Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
Kaio schreef:Denk dat er wel bij veel honden een groot verschil zit in sociaal in eigen roedel en naar bekende honden en het sociaal zijn naar vreemde honden.Dit is precies wat mijn roedel doet - ze zijn super onderling, en honden die ze kennen zijn oke. Maar alles wat ze niet kennen dan gaan ze uit hun plaat.
Op straat is dus vrijwel altijd vreemden he.
Nikass schreef:Ik geloof wel in taalbarrières en miscommunicatie. Ik denk echter niet dat honden "iets anders laten zien dan ze bedoelen", tenzij een hond fysiek bepaald gedrag niet meer kan vertonen, zoals bijvoorbeeld een basset zijn oren niet meer kan optillen omdat die simpelweg te lang en te zwaar zijn. En zo zal je dat ook hebben met hele stijve krulstaarten. Maar husky's bijvoorbeeld kunnen hun staart ook prima laag dragen als ze dat zouden willen.Oh ja, en dat doen ze ook wel. Is wel grappig; als ze geconcentreerd aan het werk zijn is de staart omlaag, als die omhoog gaat weet ik dat ik moet letten want dan hebben ze iets ‘spannends’ gezien
Nikass schreef:Ik geloof wel in taalbarrières en miscommunicatie. Ik denk echter niet dat honden "iets anders laten zien dan ze bedoelen", tenzij een hond fysiek bepaald gedrag niet meer kan vertonen, zoals bijvoorbeeld een basset zijn oren niet meer kan optillen omdat die simpelweg te lang en te zwaar zijn. En zo zal je dat ook hebben met hele stijve krulstaarten. Maar husky's bijvoorbeeld kunnen hun staart ook prima laag dragen als ze dat zouden willen.Ik snap wat je wil zeggen, misschien "bedoeld" mijn hond wel om iets dominanter over te komen in zijn begroeting. Blijft wel dat dat bij veel andere rassen snel in het verkeerde keelgat schiet en dat die dan maar tot de aanval overgaan, zonder dat hij veelal de kans krijgt om zich onderdaniger op te stellen (of misschien heb ik tot nu toe gewoon heel veel pech gehad bij mijn ontmoetingen).
Siberienne schreef:Oh ja, en dat doen ze ook wel. Is wel grappig; als ze geconcentreerd aan het werk zijn is de staart omlaag, als die omhoog gaat weet ik dat ik moet letten want dan hebben ze iets ‘spannends’ gezienMijn teckels zijn niet bepaald oerhonden te noemen, maar ze kunnen/konden geen van beiden met snuivende kortsnuiten. Voor mijn gevoel omdat de rimpels als agressie worden beschouwd en het snuivend hijgen ook. Maar er waren wel meer communicatiestoornissen. Hele donkere koppen met weinig tekening, staande oren en hoge staarten waren voor hun ook reden voor alertheid.
Edit; toevoeging
Ik denk dat verschil in communicatie in meer zit dan alleen die staart. Ook in de mate van bv serieus nemen van persoonlijke zones, hoe snel gedrag escaleert enzo.
Ik vind het wat lastig uit te leggen maar iemand beschreef herders eens al ‘Sturm und drang’ communiceerders ; het ziet er veel sneller dramatisch uit. Terwijl een meer stoïcijnse buldogg due subtiele signalen uitzendt, ineens explodeert en het dan echt meent. Maar die denkt dan bv van die herder die waarschuwt dat die bloody pissed is.
Ik heb ook weleens gelezen dat oerhonden slecht reageren op kort-snuiten als die snuivend hijgen omdat zij dat geluid associëren met een aanval. Ik hebt dat weleens getest met opnames. Meestal reageren de mannen niet zo op geluidjes uit de iPad maar daar kwam Spot toch wel even onrustig bij mij kijken.
Cait_ie schreef:Ja dat soort honden ken ik, in meerdere varianten ook:
Ken je dat, een hond die er altijd wel lijkt uitgepikt te worden en wordt aangevallen? Dat is mijn hond dus.
Lizzy schreef:Ook echt een gaaf filmpje! Hij doet het echt heel netjes hoor, met deze jonge Doodle!Ik heb een artikel van Monique Bladder gelezen over spelen van honden. Ik denk dat de doodle de andere hond aan het terroriseren is. Ik weet niet of de doodle een waarschuwing heeft gehad? Volgens Monique is spelen alleen leuk wanneer beide honden het leuk vinden en dat is volgens mij hier niet het geval. Mijn honden zouden dit gedrag meteen al ingedamd hebben.
