[Lizzy]

Vandaag is het een jaar geleden dat we onze Scotch moesten laten gaan, op de leeftijd van 15 jaar en 4 maanden. Met enig ongemak moet ik opbiechten dat ik hem (en Max, die eind juli overleed) niet heel erg mis. Ik heb ontzettend vrede met zijn dood, vanwege zijn mooie leeftijd waarschijnlijk (waardoor ik me lang heb kunnen voorbereiden op de gedachte dat hij er op een dag niet meer zou zijn). En vanwege het feit dat het ondanks dat voor Scotch heel snel ging allemaal, zodat ik weet dat hij niet lang heeft moeten lijden.

Wat mij ook heel erg helpt is het feit dat we al vrij snel twee nieuwe honden in de plaats van Scotch en Max hebben gekregen; het brengt iedere dag weer zoveel vreugde om onze idiote Cyprioten in actie te zien. Daar komt bij dat Aris qua karakter de reïncarnatie van Scotch is, waardoor het helemaal niet voelt alsof we Scotch niet meer om ons heen hebben.

Ik heb net voor het eerst sinds lange tijd weer eens de laatste foto's van Cotchybotchy bekeken, genomen vlak voordat we naar de dierenarts vertrokken, en dan denk ik: o hemel, hij was écht op. En daarom kan ik nu oprecht zeggen: het is goed zo.

20190301_122213.jpg


Kaela: jij sterkte vandaag.

Dat is toch mooi en prachtig?! En ik snap het helemaal hoor. Hoeveel verdriet ik ook had om Brutus en Pinkel: het was ook goed zo. Het verdriet maakte ook snel plaats voor dat ik weer kon lachen bij alle mooie en leuke herinneringen.

Hoe cruciaal de leeftijd is die je hond bereikt! En hoe het einde is gegaan! Tenminste... voor mij wel....

Want hoe anders is dat met Toetie . Het is iedere dag een keiharde emotionele worsteling, gek van verdriet en ik mis haar like crazy, nog steeds niet te doen

[Anne in Zweden]

Dat is toch mooi en prachtig?! En ik snap het helemaal hoor. Hoeveel verdriet ik ook had om Brutus en Pinkel: het was ook goed zo. Het verdriet maakte ook snel plaats voor dat ik weer kon lachen bij alle mooie en leuke herinneringen.

Hoe cruciaal de leeftijd is die je hond bereikt! En hoe het einde is gegaan! Tenminste... voor mij wel....

Want hoe anders is dat met Toetie . Het is iedere dag een keiharde emotionele worsteling, gek van verdriet en ik mis haar like crazy, nog steeds niet te doen

Dat geloof ik graag, dat dat een litteken is dat nooit echt zal helen. Ik heb hetzelfde met Sven, onze kater die we twee weken na Max moesten laten inslapen, volkomen onverwacht, en ook nog een jonkie. Die wond gaat bij mij veel dieper dan het verlies van Scotch en Max, gewoon omdat ik het verlies niet zag aankomen, omdat Sven nog jong was (geschat nog geen zes jaar oud), en omdat ik nooit zal weten wat nou precies de oorzaak was van die geblokkeerde maagmond.

Ik kan me voorstellen dat het gemis van Froetje je nog steeds gek maakt van verdriet. Of wat heet 'nog steeds' - mijn God, het is ook nog zo kortgeleden!

Knuffel voor jou.

[Lizzy]

Dat geloof ik graag, dat dat een litteken is dat nooit echt zal helen. Ik heb hetzelfde met Sven, onze kater die we twee weken na Max moesten laten inslapen, volkomen onverwacht, en ook nog een jonkie. Die wond gaat bij mij veel dieper dan het verlies van Scotch en Max, gewoon omdat ik het verlies niet zag aankomen, omdat Sven nog jong was (geschat nog geen zes jaar oud), en omdat ik nooit zal weten wat nou precies de oorzaak was van die geblokkeerde maagmond.

Ik kan me voorstellen dat het gemis van Froetje je nog steeds gek maakt van verdriet. Of wat heet 'nog steeds' - mijn God, het is ook nog zo kortgeleden!

Knuffel voor jou.

