Scott heel ziek geweest (overgewaaid uit Noorwegen?)
Geplaatst: wo 30 okt 2019, 21:16
Ik heb het hier niet eerder geschreven, in eerste instantie te geschrokken, en later voelde t als mosterd na de maaltijd, maar Scott is in september heel erg ziek geweest. Nu het topic over de hondenziekte in Noorwegen weer omhoog kwam deel ik toch ons verhaal maar eens...
Tot zaterdagavond 14-9 was er niks aan de hand. We zijn gewoon naar cursus geweest en eten ging ook prima. Tijdens laatste wandeling had Scott ineens diarree. Maar goed, dat kan een keer.
Na de wandeling thuis nog braken en dat hield aan tot er niks meer uit kwam. 's Nachts nog gebeld met de spoedkliniek. Konden t aankijken tot ochtend. Toen vond ik in de badkamer een heel grote plas bloed.
Gebeld met de dierenarts van dienst en daarnaartoe. Injectie tegen t braken en een batterij pillen meegekregen. Thuisgekomen kwam zijn drinken er direct weer uit, ondanks de injectie, en dus weer terug naar de dierenarts. Daar aangekomen weer een bloedbad in zijn bench. Op dat moment was Scott in shock en zwaar uitgedroogd. Direct aan het infuus gehangen en nog wat medicijnen er in en daar verdween mijn mannetje in een hokje bij de dierenarts. Dat was op zondagmiddag. Op dat moment kon t kwartje twee kanten op vallen...
Gelukkig belde de da elke paar uur en was Scott telkens ietsjes opgeknapt. Ik kon me er alleen niet vanaf zetten dat hij daar helemaal alleen zat. Dat de da er alleen zou zijn bij een spoedgeval. Ik heb toen serieus overwogen om 'm naar Rijswijk over te brengen. Maar, dan had ik 'm een tweede keer moeten achterlaten en dat wilde ik hem ook niet aandoen.
De nacht duurde lang, heel lang. Sinds Scott bij ons is heb ik 1x eerder een nacht zonder hem naast me geslapen maar toen lag hij prinsheerlijk bij opa en oma op bed. Uiteindelijk werd het ochtend en kon ik de da bellen. Hij was de nacht goed doorgekomen. Wel had hij kans gezien z'n infuus los te peuteren (wat ze op mijn aanraden al extra goed hadden ingepakt). Voor mij een goed teken. Helaas was z'n kalium waarde nog niet goed, dus hij moest nog wat langer blijven.
Uiteindelijk mochten we 'm begin van de avond weer ophalen. Z'n bakje brokjes stond nog onaangeroerd in z'n hokje. Tot hij ons zag, toen begon hij als een malle de brokjes te eten....
Voor een week verschillende pillen mee en naar huis. Rauw eten mocht voorlopig nog niet. Maar blik wel. Nou heb ik altijd wel 1-2 blikken in huis voor nood dus dat kwam mooi uit. Niet dus.
Blik vrat ie niet. Een bakje Renske gehaald. Haalde ie z'n neus voor op. Uiteindelijk de volgende dag maar gekookte kip met pompoen en witte rijst gegeven, dat vloog er in.
In overleg met onze eigen dierenarts na een paar dagen langzaam weer overgestapt op rauw. Eerst Rodi (met calcium supplement) gekookt, later overgoten met heet water en daarna rauw. Daarna weer z'n eigen kvv. Hij was zo blij toen hij weer gewoon te eten kreeg. In de tussentijd ook nog bone broth gemaakt, dat was een schot inde roos.
Scott had echt een jas uitgedaan. Na een kort wandelinkje was hij doodmoe. Hij was ook wat voorzichtiger buiten. Precies een week later gingen we weer naar de hondenschool. De juffies schrokken van hoe hij was afgevallen. We hebben op zijn tempo meegedaan en zijn gestopt toen hij moe werd. Elke dag ging het wat beter.
We zijn later ook nog bij de dierenarts geweest om ze te bedanken. Scott liep zo naar binnen en wilde zelfs naar achteren. Voor mij een teken dat hij er in ieder geval geen trauma aan heeft overgehouden.
Al met al is hij sinds een week of twee weer de oude. Z'n ontlasting is nog een tijdje wat slap geweest en ook moest hij weer conditie opbouwen.
Uiteraard heb ik met de da besproken wat het geweest kan zijn. Op zich kwamen symptomen ook wel overeen met parvo, maar dat is doorgaans minder acuut. Vergiftiging dacht hij niet aan, dan had hij ook neurologische symptomen verwacht. Zijn vermoeden is een virus, hij haalde ook Noorwegen aan. Hij ziet schijnbaar enkele keren per jaar een hond met deze symptomen (acuut braken en diarree). Sommigen halen het niet. Met Scott waren we, achteraf bezien, net op tijd.
