Barfplaats.nl

He toch...



Wandor en Yindra konden op het laatst hun plas ook niet meer zo goed ophouden. En er komt wat plas uit een hond van 45 kg... Toch heb ik ook vaak gedacht dat ik nog met liefde jaren die plassen had opgeruimd..

Pauline schreef:Over het algemeen gaat het goed, kan ik het handelen dat Joris er niet meer is.

Maar vandaag heb ik een stukje vloer in de olie gezet en dat moet drogen. Nu lijkt het precies op een plas.... En soms plaste Joris in de kamer. Nu denk ik elke keer als ik die plek zie: Oh.... Joris heeft in de kamer, oh nee Joris is er niet meer. Ben alwel 10 keer in tranen uitgebarsten. Dat je zelfs een plas in de kamer missen kunt. Mijn kleine ouwe jongen...., mijn spiegeltje, ik mis je meer dan ik ooit had kunnen denken.

Dat maakt het misschien ook nog wel heftiger. Maar ook mooi. Pfff, ik kan er er nog niet heel veel bij voorstellen, maar vrees met grote vrezen.

src_esther schreef:Dat maakt het misschien ook nog wel heftiger. Maar ook mooi. Pfff, ik kan er er nog niet heel veel bij voorstellen, maar vrees met grote vrezen.

Joep was mijn eens-in-je-leven-hond, dat was nou eenmaal zo. Toen hij moest gaan ben ik door een hel gegaan. Ik heb daarna altijd gedacht dat het minder zwaar zou zijn als Joris zou gaan. Niet omdat ik minder van hem hield, maar gewoon omdat ik dat dacht. Nou dat heb ik dus helemaal fout gedacht. Waarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat ik na Joep, Joris nog had en verder moest gaan. Joris heeft mij er doorheen gesleept. Nu Joris er niet meer is, is er na 29 jaar eigen teckels "niets" meer. En dat niets is mijn keuze hoor, maar toch......

Niet teveel vrezen Esther. Want je weet: een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest. Geniet van elk moment, dat heb ik gelukkig ook gedaan. En nogmaals ik heb er vrede mee dat onze ouwe jongen moest gaan, zijn tijd hier zat erop. Maar je hebt van die momenten.

Pauline schreef:Joep was mijn eens-in-je-leven-hond, dat was nou eenmaal zo. Toen hij moest gaan ben ik door een hel gegaan. Ik heb daarna altijd gedacht dat het minder zwaar zou zijn als Joris zou gaan. Niet omdat ik minder van hem hield, maar gewoon omdat ik dat dacht. Nou dat heb ik dus helemaal fout gedacht. Waarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat ik na Joep, Joris nog had en verder moest gaan. Joris heeft mij er doorheen gesleept. Nu Joris er niet meer is, is er na 29 jaar eigen teckels "niets" meer. En dat niets is mijn keuze hoor, maar toch......

Niet teveel vrezen Esther. Want je weet: een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest. Geniet van elk moment, dat heb ik gelukkig ook gedaan. En nogmaals ik heb er vrede mee dat onze ouwe jongen moest gaan, zijn tijd hier zat erop. Maar je hebt van die momenten.

jorisenik.jpg

Wij hebben altijd 2 of meer honden gehad en ik heb ook veel steun gehad aan de honden die achterbleven. Het gat was minder groot zeg maar. Nu hebben we alleen Seven nog. Bij haar willen we geen 2e hond vanwege haar gezondheid maar ik merk wel dat ik nog banger geworden ben dat zij er ook zo maar niet meer kan zijn. Het besef dat ze al 9 wordt dit jaar (waarvan 7,5 jaar al in de reservetijd) maakt het niet makkelijk.

Pauline schreef:Joep was mijn eens-in-je-leven-hond, dat was nou eenmaal zo. Toen hij moest gaan ben ik door een hel gegaan. Ik heb daarna altijd gedacht dat het minder zwaar zou zijn als Joris zou gaan. Niet omdat ik minder van hem hield, maar gewoon omdat ik dat dacht. Nou dat heb ik dus helemaal fout gedacht. Waarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat ik na Joep, Joris nog had en verder moest gaan. Joris heeft mij er doorheen gesleept. Nu Joris er niet meer is, is er na 29 jaar eigen teckels "niets" meer. En dat niets is mijn keuze hoor, maar toch......

Niet teveel vrezen Esther. Want je weet: een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest. Geniet van elk moment, dat heb ik gelukkig ook gedaan. En nogmaals ik heb er vrede mee dat onze ouwe jongen moest gaan, zijn tijd hier zat erop. Maar je hebt van die momenten.

