[pearlsofpassion]

Wij hebben heel 2020 drie keer bezoek gehad, waarvan de eerste twee keer in januari en februari en de laatste keer in september, toen we buiten konden zitten. Geen problemen mee, waarschijnlijk het grote voordeel van Asperger.

Ik hoop dat ik je niet beledig, maar we zitten wel in een andere levensfase. Met kleine kindjes, actieve ouders, vrienden die meter of peter zijn van 1 van de kinderen... Ik denk dat ik er later ook minder problemen mee zou hebben. Om eerlijk te zijn, tussrn m'n 20 en 25 had ik ook aan m'n partner genoeg. Nu er kinderen zijn, ligt dat anders. We hebben het 10 maand prima gevonden om vrijwel niemand te zien, en ook tussen oktober en 27 december echt niemand ontvangen, maar toen moesten we wel een manier vinden dat de kindjes hun nieuwjaarsbrief konden lezen.

En ik had het niet alleen over mezelf. Ik had het over wat ze van alle mensen verwachten.
Wij hebben luxe, niet veel last van, maar ik vind dat voor een ander niet menselijk.

En mijn broer heeft ook Asperger, maar die moet je echt niet alleen laten. Een hele week op kot met z'n zus is eigenlijk al te lang.
Iedereen is verschillend, met of zonder labels, en dat mag ook gewoon. Maar iedereen zou iet of wat ruimte moeten krijgen om relatief gelukkig te kunnen leven. Ik weet dat maatregelen nodig zijn, het gaat over de invulling ervan.

[Kaela]

Ik denk dat single of een setje zijn ook heel veel invloed heeft. Ik mis de aanrakingen met vrienden ook. Vooral als er een verdrietig is en ik zwaar ongemakkelijk 1,5 meter verderop mee sta te leven. Vreselijk.
Maar ik haal mijn knuffels wel bij mijn wederhelft. Ik heb geen huidhonger, mijn behoefte aan contact met mijn vriendinnen is meer omdat je er zo optimaal mogelijk voor elkaar wilt zijn. In goede en in slechte tijden. Daar hoort fysiek contact wel bij. Wij hebben geen kinderen, dus dat stukje van de beleving heb ik geen idee van.

Feit blijft dat deze situatie door iedereen precies anders beleeft wordt en we allemaal heel erg op de proef gesteld worden. Dikke knuf voor iedereen, virtueel, maar toch

[sam28]

Het aantal gesprekken met de psycholoog loopt ook weer op. Ik krijg gewoon geen rust in mijn kop. Nu zijn alle gesprekken op afstand (want corona), maar ik hoop toch wel dat ik binnenkort weer gewoon bij hem op de stoel kan zitten en direct met hem kan praten.

Ligt het aan jou of aan je psych? Ik mag gewoon komen als ik dat zou willen namelijk.

Feit blijft dat deze situatie door iedereen precies anders beleeft wordt en we allemaal heel erg op de proef gesteld worden.

Ja idd. Iedereen is anders en iedereen beleeft deze tijd anders.

[dinky89]

Ik herken ook heel goed de frustratie die jij benoemd Sam, dat het in de media alleen lijkt te gaan over de jongeren die het zwaar hebben, de ouderen en zwakkeren in de samenleving het zwaar hebben en de ouders die thuisonderwijs moesten geven het zo zwaar hadden. Het lijkt alsof de groep die daar niet bij hoort het niet zwaar zou hebben, terwijl het merendeel van de bevolking het zwaar heeft. Het voelt dan alsof je als 'groep' wordt vergeten.

En dan mag ik natuurlijk nog niet klagen met een partner en goede thuiswerkfaciliteiten. Maar ook ik mis het contact met mensen zonder een beeldscherm er tussen. Terwijl ik ook heel goed snap dat bepaalde maatregelen noodzakelijk zijn om het virus binnen de perken te houden.

[Hylos]

Ik zou met heel mijn hart wensen dat corona hier de hoofdzorg was.

Ik zit al maanden thuis met een burnout, mijn opa is terminaal ziek en komt 1 dezer dagen te overlijden en mijn vader heeft begin dit jaar (voor de 2e keer) een dusdanig zware hersenbloeding gehad dat het de vraag was of hij het zou overleven en nu blijft de vraag of het ooit weer thuis komt. Hij kan níks, niet zitten, niet praten, niet eten, niet communiceren op wat voor manier ook.
Tel daar het grote verdriet van mijn moeder bijop (haar man én vader wat een zorgen), geloof me dan denk je wel even anders.

