De eerste keer opstaan terwijl er geen Joris in huis is, is heel vreemd. Geen pads die ik op moet ruimen, geen keuken om te dweilen, geen vrij worstelen om die *&*^&%&*& pijnstilling erin te krijgen en geen kleine ouwe jongen die achter me aan loopt om in de auto te springen en te gaan wandelen.
Het is goed, dat weet ik, verdriet en pijn horen erbij. Het zou wat zijn als we dat niet hadden.... Inmiddels zijn Eddie en ik bijna 29 jaar teckels verder, pfffff wat een tijd. Gisteravond trok Eddie om acht uur zijn jas aan en zei: "Kom op meis, we gaan elkaar maar uitlaten!" En dat hebben we gedaan. In een razend tempo 3,5 km gelopen, in mijn hoofd hoorde ik Joris klagen over het tempo.... De laatste tijd liepen we de 3 km in een uur of zo.... Hij heeft een goed en rijk leven gehad en wij zijn zo blij dat het bij ons was. Joris was geweldig als huisgenoot, kameraad, therapeut, spiegeltje en als zichzelf.
Een tijdperk is afgesloten, een nieuwe breekt aan, we gaan het beleven. En hoewel onze tranen nog rijkelijk vloeien, weet ik dat als J&J konden praten ze zouden zeggen:
joep&joris.jpg (160.67 KiB) 1648 keer bekeken