Je bent lief, dank je

Maar ja joh, morgen is het nog maar 3 maanden geleden (en weer 1ste maandag van de maand - Toetje is 2 december ingeslapen en iedere 1ste maandag van de maand is nog net ff erger dan hell).

Met Sven is niet te harden. Leeftijd is geen leeftijd om te overlijden, onverwachtse is niet te doen en dan ook de oorzaak nog eens niet echt kennen , echt he . Onacceptabel gewoon . Dit zijn allemaal zeer belangrijke factoren die meespelen, tis gewoon zo....

[sam28]

Voor ieder verdriet eentje.

En nee, hier is het ook nog niet te doen, ik blijf maar uit balans en mis Ziva verschrikkelijk. Elke dag.
Ik kan nog steeds naast me kijken om een gat te zien, nog steeds schrikken van het dalmatierkleedje dat ik kreeg met mijn verjaardag, 2 weken voor haar dood, omdat als het op een hoopje ligt en ik ben in gedachten, het net een Ziva is. En nog steeds kan ik haar voelen, horen en ruiken.
Ik kijk op tegen deze maand, ze zou 13 geworden zijn binnenkort..
Mijn hart is nog steeds in 1000 stukjes

[Anne in Zweden]

Je bent lief, dank je

Maar ja joh, morgen is het nog maar 3 maanden geleden (en weer 1ste maandag van de maand - Toetje is 2 december ingeslapen en iedere 1ste maandag van de maand is nog net ff erger dan hell).

Met Sven is niet te harden. Leeftijd is geen leeftijd om te overlijden, onverwachtse is niet te doen en dan ook de oorzaak nog eens niet echt kennen , echt he . Onacceptabel gewoon . Dit zijn allemaal zeer belangrijke factoren die meespelen, tis gewoon zo....

Ja hè, en dan denk je: een hond ga je veel meer missen dan een kat, maar echt, het is de manier waarop je een dier verliest die bepaalt hoe hard het verlies je treft. Daar ben ik inmiddels van overtuigd. En zoals jullie Toetie hebben verloren, dat is afgrijselijk. De ene dag heb je nog een happy hond, twee weken later hou je een lege halsband vast. Een onvervalste nachtmerrie - maar dan eentje die niet stopt wanneer je wakker wordt.

[Anne in Zweden]

wat fijn dat je er vrede mee hebt. Mooie herinneringen..

ik weet niet hoe ik zou reageren als Aquillo zou gaan. Hij is nu bijna 16.. er op voorbereiden gaat niet. Denk wel elke dag ja manneke je bent een hondje van de dag ieder moment die ik nog met je kan delen is me dierbaar. Maar eigenlijk wil ik er ook niet aan denken.

Voorbereiden is misschien niet het juiste woord. Eigenlijk is het pas achteraf, wanneer je al afscheid hebt moeten nemen, dat je denkt: ik wist dat dit moment zou komen, dat het geen jaren verderop in de toekomst zou liggen. Voordat Scotch en Max overleden dacht ik ook: dit ga ik niet kunnen, dat gaat me gewoon niet lukken. Maar dan is het moment van afscheid gekomen, en dan lukt het je toch om ermee om te gaan, gewoon omdat je diep vanbinnen wist: het moment komt ooit, en het is dichtbij. Het overvalt je niet, het overlijden van een zeer oude hond. Wat niet wil zeggen dat het geen pijn doet, uiteraard.

[Lizzy]

Ja hè, en dan denk je: een hond ga je veel meer missen dan een kat, maar echt, het is de manier waarop je een dier verliest die bepaalt hoe hard het verlies je treft. Daar ben ik inmiddels van overtuigd. En zoals jullie Toetie hebben verloren, dat is afgrijselijk. De ene dag heb je nog een happy hond, twee weken later hou je een lege halsband vast. Een onvervalste nachtmerrie - maar dan eentje die niet stopt wanneer je wakker wordt.

Ja. Dat dus. En tel daar bij op dat ze op de helft van haar leven was. En we stapeldol op haar waren. Nee, het leven is soms gewoon echt geen feest

[Lizzy]

Voor ieder verdriet eentje.

