Barfplaats.nl

Dank jullie wel allemaal! Ik heb heel veel aan hem gedacht. Absoluut met een zweem verdriet en gemis, maar vooral met fijne herinneringen en een warm gevoel. In gedachten zag ik hem racen over het strand.

Dat is zo mooi hé, als je dat weer kan. Dat vind ik echt veel waard, ik vond het zo naar dat ik de eerste tijd geen positieve herinneringen kon verdragen.

eelke schreef:Dat is zo mooi hé, als je dat weer kan. Dat vind ik echt veel waard, ik vond het zo naar dat ik de eerste tijd geen positieve herinneringen kon verdragen.

Ja gelukkig komt dat vanzelf weer. Duurt even, maar het komt altijd weer.

Kaela schreef:Ja gelukkig komt dat vanzelf weer. Duurt even, maar het komt altijd weer.

Fijn Karin! En prachtige foto van Oscar.

Mooie foto van Oscar
En inderdaad gelukkig kunnen we met de tijd weer genieten van mooie herinneringen

Ik krijg nu zo'n beetje iedere dag een herinnering van Facebook, over het ziekteproces van Teun. Zijn opname, thuiskomst, de intensieve verzorging de we hem gegeven hebben. We hebben het liefde gedaan, maar wisten we de uitkomst hadden we hem echt eerder laten gaan. De hoop op herstel zat zo diep bij ons, de tekenen van vooruitgang zo minimaal, het verdriet zo ontzetten groot. Waarom mocht hij nu niet opknappen, waarom moest hij ook nog kaakmyositis erbij krijgen.
Teun zo levenslustig, zo lief, zo gek zo, stoer en zo ontzettend leuk! Het waarom en hoe blijft knagen.

Het iedere dag missen is een beetje aan het slijten. Ik kon me dat een jaar geleden niet voorstellen maar het gebeurt echt, maar nu zo'n beetje iedere dag een herinnering krijgen is heel confronterend en toch ook weer pijnlijk en hartverwarmend hoe mensen met ons mee leefde.

De narcisjes op de grafjes van Dunya en Raul staan in bloei. En straks zijn de treurwilg (Raul) en kastanje (Dunya) weer mooi groen. Ik vind het fijn dat ze in de tuin liggen en ze zo nog een beetje bij ons zijn. Het nadeel van begraven is dat je ze niet kan meeverhuizen, waardoor Dante bij ons oude huis ligt en Leon bij een vriendin in Frankrijk in het weiland....

Spikkelneus schreef:De narcisjes op de grafjes van Dunya en Raul staan in bloei. En straks zijn de treurwilg (Raul) en kastanje (Dunya) weer mooi groen. Ik vind het fijn dat ze in de tuin liggen en ze zo nog een beetje bij ons zijn. Het nadeel van begraven is dat je ze niet kan meeverhuizen, waardoor Dante bij ons oude huis ligt en Leon bij een vriendin in Frankrijk in het weiland....
IMG_2886 (2).JPGIMG_2888.JPG

Dat hoeft niet. Wij hebben Jesse en Dusty dusdanig ingepakt dat mochten we ooit hier weggaan we ze mee kunnen nemen. Ook al zal het dan met name skeletten zijn.

Thomas is bijna twee jaar geleden overleden. En nu ik hier alleen woon, met mijn drie smurfjes, weer in een straat met een tuin.
Dan kan ik hem zooooooo missen. Zo maar. Dan denk ik vent, wat had je het hier leuk gevonden.
Missen is niks aan. Het slijt, je vergeet, en dan zit t zo weer vooraan in je koppie.

Neally schreef:Thomas is bijna twee jaar geleden overleden. En nu ik hier alleen woon, met mijn drie smurfjes, weer in een straat met een tuin.
Dan kan ik hem zooooooo missen. Zo maar. Dan denk ik vent, wat had je het hier leuk gevonden.
Missen is niks aan. Het slijt, je vergeet, en dan zit t zo weer vooraan in je koppie.

Dat is deels herkenbaar.
Kleintje heeft eerst 7 jaar buiten gekund, en toen 4 jaar niet. De laatste 2 jaar kon ze weer wel in de afgesloten tuin. Ik had me op voorhand, toen ze binnen moest blijven, altijd voorgehouden dat ik het ontzettend erg had gevonden als ze nooit meer buiten in het zonnetje zou gekund hebben. En dat is dus wel gelukt. Alleen.... Ze heeft er nooit meer echt van genoten. Niet zoals vroeger. Ze ging soms wel eens buiten maar heel vaak ook niet, en ze heeft het nooit meer zo fijn gevonden...

Misschien troost je dat een beetje? Het had misschien ook gekund dat hij er toch niet zo erg van genoten had als je je nu voorstelt.
Maar het is ook stom en pijnlijk dat je dat gewoon nooit zal weten....

Neally schreef: Missen is niks aan. Het slijt, je vergeet, en dan zit t zo weer vooraan in je koppie.

Neally schreef:Thomas is bijna twee jaar geleden overleden. En nu ik hier alleen woon, met mijn drie smurfjes, weer in een straat met een tuin.
Dan kan ik hem zooooooo missen. Zo maar. Dan denk ik vent, wat had je het hier leuk gevonden.
Missen is niks aan. Het slijt, je vergeet, en dan zit t zo weer vooraan in je koppie.

Ik denk dan maar dat ie nu op een plekkie is waar hij altijd lekker in de tuin kan struinen, zonder vervelende buurtkaters, en zonder gevaarlijke auto's

Vandaag "vloog" Joep nog weer even voorbij, als herinnering op facebook. 7 jaar geleden heeft Marjan (van De Meiden) hun geweldige reportage gemaakt. En ik herinnerde me wat mijn broer over deze foto zei: If a picture paints a thousand words.....

Na inmiddels 28 maanden kan ik ook over Joep praten zonder tranen, met een grote glimlach of een vette schaterlach.

Oh Plien, dat is zo'n mooie foto!

Je broer had gelijk Plien, werkelijk alles is gevangen in deze foto: wederzijdse liefde, vertrouwen, plezier. Echt een heel mooie foto.