Pummeke 27-11-2011 29-12-20208 april 2015 opende ik facebook en werd op slag smoorverliefd. Ik racete naar de meneer en bracht niet veel meer uit dan "mimimimi", wijzend op Pummies foto, waarop hij zei "stuur dan een pb".
Dat deed ik en in mijn hoteldebotel stuurde ik het meest vage bericht dat je kan bedenken. Gelukkig vertelde ik dat een vriendin en zij stuurde ook een pb naar de vorige baasjes met zo ongeveer de tekst "als je een gouden plek zoekt, zijn dat je mensen".
Urenlange telefoongesprekken volgden en 4 dagen later gingen we kennismaken in Limburg. Na nog uren praten, ging Pummie mee naar huis
Jaren later zijn we nog eens op een camping in de buurt van haar vorige thuis geweest. Pum begroette haar vorige baasje uitbundig, kroop toen de camper in en ging op haar plekje liggen.
Pum ging overal mee naar toe: weekendjes weg, vakantie, kartweekenden, ze was gek op 'weg met het busje', onze camper. Maar ze was vooral gek op het strand!! Bijna elke dag gingen we, ze kreeg er geen genoeg van. Vakanties: naar het Franse strand, weekendjes weg: naar het Zeelandse strand. Toen we op het Zandvoortse circuit waren, ging haar neus in de lucht: dáár is het strand! En uiteraard gingen we
Ze wikkelde iedereen om haar Pummiepinkje, iedereen die haar kende, was gek op haar.
Ze was prinses en varken
Bondgirl en Pummela Anderson. Lomp, maar ook zó voorzichtig. Aandoenlijk, grappig, gevoelig, lief met alles en iedereen (behalve tegen de zwarte herder van 'om de hoek' 
) Ze hield van eten en van uitslapen. Als ik om 7 uur moest beginnen, snurkte Pum altijd zéér nadrukkelijk, misschien trapte ik er wel in
We hebben veel meegemaakt en we hebben elkaar gesteund. Sliepen nachten pootje in hand om te voorkomen dat ze haar neussonde eruit zou trekken. Pum was er altijd wanneer mijn ogen weer eens overliepen bij grote verliezen. Samen knuffelen en de kop leegwaaien op het strand.
Tijdens de laatste vakantie met ons drieën kwamen we erachter dat Pum problemen had met haar hart. Het bleek een erfelijke hartaandoening. Alles stortte weer in: we konden niks doen. Ik háát die machteloosheid
We maakten er nog mooie maanden van, aangepast, maar mooi.
29 december 2020:
's Ochtends haalde ik 2 mergpijpen om bouillon voor Pum te trekken. Ze at prima hoor, maar dat vond ze zo lekker. We hebben nog een beetje gescharreld buiten, geknuffeld. Ze sliep veel, maar dat deed ze de laatste tijd.
Eind van de middag lag ze wat ongemakkelijk in haar mand, beetje te hoesten. Ik tilde haar op de bank met het idee dat ze dan wat meer ruimte had om te ademen. Ik ging op de grond bij haar zitten. Pummeke legde op dat moment haar koppie in mijn hand en keek me aan. Toen wist ik het en stamelde verbouwereerd "je gaat dood hè". Tijdens de paar zuchten die volgden, probeerde ik in mijn hart uit alle macht tegen te houden wat ik uitgesproken had. Maar daar ging ze..... Voor altijd dansen op het strand....
Het is me eindelijk gelukt dit filmpje te maken. Voor mezelf heb ik de muziek van BLØF, dansen aan zee eronder gezet. Want dat deed ze en zal ze altijd doen, in mijn hart.
Ze liet, en nog steeds, een gapend gat in mijn hart en leven achter. Ik had haar nooit willen missen
