Het gaat op zich vrij goed met Ikaria.
Ze begint haar draai steeds beter te vinden.
Maar eten is een issue. En dan niet echt wat (want daar maak ik nog geen punt van) , maar vooral de hoeveelheid en hoe vaak op de dag. Het gaat een beetje op en af, hoe goed ze eet. Tis nog een beetje zoeken voor mij en voor haar vooral lastig dat ik geen brokken kan laten staan ivm de katers. Ik ben dus nog steeds aan het proberen met een doos met smalle opening maar dat moet ze wringen omdat anders de katers (die maar al te graag wringen en hun buik intrekken) er wel in raken. En dat doet mevrouw dus niet voor eten. Hetzelfde met boven op de kast.. Als die te toegankelijk is, kan Luis er nog bij. En nu springt zij er niet naartoe.. Ze zou het kunnen, want om te onderzoeken heeft ze al gekkere sprongen gemaakt. Maar doet het dus niet. Ze gaat dan als ze honger heeft de pluizen van onder een kast of achter de radiator uit vissen en eet die op.
(Nu kan ik wel schoonmaken maar die dingen groeien met 3 katten in de rui en 3 kinderen in huis aan terwijl je er naar kijkt)
Maar goed, we komen er wel.
Er zijn nog zo'n paar karaktertrekjes die ons lichtjes zorgen baren. Het concept van iets niet mogen (en dat is hier thuis eigenlijk enkel 'op het gerbilarium springen') kent ze duidelijk niet. Ze krabt ook aan de deuren maar daar zeggen we nog niets van. Ook ergens niet mogen zijn... We hebben echt een groot huis, maar de garage moeten ze niet zijn en uiteraard mogen ze niet door de voordeur. Nou ja, dat is dus extra aantrekkelijk.
Deze combinatie zorgt er wel voor dat we twijfelen of ze later, als ze naar buiten mag, wel gaat leren in de tuin te blijven door de schrikdraad of deze gaat blijven opzoeken en misschien er zelfs doorheen gaan. Ze kan ook echt goed klimmen en springen en gaat door kleine gaatjes als ze wil.
We zijn er niet echt volledig gerust op, laat ik het zo stellen.
Maar ze is ook ontzettend lief, komt steeds meer bij ons liggen, aaitjes vragen, babbelen enz. Ligt 's nachts op bed en komt overdag mee op de zetel.
Met de kindjes gaat het fantastisch.
Met de katers iets minder. Ale, tis te zeggen, er is nog niets veranderd tov de eerste kennismaking. Ze zijn normaal rustig naar elkaar en negeren elkaar en dan vind ze het goed. Maar zodra er enige interactie komt of Luis wil vb op bed springen, dan wil ze afstand en gaat ze blazen en grommen. De jongens zijn nochtans nog steeds heel geduldig.
Ik heb het gevoel dat het zo wel wat zal blijven. Dat een echte interactie er niet echt in zit. Aan haar lichaamstaal en het feit dat ze daar 0,0 interesse in heeft tot nu toe. Das op zich niet zo erg, ware het niet dat dat wel net het doel was van een extra kat: vriendje voor de katten om op terug te vallen als 1 van beide ons zou ontvallen.
Nu ja, tis nu zo, we zien wel wat er van komt.
Een paar dagen geleden merkte ik plots dat ze kale plekken heeft aan de binnenzijde van haar dijen, onderbuik en voorpoten.
Ik hoop dat het aan een reactie op kattenbakvulling of wasmiddel is. Die ga ik nu 1 voor 1 eens veranderen en zien wat dat geeft. Maar het kan natuurlijk ook stress of weet ik veel, vlooienallergie (ze werd ontvlooid bij ophaling in het asiel maar ja, heeft ze ervoor in contact geweest met vlooien, dat weet ik niet). Ze heeft natuurlijk wel stressvolle weken achter de rug en dat is nog niet voorbij, dat weet je zo. Maar uiteraard is dat wel wat zorgwekkend en begin je weer te twijfelen of ze hier wel graag is....
Tis een heel verhaal. En toch meen ik de eerste 2 zinnen in dit verhaal. Ze lijkt echt steeds beter op haar gemak te zijn. In haar gedrag lijkt ze relaxter en weet steeds beter hoe alles hier in huis draait. Ik heb echt het gevoel dat ze het hier steeds leuker vind. Al spreken die kale plekken (als het van de stress is) dat misschien tegen.
Eens met de voorgaande schrijvers. Je weet heel goed waar je mee bezig bent en hoe je dingen moet aanpakken. Ik lees je altijd graag als ik weer eens zit met iets over Siepie of Cato. 
En dat zag ik aan zn lichaamshouding. Maar hij deed niet echt iets, dus dat was heel lief. 
