[sam28]

Ja, Anne-Marie is een lieverd. En zichtbaar geraakt door ons verdriet om het verlies van Ziva en Toetie.

Je kunt haar vast ook nog ruiken.... Ik kan Toetie ook nog ruiken.

Ik herken het allemaal zo goed. Ik praat iedere dag tegen Toetie. En er gaat eigenlijk ook nog geen dag voorbij dat ik moet huilen. Ik mis haar zo vreselijk. Ik vind het zo oneerlijk, ze was zo geliefd en ze heeft maar zo kort van het leven mogen genieten . Niet te taaien. Gelukkig moeten Leo en ik nu ook al wel lachen om herinneringen aan onze zwarte prinses. Ze was zo vreselijk stik lollig! Ik heb echt nog nooit zo'n grappige hond gehad, met zoveel humor. Ik hield zoveel van dat ietwat stoute maar ontzettende lollige karakter van haar. Mijn lichtvoetige mooie grappige lieve stoute zonnetje

Ziva kan ik inderdaad ook nog ruiken en voelen. Ik praat ook nog tegen Ziva, elke dag en als ik het verdriet toelaat dan houd ik niet meer op met huilen. Ik heb geleerd emoties te blokken, niet gezond maar gebeurd automatisch.
Ik moest ook elke dag zo enorm lachen om Ziva, ze heeft me door zoveel inktzwarte periodes geholpen. Ik mis haar ook vreselijk. Dus eigenlijk had ik kunnen schrijven wat jij hebt geschreven alleen ben jij met woorden iets beter.

Mensen vragen me zo onwijs vaak of ik al een nieuwe hond wil, maar ik wil nog steeds echt alleen maar Ziva terug.

[Lizzy]

Ziva kan ik inderdaad ook nog ruiken en voelen. Ik praat ook nog tegen Ziva, elke dag en als ik het verdriet toelaat dan houd ik niet meer op met huilen. Ik heb geleerd emoties te blokken, niet gezond maar gebeurd automatisch.
Ik moest ook elke dag zo enorm lachen om Ziva, ze heeft me door zoveel inktzwarte periodes geholpen. Ik mis haar ook vreselijk. Dus eigenlijk had ik kunnen schrijven wat jij hebt geschreven alleen ben jij met woorden iets beter.

Mensen vragen me zo onwijs vaak of ik al een nieuwe hond wil, maar ik wil nog steeds echt alleen maar Ziva terug.

Nee hoor, niks beter . Je beschrijft heel mooi hoe je je voelt en wat je mee maakt. En dat gevoel dat je de hele dag zou kunnen huilen, liet je het toe: dat herken ik ook wel. Maar op een gegeven moment wil je ook niet meer hele dagen huilen.... Dus helemaal blokkeren lijkt me niet fijn maar een beetje blokkeren is vermoedelijk wel iets dat we allemaal in meer of mindere mate moeten doen. Ik merk hier ook dat Biscuit en Fritzi het heel moeilijk vinden als ik zo'n huil-dag heb (de eerste maandag van de maand, met het luchtalarm, is altijd weer zo'n dag hier - op 2 december ging om 12 uur het luchtalarm en om 12 uur kwam onze dierenarts binnen om Frou Frou in te slapen. Echt de ergste dag van mijn leven dus het luchtalarm.... Ik zou willen dat ze het NU zouden afschaffen). Ze snappen er niks van en ze willen dat het weg gaat. Dus nou ja, is het niet voor mezelf, stop ik voor hen het verdriet vakkundig weg.

Je voelt vanzelf wanneer je ooit weer toe bent aan een andere hond . Je hart, je ziel, je hele wezen is gewoon nog laten we zeggen "in de ban van Ziva" en dan is er gewoon geen ruimte voor een andere hond in je leven. Misschien komt dat ooit wel. En dan voel je dat meteen. En dan weet je ook "het is goed". En vrij snel daarna komt er dan iets op je pad

[Kaela]

Het is nu drie jaar geleden dat we Oscar moesten laten gaan. En dat gevoel van verdriet blokkeren herken ik ook. Het is een beschermingsmechanisme, want je kan gewoon niet constant jezelf er in verliezen. Ik huil nog steeds soms om hem, op de raarste momenten. En ik kan me echt vreselijk opwinden om dingen, zoals dat we nu uit noodzaak even een kastje vlak voor zijn foto hebben staan. Afschuwelijk, zijn foto moet een ereplaats hebben, geen weggemoffeld plekje. Nieuwe kastjes zijn besteld, het komt goed, maar zo voelen die dingen.