Ik weet dat het geen wedstrijd is en dat eenzaamheid heel vreselijk is. Al helemaal in zulke situaties. Maar no way dat ik en mijn familie mijn moeder alleen gaan laten of geen afscheid gaan nemen van pake. Dat is onbeschoft onmenselijk.

Wat ik wil zeggen... Sam denk aan jezelf, gebruik je verstand maar laat de maatregelen niet volledig ten koste gaan van jouw gezondheid. Ik zal wel vloeken in de kerk nu, dat is dan maar zo. Ik ben het ook spuugzat want ik zie nu van heel dichtbij (dichterbij kan niet) hoe hartverscheurend het kan zijn, die maatregelen.

Op het werk mogen we met onbepaalde hoeveelheid aanwezig zijn.. op elkaar gepakt in kantoren..

Sorry voor het relaas

[doranto]

Jeetje zeg wat ongelooflijk zwaar. Sterkte voor jou en alle betrokkenen met alles

[Ronald]

Ligt het aan jou of aan je psych? Ik mag gewoon komen als ik dat zou willen namelijk.



Ja idd. Iedereen is anders en iedereen beleeft deze tijd anders.

Dat ligt aan mij, Sam. Ik beperk zelf het contact ook zoveel mogelijk. Daarnaast heeft hij gewoon de ruimte niet om überhaupt 1,5 meter afstand te houden in zijn spreekkamer. Dus die zal hij eerst anders in moeten richten.

Verschrikkelijk Hylos... Ik zou niet weten waar ik het zoeken moest
Heel veel sterkte in deze rampzalige tijd. En ja, ik kan me voorstellen dat je "gewoon" er bent voor je moeder en voor pake.

[pearlsofpassion]

Ik zou met heel mijn hart wensen dat corona hier de hoofdzorg was.

Ik zit al maanden thuis met een burnout, mijn opa is terminaal ziek en komt 1 dezer dagen te overlijden en mijn vader heeft begin dit jaar (voor de 2e keer) een dusdanig zware hersenbloeding gehad dat het de vraag was of hij het zou overleven en nu blijft de vraag of het ooit weer thuis komt. Hij kan níks, niet zitten, niet praten, niet eten, niet communiceren op wat voor manier ook.
Tel daar het grote verdriet van mijn moeder bijop (haar man én vader wat een zorgen), geloof me dan denk je wel even anders.

Ik weet dat het geen wedstrijd is en dat eenzaamheid heel vreselijk is. Al helemaal in zulke situaties. Maar no way dat ik en mijn familie mijn moeder alleen gaan laten of geen afscheid gaan nemen van pake. Dat is onbeschoft onmenselijk.

Wat ik wil zeggen... Sam denk aan jezelf, gebruik je verstand maar laat de maatregelen niet volledig ten koste gaan van jouw gezondheid. Ik zal wel vloeken in de kerk nu, dat is dan maar zo. Ik ben het ook spuugzat want ik zie nu van heel dichtbij (dichterbij kan niet) hoe hartverscheurend het kan zijn, die maatregelen.

Op het werk mogen we met onbepaalde hoeveelheid aanwezig zijn.. op elkaar gepakt in kantoren..

Sorry voor het relaas

Heel veel sterkte!

En je hebt gewoon dik vet gelijk!

[Tanna]

Ik hoop dat ik je niet beledig, maar we zitten wel in een andere levensfase. Met kleine kindjes, actieve ouders, vrienden die meter of peter zijn van 1 van de kinderen... Ik denk dat ik er later ook minder problemen mee zou hebben. Om eerlijk te zijn, tussrn m'n 20 en 25 had ik ook aan m'n partner genoeg. Nu er kinderen zijn, ligt dat anders. We hebben het 10 maand prima gevonden om vrijwel niemand te zien, en ook tussen oktober en 27 december echt niemand ontvangen, maar toen moesten we wel een manier vinden dat de kindjes hun nieuwjaarsbrief konden lezen.

En ik had het niet alleen over mezelf. Ik had het over wat ze van alle mensen verwachten.
Wij hebben luxe, niet veel last van, maar ik vind dat voor een ander niet menselijk.

En mijn broer heeft ook Asperger, maar die moet je echt niet alleen laten. Een hele week op kot met z'n zus is eigenlijk al te lang.
Iedereen is verschillend, met of zonder labels, en dat mag ook gewoon. Maar iedereen zou iet of wat ruimte moeten krijgen om relatief gelukkig te kunnen leven. Ik weet dat maatregelen nodig zijn, het gaat over de invulling ervan.

Ik ben niet te vergelijken met jouw broer, mannen en vrouwen met Asperger hebben heel andere kenmerken, tot voor kort werd Asperger bij vrouwen niet eens (h)erkend.
Mijn gevoel heeft niets met mijn levensfase te maken trouwens.
Maar goed, voor mij voelt het nu alsof ik helemaal niet verschillend mag zijn, dus ik haak even af. Ook dat is Asperger.........