Ja, we genieten zoveel als mogelijk en we hopen dat hij dat ook doet ondanks dat hij niet elke minuut van de dag onze aandacht krijgt.

src_esther schreef:Ja, we genieten zoveel als mogelijk en we hopen dat hij dat ook doet ondanks dat hij niet elke minuut van de dag onze aandacht krijgt.

Dat zit vast helemaal goed!

7 maanden geleden nu, maar het komt nog steeds met regelmaat zo hard binnen.

Af en toe is het gewoon klote. Ook al heb ik nog twee andere honden, ik mis Pike nog steeds heel erg.

Morgen zou Hugo 10 jaar geworden zijn...
Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat hij die niet meer zou vieren het ging zo goed .
En dan zo ineens was het gewoon helemaal mis
Ik mis hem verschrikkelijk en het voelt nu ook best heel dubbel dat we vrijdag Basil op gaan halen.
Juist nu in deze week..

Maar we zijn zo blij met Basil en Oliver heeft een maatje nodig.
Een franse bulldogpup had ik nu niet kunnen hebben , voelt niet goed zou te snel zijn.
Hugo, mijn allerliefste fransje dat blijft hij voor altijd.

Vandaag is het 3 jaar geleden dat we Dunya hebben laten inslapen. Ik mis haar nog steeds heel erg. Ik wil mijn meisje terug

Sterkte Spikkelneus ..

Ik kwam vandaag oude dame uit de straat tegen. Ze hebben hun hondje in moeten laten slapen. Haar man (80+) kwamen we vaak met z’n hondje tegen en dan kletsen we even. We merkten al dat de rondjes steeds korter werden. Ze was dertien, het was ‘op’. En dan zegt ze ‘s morgen huilen we even, het is zo stil in huis en hij weet niet wat hij met de dag moet doen nu de wandelingen niet meer hoeven’ en dan houd ik het dus ook niet droog. Zo sneu. Hun laatste hondje ook, ivm hun eigen leeftijd. Ik heb het zo met ze te doen.

Spikkelneus schreef: ↑di 06 aug 2019, 07:59 Vandaag is het 3 jaar geleden dat we Dunya hebben laten inslapen. Ik mis haar nog steeds heel erg. Ik wil mijn meisje terug
IMG_0218.JPG

Jullie mooie meiske.... Wat kan het gemis nog groot zijn he?! Al is "alweer" drie jaar gelden...


@ Siberienne, ach wat triest...kan mij goed voorstellen dat je dat aan het hart gaat. Wat verdrietig voor die mensen.

Siberienne schreef: ↑do 08 aug 2019, 13:22 Sterkte Spikkelneus ..

Ik kwam vandaag oude dame uit de straat tegen. Ze hebben hun hondje in moeten laten slapen. Haar man (80+) kwamen we vaak met z’n hondje tegen en dan kletsen we even. We merkten al dat de rondjes steeds korter werden. Ze was dertien, het was ‘op’. En dan zegt ze ‘s morgen huilen we even, het is zo stil in huis en hij weet niet wat hij met de dag moet doen nu de wandelingen niet meer hoeven’ en dan houd ik het dus ook niet droog. Zo sneu. Hun laatste hondje ook, ivm hun eigen leeftijd. Ik heb het zo met ze te doen.

Toen ik nog als dierenarts werkte vond ik dat altijd de moeilijkste euthanasieen om te doen: van mensen die wisten dat dit de laatste hond was. Geen troost vann een nieuwe hond, maar een definitief afscheid van een tijdperk, van een levensstijl, van een wereld met een hond er in

Vanmorgen hebben we afscheid genomen van Fengur. Hij is 32 jaar geworden en was nog kerngezond. Alleen zijn gebit was het probleem, een ziekte taste zijn tanden aan en nu ook zijn kiezen. Bikkelhard is hij voor zichzelf geweest, de ontstekingen moeten hem ontzettend veel pijn hebben gedaan.

Als veulen is hij bij mijn vriendin gekomen. In 2001 leerde ik hen beide kennen en zo is de liefde voor het ras ook direct bij mij verankert. Ik heb heel veel van hem mogen genieten, heb hem zelfs een ruim half jaar helemaal voor mezelf gehad. Toen hij ouder werd kwam de akelige ziekte de kop op steken en ging hij het pensioen. Gelukkig zag ik hem nog steeds heel vaak, want de liefde houdt niet op als het rijden stopt.

Ik ben blij dat ik bij zijn afscheid mocht zijn en mijn vriendin kon steunen. Alles is goed gegaan, zo rustig en respectvol als je wenst. Maar als je daar dan in een lege wei staat, dan is je hart ook leeg

Net een lading oude foto's en videos teruggevonden met onze eerste twee schatten erop.
Wat mis ik ze ...