En nee, hier is het ook nog niet te doen, ik blijf maar uit balans en mis Ziva verschrikkelijk. Elke dag.
Ik kan nog steeds naast me kijken om een gat te zien, nog steeds schrikken van het dalmatierkleedje dat ik kreeg met mijn verjaardag, 2 weken voor haar dood, omdat als het op een hoopje ligt en ik ben in gedachten, het net een Ziva is. En nog steeds kan ik haar voelen, horen en ruiken.
Ik kijk op tegen deze maand, ze zou 13 geworden zijn binnenkort..
Mijn hart is nog steeds in 1000 stukjes

terug

Wat een verdriet

[Kaela]

Ik weet niet zo goed waar het hem precies in zit. Onze Pluk was pas 13 toen ze in de narcose een hartstilstand kreeg. Volkomen onverwacht en compleet oneerlijk. Toch mis ik haar niet zo heel erg. 13 is alweer anders dan 7 misschien, maar ik denk dat het vooral komt omdat Pluk de 11,5 jaar bij ons een verrukkelijk en ongecompliceerd leventje heeft gehad. Ze was blij, tevreden, vond de medische behandeling de laatste paar jaar van haar leven zeer goed te ondergaan. En Pluk was heel zelfstandig. Vermaakte zichzelf, kwam voorbij voor een knuffel, maar vroeg niet zoveel van ons.

Met Oscar was elke minuut van ons leven verweven. Alle cliche's waren van toepassing: hij was een deel van mij, we waren samen een, twee handen en vier pootjes op een buik enz. En ik heb er vrede mee, ook al was hij zo jong. Ik heb er niet zo moeite mee dat zijn tijd zo vroeg kwam, ik heb er gewoon moeite mee dat hij er niet meer is. Dat een deel van mij weg is. Het blijft op een hele vreemde manier zo eenzaam voelen. Ik denk niet dat ik dat minder zou hebben gevoelt als hij ouder was geworden. Dan hadden we alleen maar nog meer tijd gehad om verder samen te vergroeien.

Vandaag kan ik weer met droge ogen schrijven. Gisteren zaten de tranen zo hoog. Het helpt om dan hier begrip en medeleven te vinden. Zonder dat iemand zegt "het is al zo lang geleden joh". Al is het ook wel weer pijnlijk om jullie verdriet te lezen. Hopelijk helpt dit plekje op het forum jullie ook, Sam en Lizzy. Voor al die stapjes van rouw en verdriet waar jullie door heen moeten gaan

[pearlsofpassion]

Ik denk dat verdriet en de reden waarom bij iedereen anders is.
Ik merk dat het bij mij duidelijk bij elk dier minder wordt. En daar voel ik me dan schuldig over.
Los van verzwarende factoren zoals de wijze van en leeftijd.

Ik mis Kleintje echt nog wel, af en toe heel tastbaar, maar ik heb verwonderlijk weinig om haar gehuild. Vind ik zelf...
Vergeleken met wat ik jaren geleden om een dier huilde...

[Lizzy]

Ik denk dat ik ook gewoon tot op het bot verdrietig ben omdat ze zo'n geweldige hond was. Ze was zo ontzettend grappig en verschrikkelijk lief. Ik mis haar zoentjes, het knuffelen en de uitdagende wandelingen met haar. Frou Frou kon tijdens de wandeling meerdere keren denken "Zal ik luisteren....? Of zal ik het niet doen...?". Ik moest daar altijd zo vreselijk om lachen! We hadden gewoon zo'n lol samen. Ik hield intens veel van haar. Ze was het zonnetje in huis en in mijn leven. Wat me echt op de been houd is dat ik nog twee ongelofelijke lieve heerlijke bijzondere honden heb, waar ik zo vreselijk ongekend veel van houd.

[Laika]

Lieve POP, Tranen zijn geen graadmeter voor verdriet. Iedereen verwerkt het verlies op zijn/haar manier.

Het is nu bijna een jaar geleden dat Aiuto ons verlaten heeft en we missen hem nog elke dag. We hadden hem de laatste 2 jaar heel intensief verzorgd dus er viel wel wat weg. Voorheen kwam er binnen afzienbare tijd een andere hond in huis zodat die lege plek wat opgevuld werd en dat scheelde best veel. Nu hebben we nog maar 1 hond.
Gelukkig komt Aiuto regelmatig gedagzeggen in de vorm van ons dogdanceliedje. Dat is fijn en geeft troost.