[pearlsofpassion]

Ik ben niet te vergelijken met jouw broer, mannen en vrouwen met Asperger hebben heel andere kenmerken, tot voor kort werd Asperger bij vrouwen niet eens (h)erkend.
Mijn gevoel heeft niets met mijn levensfase te maken trouwens.
Maar goed, voor mij voelt het nu alsof ik helemaal niet verschillend mag zijn, dus ik haak even af. Ook dat is Asperger.........

Gek. Ik had net dat gevoel na jouw post.
Ik zeg in de mijne net dat we allemaal verschillend zijn en dat net goed is en mag. Het tegenovergestelde dus van welk gevoel jij er aan overhoudt....

[Lizzy]

Ik ben niet te vergelijken met jouw broer, mannen en vrouwen met Asperger hebben heel andere kenmerken, tot voor kort werd Asperger bij vrouwen niet eens (h)erkend.
Mijn gevoel heeft niets met mijn levensfase te maken trouwens.
Maar goed, voor mij voelt het nu alsof ik helemaal niet verschillend mag zijn, dus ik haak even af. Ook dat is Asperger.........

Tanna

Natuurlijk mag je verschillend zijn! En ook al heb ik geen Aperger, ik begrijp heel goed wat je schrijft. Je schrijft namelijk niks meer of minder dan dat jij er niet zo'n moeite mee hebt. En dat mag. En dat kan. En ik kan het nog heel goed begrijpen ook. Heel eerlijk? Had ik er zelf tot een week of wat geleden ook niet zo'n last van. Dus des te beter ik je begrijp!

Het vloog me ineens om de keel van de week met mijn moeder. Toen ze zo zei dat ze het zo fijn vond om even handen vast te houden. Maar verder.... Ja, ik heb er ook minder moeite mee als PoP. Zij heeft meer moeite en dat snap ik ook wel, omdat ze jong is. Maar ik denk eigenlijk dat ze jouw posting niet helemaal geïnterpreteerd heeft zoals ik dat heb gedaan. Dus je hoeft niet af te haken, echt niet

[dinky89]

Kan mij zo goed voorstellen dat je in jouw situatie zou wensen dat corona de grootste zorg zou zijn Hylos! Heel veel sterkte en doe wat goed voelt. Dat zijn situaties waar de maatregelen minder van belang zijn dan het ondersteunen van elkaar

[pearlsofpassion]

Gek. Ik had net dat gevoel na jouw post.
Ik zeg in de mijne net dat we allemaal verschillend zijn en dat net goed is en mag. Het tegenovergestelde dus van welk gevoel jij er aan overhoudt....

Tanna, ik wilde jou helemaal niet vergelijken met mijn broer. Of toch zeker niet impliceren dat jij dan ook maar zo moest zijn. Het was gewoon een voorbeeld om aan te duiden dat, ondanks en zelfs met een label, mensen gewoon verschillend zijn.

Ik gaf bij m'n vorige post nog niet door dat jij dat misschien zo opgevat had.

[sam28]

Ach wat vreselijk Hylos. Heel veel sterkte.



Voor iedereen die er een kan gebruiken.

[Kaela]

Ik herken ook heel goed de frustratie die jij benoemd Sam, dat het in de media alleen lijkt te gaan over de jongeren die het zwaar hebben, de ouderen en zwakkeren in de samenleving het zwaar hebben en de ouders die thuisonderwijs moesten geven het zo zwaar hadden. Het lijkt alsof de groep die daar niet bij hoort het niet zwaar zou hebben, terwijl het merendeel van de bevolking het zwaar heeft. Het voelt dan alsof je als 'groep' wordt vergeten.

En dan mag ik natuurlijk nog niet klagen met een partner en goede thuiswerkfaciliteiten. Maar ook ik mis het contact met mensen zonder een beeldscherm er tussen. Terwijl ik ook heel goed snap dat bepaalde maatregelen noodzakelijk zijn om het virus binnen de perken te houden.

Iedereen mag klagen. Want we hebben allemaal onze eigen situatie en beleving en elk leed staat los van elkaar. Er is altijd iemand die het erger heeft, maar dat zegt niets over jezelf.
Het is absoluut gezond en goed om je te realiseren wat je wel allemaal aan fijns en moois hebt. Maar dat zegt niet dat de dingen die naar zijn maar voor lief moet nemen. Jezelf daarover mogen uiten zorgt er juist voor dat je ook weer verder kan. Dus je mag wel klagen, iedereen mag dat.