Tot zaterdagavond 14-9 was er niks aan de hand. We zijn gewoon naar cursus geweest en eten ging ook prima. Tijdens laatste wandeling had Scott ineens diarree. Maar goed, dat kan een keer.
Na de wandeling thuis nog braken en dat hield aan tot er niks meer uit kwam. 's Nachts nog gebeld met de spoedkliniek. Konden t aankijken tot ochtend. Toen vond ik in de badkamer een heel grote plas bloed.
Gebeld met de dierenarts van dienst en daarnaartoe. Injectie tegen t braken en een batterij pillen meegekregen. Thuisgekomen kwam zijn drinken er direct weer uit, ondanks de injectie, en dus weer terug naar de dierenarts. Daar aangekomen weer een bloedbad in zijn bench. Op dat moment was Scott in shock en zwaar uitgedroogd. Direct aan het infuus gehangen en nog wat medicijnen er in en daar verdween mijn mannetje in een hokje bij de dierenarts. Dat was op zondagmiddag. Op dat moment kon t kwartje twee kanten op vallen...
Gelukkig belde de da elke paar uur en was Scott telkens ietsjes opgeknapt. Ik kon me er alleen niet vanaf zetten dat hij daar helemaal alleen zat. Dat de da er alleen zou zijn bij een spoedgeval. Ik heb toen serieus overwogen om 'm naar Rijswijk over te brengen. Maar, dan had ik 'm een tweede keer moeten achterlaten en dat wilde ik hem ook niet aandoen.
De nacht duurde lang, heel lang. Sinds Scott bij ons is heb ik 1x eerder een nacht zonder hem naast me geslapen maar toen lag hij prinsheerlijk bij opa en oma op bed. Uiteindelijk werd het ochtend en kon ik de da bellen. Hij was de nacht goed doorgekomen. Wel had hij kans gezien z'n infuus los te peuteren (wat ze op mijn aanraden al extra goed hadden ingepakt). Voor mij een goed teken. Helaas was z'n kalium waarde nog niet goed, dus hij moest nog wat langer blijven.
Uiteindelijk mochten we 'm begin van de avond weer ophalen. Z'n bakje brokjes stond nog onaangeroerd in z'n hokje. Tot hij ons zag, toen begon hij als een malle de brokjes te eten....
Voor een week verschillende pillen mee en naar huis. Rauw eten mocht voorlopig nog niet. Maar blik wel. Nou heb ik altijd wel 1-2 blikken in huis voor nood dus dat kwam mooi uit. Niet dus.
Blik vrat ie niet. Een bakje Renske gehaald. Haalde ie z'n neus voor op. Uiteindelijk de volgende dag maar gekookte kip met pompoen en witte rijst gegeven, dat vloog er in.
In overleg met onze eigen dierenarts na een paar dagen langzaam weer overgestapt op rauw. Eerst Rodi (met calcium supplement) gekookt, later overgoten met heet water en daarna rauw. Daarna weer z'n eigen kvv. Hij was zo blij toen hij weer gewoon te eten kreeg. In de tussentijd ook nog bone broth gemaakt, dat was een schot inde roos.
Scott had echt een jas uitgedaan. Na een kort wandelinkje was hij doodmoe. Hij was ook wat voorzichtiger buiten. Precies een week later gingen we weer naar de hondenschool. De juffies schrokken van hoe hij was afgevallen. We hebben op zijn tempo meegedaan en zijn gestopt toen hij moe werd. Elke dag ging het wat beter.
We zijn later ook nog bij de dierenarts geweest om ze te bedanken. Scott liep zo naar binnen en wilde zelfs naar achteren. Voor mij een teken dat hij er in ieder geval geen trauma aan heeft overgehouden.
Al met al is hij sinds een week of twee weer de oude. Z'n ontlasting is nog een tijdje wat slap geweest en ook moest hij weer conditie opbouwen.
Uiteraard heb ik met de da besproken wat het geweest kan zijn. Op zich kwamen symptomen ook wel overeen met parvo, maar dat is doorgaans minder acuut. Vergiftiging dacht hij niet aan, dan had hij ook neurologische symptomen verwacht. Zijn vermoeden is een virus, hij haalde ook Noorwegen aan. Hij ziet schijnbaar enkele keren per jaar een hond met deze symptomen (acuut braken en diarree). Sommigen halen het niet. Met Scott waren we, achteraf bezien, net op tijd.
. Godzijdank dat Scott het gered heeft 
. Eng hoor 
. Wat voelt dat toch ellendig, ook al weet je dat ze daar veel beter voor hem kunnen zorgen.
en wat fijn dat Scott weer opgeknapt is 