Ik ga beide filmpjes nog een paar keer bekijken. Dank je voor het plaatsen. Heel interessant om te zien!
saluki schreef:Ik heb een artikel van Monique Bladder gelezen over spelen van honden. Ik denk dat de doodle de andere hond aan het terroriseren is. Ik weet niet of de doodle een waarschuwing heeft gehad? Volgens Monique is spelen alleen leuk wanneer beide honden het leuk vinden en dat is volgens mij hier niet het geval. Mijn honden zouden dit gedrag meteen al ingedamd hebben.Ik vind in dit geval terroriseren een wat zwaar woord. De doodle kent inderdaad nog weinig manieren (is nog echt een jonge hond, maandje of 7 (?) geloof ik daar.). Was beetje een apart verhaal, die mevrouw was erg bang voor honden (ja ook voor hun eigen hond trouwens) en ik heb daar beetje in geholpen. Mijn honden vond ze niet eng, dus manneke Doodle mocht voor het eerst sinds tijden in contact komen met andere honden en was pietsie hieper.
Boeffie Blafmans schreef:Voor een groot deel komt het sociale (of niet sociale, afhankelijk van hoe je het ervaart/bekijkt) gedrag van malamutes trouwens pas goed tot zijn recht als ze daadwerkelijk in een roedel/groep soortgenoten opgroeien en leven. Dan leren ze binnen die groep hun plekje vinden, en beginnen als pup altijd helemaal onderaan in de rangorde. Een plek die ze lange tijd houden en waar ze zich dus ook naar moeten gedragen. Pas op oudere leeftijd, als er meerdere honden bijgekomen zijn die jonger zijn, kan een hond in dat groepje de baas worden en zich daar ook steeds naar gaan gedragen. Juist voor erg dominante/scherpe karakters is het van belang dat ze in de beginjaren onder de duim worden gehouden. In een gezin gebeurt dit vaak niet, of niet genoeg.Als ik dit zo lees zou ik bijna denken dat dit niet hele geschikte honden zijn in een overvol gebied als de Randstad, door beginners, waar hundjelief ook alleen wordt gehouden....
Ik zie bij honden die wij als pup verkopen, maar na een tijdje terugkomen, dus dat ze dit gedrag niet of nauwelijks hebben geleerd. Die honden zijn gewend binnen het gezinsleven veel aandacht te krijgen, die aandacht niet te moeten delen, of hooguit met één andere hond, of kat, ze zijn gewend vaak hun zin te krijgen en zich niet aan een groep te moeten aanpassen. Soms hebben ze wel geleerd met honden van andere rassen om te gaan op straat, maar ze zoeken in die context natuurlijk alleen die honden uit waarmee ze het goed kunnen vinden, of die zich schikt naar hun natuur. Moeten ze op straat een hond om wat reden ook niet, zal de eigenaar er meestal ook voor zorgen dat er geen contact plaats vindt. En zo leren ze zich dus niet onderwerpen aan de wil van andere honden en het gedrag vertonen wat binnen een groep gewenst is, wat eigenlijk wel moet gebeuren bij dit soort roedeldieren.
De paar momenten dat wij met honden die hier geboren en getogen zijn naar een sociale context gingen, waar ze andere honden tegenkwamen, ging dit telkens probleemloos. Ze hebben hier geleerd niet te arrogant te zijn, maar een beetje beschaafd en aftastend. Laatst nog met een vrij scherp teefje naar een show geweest, die daar tussen de voor haar onbekende malamutes zich heel netjes opstelde. Niks geen grommetje, geen hoge houding, maar netjes afwachtend. Maar een reu die wij terugkregen, die een heel prima karakter heeft, kwam hier met een enorme rugzak vol praatjes binnen. Inmiddels heeft hij wel een en ander bijgeleerd, maar nog altijd vindt hij dat hij toch wel belangrijker en bijzonderder is, en meer rechten heeft dan de andere. Die heeft dus (naast een soort van basis opvoeding die hij wel gekregen heeft gelukkig) zijn egootje lekker kunnen laten groeien bij de mensen waar hij opgroeide en is daardoor een vrij onmogelijk beest geworden, die je op straat ook liever niet tegenkomt.