- pien - schreef:Precies, dat is het
Ik vind het wél jammer dat het einde 'in zicht komt', dat ik over de helft ben in ieder geval
Als je jong bent sta je er (nog) niet bij stil dat het op een dag afgelopen kan zijn, maar nu ik ouder word (58) denk ik 'wat zal het worden? word ik zo oud als m'n moeder (67 jaar) of ga ik haar voorbij...maak ik kleinkinderen mee? '
Daar sta ik best vaak bij stil merk ik...en dat vind ik wel jammer. Maar uit m'n hoofd krijgen lukt vaak niet.
Je krijgt niet alleen rimpels, maar je wordt ook strammer. Als ik 's avonds van de bank opsta, denk ik 'potverdikkeme, ik lijk m'n moeder wel'...Ik heb al 2 staaroperaties achter de rug. Dat heeft ook wel weer een voordeel: geen contactlenzen meer want implantaten op sterkte
Maar je bent 'over je top' en gaat alleen maar dingen mankeren en die gaan niet meer over. Ik heb bij oudere mensen gewerkt en als ik zie hoe die oud worden, met mankementen en zo, dan vind ik dat niet iets om naar uit te kijken...
Ik houd mij maar vast aan de jonge ouderen
zoals de fokkers van onze honden, die 70+ zijn, nog elk jaar naar Zweden gaan een paar maanden met de hele roedel en tochten op de slede maken
Minder ver, minder intensief als de wedstrijden waar ze vroeger aan meededen maar met evenveel plezier.
Ik wil dit jaar weer graag een wandeltrektocht doen, maar dit keer gaan we van B&B naar B&B en niet de volle bepakking wildkamperend op pad.
En ik heb zo'n leuke vriend, de sportarts, die me elke keer verzekerd dat de mens trainbaar is tot vlak voor de dood
wat tegelijk ook betekent dat ik weer vreselijke oefeningen van hem krijg
Ik heb ze ook hoor, die momenten, dat ik denk 'wat gaat het nog worden' maar het punt is dat je het niet zo in de hand hebt. Ik zie in het ziekenhuis waar ik werk regelmatig dat mensen mijn leeftijd niet eens halen (47) of al ernstig gehandicapt zijn of erg ziek. En je krijgt al helemaal een scheef beeld bij de ouderen want de gezonde... die zie je niet. Het besef van je eigen sterfelijkheid is zwaar, maar kan er ook voor zorgen dat je meer kiest voor het nu, genieten van wat wel gaat en van wat de dag brengt. En van alle mooie dingen die je gehad hebt.
Ik ben laatst begonnen met een 'dankbaarheidsdagboek'. Voor mijn doen erg zweverig, maar was tip uit anti-burn-out-boek. Elke dag drie dingen bedenken waar je dankbaar voor bent. Elke dag daarbij stilstaan lukt me niet (ben niet zo systematisch) maar als ik loop te somberen of moe ben of... juist dan doe ik het wel en het helpt. Maakt me vrolijker
en geeft me energie die dingen te doen die wel lukken!