam je steeds meer tot rust en werd steeds vrijer. Je angst voor knallen heb je helaas nooit kunnen overwinnen, evenals daarmee samenhangend je angst om alleen te blijven. Het is altijd een enorm en onoverkomelijk trauma voor je gebleven helaas. Alleen ben je nooit hoeven zijn, daar zorgden wij wel voor. Dat er niet af en toe een knal te horen was konden wij helaas niet voorkomen, maar door bij je te zijn konden we het meestal dragelijk houden voor je.
Je zag het als jouw taak om je roedel te beschermen, wat je altijd zeer serieus nam. Als we gingen wandelen mocht niemand achter blijven, dat hield jij altijd goed in de gaten.
Het is nu heel stil en leeg hier, ondanks dat Phemke en Xanne er zijn. Jij was de stoere bewaker en als er iemand de oprit op reed, liet je van je horen!
Voor Phemke is het erg moeilijk. Ze is nu van de jongste beschermde hond in een klap veranderd in de oudste en moet haar trouwe beschermer nu missen. Ze verafgode je en was altijd in je nabijheid te vinden. Regelmatig kreeg je snoet een uitgebreide wasbeurt, wat jij je geduldig liet welgevallen. Je zag er dan ook altijd netjes verzorgt uit.
Bedankt voor alles lieve knul, we missen je.
Deze foto is van onze lieverd genomen op 20 jan. dit jaar.
