Nee, ik weet het. Dat verwachtte ik ook helemaal niet.
Maar het ging er vooral over dat Ikaria zo reageerde en steeds meer bang en gestressed leek. En dat kwam echt van Siena. Nu is Ikaria ook al veel relaxter.
Het ging steeds slechter, het evolueerde de verkeerde kant op. Daar ging het vooral om. Dat er geen verbetering maar verslechtering op zat. Ikaria ging van knuffelen en vol vertrouwen, naar wegkruipen onder bed, blazen en grommen. En Siena joeg haar steeds meer weg. Hadden we dat nog goed kunnen trekken met tijd en werk? Vast wel. Maar hadden ze ooit vriendinnen geworden. Nee. Daar ben ik van overtuigd. Ze matchten gewoon niet samen.
En ik zag een match met onze katers ook niet gebeuren.
We beseften dat we gewoon met 3 rustige katten zaten en 1 jonge kat met bergen energie. Dat ging nooit ideaal worden. Zelfs als ik ze allemaal aan elkaar kon laten wennen en er geen ruzie zou zijn. En was het dan een goede thuissituatie voor Siena?
Het was vooral een combinatie van allemaal kleine factoren die allen op zich wel overbrugbaar waren, maar allemaal samen wel erg veel werden. Wie deden we dan plezier met verder te proberen?
Wat kostte het (ook voor haar)? En wat was de beste situatie die we konden bereiken. En vooral, wat was het alternatief (Ikaria alleen).
Dat was wel duidelijk, dat het zo veel aangenamer zou zijn voor iedereen. En dat wij Siena misschien niet konden bieden wat ze nodig heeft.
Moeilijk om dat toe te geven hoor.
En dan wisten we plots dat als we het allemaal op voorhand hadden geweten, we het niet hadden gedaan. En dat zegt ook veel.
We hadden het niet mogen doen om te beginnen he.