Ik geloof dat een ziel niet verloren gaat. Toen laatst 3 van onze kippen vermoord waren was dat ook een schok. Naar de laatste kip (Rena) hebben we nog gezocht maar helaas nooit gevonden. Laatst had ik een droom: Ik zat op het grasveld en zag een witte kip onder de haag liggen. Meneer Laika haalde de kip onder de haag vandaan en legde haar in het gras. Toen ik dichterbij ging kijken of het inderdaad Rena was zag ik haar kop veranderen in die van een stern. Daarna veranderde haar hele lichaam, sloeg ze haar vleugels uit en vloog rustig weg. Ik ben er van overtuigd dat ik getuige ben geweest van een reincarnatie en dit voelt heel bijzonder.

[Cindy de Wolf]

Bij mij werkt het in ieder geval niet zo; dat de leeftijd het verdriet "makkelijker"maakt. Jesse was 15 en ik zag het echt wel aankomen maar die hond wilde nog zooooo graag en alle kunt en vliegwerken heb ik wel uitgehaald, geen euro is gespaard maar het haar achterpoten konden/wilden niet meer. Het heeft er vreselijk ingehakt. Die rauwe pijn, die messcherpe pijn, dat enorme verlies, wat Lizzy beschrijft dat was bij mij ook. Met Dusty daarentegen een jaar later, ook 15 heb ik geen moeite gehad. Dat was de "gewone" pijn/rouw. En dat was al snel goed. Die was ook klaar met leven. Bijna bij alle honden heb ik hetzelfde gevoeld als bij Dusty maar Jesse

[Aquillo]

Lieve POP, Tranen zijn geen graadmeter voor verdriet. Iedereen verwerkt het verlies op zijn/haar manier.

Het is nu bijna een jaar geleden dat Aiuto ons verlaten heeft en we missen hem nog elke dag. We hadden hem de laatste 2 jaar heel intensief verzorgd dus er viel wel wat weg. Voorheen kwam er binnen afzienbare tijd een andere hond in huis zodat die lege plek wat opgevuld werd en dat scheelde best veel. Nu hebben we nog maar 1 hond.
Gelukkig komt Aiuto regelmatig gedagzeggen in de vorm van ons dogdanceliedje. Dat is fijn en geeft troost.

Ik geloof dat een ziel niet verloren gaat. Toen laatst 3 van onze kippen vermoord waren was dat ook een schok. Naar de laatste kip (Rena) hebben we nog gezocht maar helaas nooit gevonden. Laatst had ik een droom: Ik zat op het grasveld en zag een witte kip onder de haag liggen. Meneer Laika haalde de kip onder de haag vandaan en legde haar in het gras. Toen ik dichterbij ging kijken of het inderdaad Rena was zag ik haar kop veranderen in die van een stern. Daarna veranderde haar hele lichaam, sloeg ze haar vleugels uit en vloog rustig weg. Ik ben er van overtuigd dat ik getuige ben geweest van een reincarnatie en dit voelt heel bijzonder.

Mooi op die manier iets zien

[judith1967]

Ik mis Dorian nog elke dag,bij alles wat ik doe,lopen,rijden door het dorp,alles herinnert aan Dorian er is geen plekje in het dorp waar ik niet met Dorian gelopen heb.Thuiskomen is niet leuk,het is zo stil,gewoon niet leuk. Thuiskomen met boodschappentassen is niet leuk,het eerste wat Dorian altijd deed, was zijn koppie in de tassen steken,zo nieuwsgierig als hij was.
Dorian mankeerde niks,een week voor dat wij hem moesten laten gaan,liep hij nog lekker zijn rondje op het strand,lekker gek doen met zijn bal,zwemmen. Een uurtje of anderhalf lopen daar draaide Dorian zijn pootje niet voor om. En ik was zooo trots op mijn vriendje,mijn clowntje.Hij maakte mij altijd aan het lachen tijdens de wandelingen. Wat mis ik hem