Ach jee, ik ben dus niet de enige die iedere keer als ze dit topic opent zit te sniffen. Ik schreef stoer "bij ons is het langer geleden" maar ook ik houd het niet droog bij de verhalen en voel nog steeds de pijn.
Ons 'nakje (Chenak) ging 5 jaar geleden in augustus, daar heb ik al eens een topic over gemaakt. Ja, ik mis hem nog steeds maar Chenak was 14, op en we konden hem laten gaan.
In november kwamen Shadow en Spot, de pupkes. Bij onze al wat oudere maar beresterke husky Janouk. Toen tien. Nooit ziek. Vreetzakje was het maar in mei vanher jaar daarop werd hij wat stilletjes en ging slecht eten. Niks voor hem. Paar keer naar de DA, bloed geprikt, foto's gemaakt. Er leek iets in zijn darmen te zitten, misschien stro dat dwars zat (hij had paardenpoep met stro gegeten).. Bloedwaardes waren volkomen normaal. De dierenarts stond eigenlijk een beetje voor een raadsel
Wij zouden een lang weekend naar Londen gaan, de dag ervoor nog naar de DA, die ons verzekerde dat we best een paar dagen weg konden. Zo ziek was Janouk niet. Hem naar de oppas gebracht, samen met de pupsels.
Op dag 2 belde ik: hij wil helemaal niets eten. Geen vlees, geen pens en zelfs geen pizza. Dus de oppas met hem naar onze DA. En dan komt dat telefoontje, zo'n mededeling als die Angelique beschrijft. Maar dan terwijl je midden op Piccadilly circus staat. De DA had geopereerd maar in plaats van een simpele verstopping zat er een tumor in zijn darm. Met 3 gaten. Het maagzuur liep zo de buikholte in. De beslissing was niet moeilijk: laten gaan, niet meer wakker laten worden. Maar de pijn dat ik er zelf niet was... dat heeft nog heel lang heel zeer gedaan. We hebben hem ook niet meer gezien en de DA vergat de halsband af te doen. Ook dat deed zeer.
Nu is het wat gesleten. Het was geen toeval dat hij stopte met eten toen wij weg gingen. Voor ons ging hij door. Liet hij niks merken. Zoals hij altijd keihard voor ons gewerkt heeft, onze sledehond pur sang. Hij is nog een paar keer langs geweest. Een keer toen ik heel ziek op de bank lag en naar de WC moest in het midden van de nacht, liep hij naast me.
En afgelopen maart, in Noorwegen kwamen ze even gedag zeggen, mijn mannen. In de vorm van het noorderlicht
OP mijn blog schreef ik dit:
"Ik lijn de mannen aan en stap naar buiten. De koude lucht slaat in mijn gezicht en ik ril. Brr. Slof het hellinkje af naar de weg. Kijk op. En vloek hartgrondig. Het Noorderlicht!
Zomaar, hier, boven de bergen voor ons huis. En we hadden er niks van gemerkt. Als we voor de honden niet naar buiten hadden gehoeven, hadden we dit zomaar gemist.
Ik sta met open mond en stomheid geslagen te kijken. Een band groen licht pulseert, verdwijnt, zwelt weer aan. Daar nog een vlam. Nog indrukwekkender omdat het zo stil is. Groen licht in de vorm van een regenboog.
Ik schiet vol. ik kan er niks aan doen. Dit is zo mooi. Ik moet namelijk denken aan het prachtige verhaal van Andre Demarchant, "Silver Harness". Siberische husky Tookla gaat dood, maar wordt opgehaald door haar oude maatje. Samen gaan ze naar het land ten noorden van de regenboogbrug, waar ze eindeloos en pijnvrij samen kunnen rennen. Ze krijgt een zilveren harnas om. En dat is het Noorderlicht: geesten van husky's die samen rennen in de sneeuw, gehuld in zilveren harnassen. (
http://everythinghusky.com/features/silver_harness.html voor het hele verhaal)
Zes jaar geleden waren we voor het laatst met de onze vorige honden in Noorwegen. In Rondane. Met uitzicht op deze zelfde bergen. En ik weet het zeker: dit Noorderlicht, het zijn Chenak en Janouk die nog even gedag komen zeggen."
,mijn tante wil er niet meer over praten!
geven 