Met alles wat jij mee hebt gemaakt Sam, is het (lijkt het me) zo moeilijk voor je om te vertrouwen op wat je voelt. Wat is gezond, wat is normaal? Ik vind het zo knap hoe je je hier uit en de enige indruk die ik krijg is hoe sterk en liefdevol jij bent. Ik zou jou Ziva het eeuwige leven hebben gegund om je dit verdriet te besparen, maar zo werkt de wereld jammer genoeg niet. Hele dikke knuf voor jou en voor iedereen die hun hartedief mist.

[Djeena]

Toen mijn hondje Djeena nog leefde, was ik regelmatig op Barfplaats te vinden. Nu in geen tijden gekeken. Vandaag is zij jarig. Ook al is het 10 jaar geleden dat zij is overleden, het lijkt vaak wel gisteren en ik mis haar nog altijd .

[smulpaap]

Toen mijn hondje Djeena nog leefde, was ik regelmatig op Barfplaats te vinden. Nu in geen tijden gekeken. Vandaag is zij jarig. Ook al is het 10 jaar geleden dat zij is overleden, het lijkt vaak wel gisteren en ik mis haar nog altijd .

Herkenbaar hoor . Mijn allereerste hond , mijn soulmate .Het is nu al 21 jaar geleden .
Maar ik kan nog steeds om hem huilen
Hij was op 21 nov jarig , zijn dag van inslapen ..... Ik weet het nog allemaal
De week van afscheid nemen , de allerlaatst uren . Die honden zitten zo diep in ons hart

[smulpaap]

En dan de opmerkingen van sommige mensen

Wij hadden dus twee langharige Hollandse herders . Nou , je hoeft geen andere hond te nemen . Je hebt er immers nog zo eentje ik ben niet echt op mn mondje gevallen , maar op dergelijke momenten . Ik kon geen woord meer uitbrengen . Mensen hebben soms geen idee wat ze zeggen en hoeveel pijn dat doet

[Djeena]

Mensen hebben inderdaad geen idee hoe kwetsend ze kunnen zijn. Alsof je niet mag rouwen om je dier. En het mag vooral niet te lang duren........

[hannabelgje]

Ja mensen begrijpen het echt niet. Als ze tegen mij zeggen dat ik gewoon een nieuwe moet kopen dan antwoord ik of ze ook gewoon een nieuw kind maken als er 1 zou sterven. Dan kijken ze me heel raar aan. Maar houden dan wel hun mond.

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

[Aquillo]

Ja mensen begrijpen het echt niet. Als ze tegen mij zeggen dat ik gewoon een nieuwe moet kopen dan antwoord ik of ze ook gewoon een nieuw kind maken als er 1 zou sterven. Dan kijken ze me heel raar aan. Maar houden dan wel hun mond.

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Vreselijk dat je dat hebt moeten aanhoren. En dan er antwoord op moeten geven.
Dat gemis gaat niet over, ook al heb ik er zelf dan wel 2 anderen erbij, (waarvan 1 om Aquillo een maatje te geven en de laatste die bleef plakken omdat het zo goed klikte met Osiris) . Er is geen dag dat ik niet even aan haar denk. Soms ook omdat ik gedrag zie bij de 2 nieuwkomers die ook zo bij haar pastte. Tegelijkertijd heb ik mijn ouwetje, die er gelukkig nog is. Maar eens zal zijn dag daar zijn.. dan wordt dat gemis dubbel. En een dier missen wordt niet goed gemaakt met een andere, omdat dat eenvoudig weg weer andere typetjes zijn. De rotste opmerkingen komen eigenlijk altijd van mensen die niets met dieren hebben of zelf geen huisdieren hebben. Dat herken ik wel.

[eelke]

Maar zijn het dat rotte opmerkingen, of zijn het dan opmerkingen van mensen die het gewoon niet (her)kennen, het hebben en houden van een dier?

Ik hou het altijd maar op het laatste, dat maakt het minder pijnlijk ook wel.

Verstuurd vanaf mijn SM-A202F met Tapatalk

[Anne in Zweden]

Maar zijn het dat rotte opmerkingen, of zijn het dan opmerkingen van mensen die het gewoon niet (her)kennen, het hebben en houden van een dier?

Ik hou het altijd maar op het laatste, dat maakt het minder pijnlijk ook wel.

Verstuurd vanaf mijn SM-A202F met Tapatalk

Dat laatste waarschijnlijk het meest, maar blijkbaar missen zulke mensen ook het vermogen om zich in het verdriet van een ander te verplaatsen, en het vermogen om gewoon hun mond houden nadat ze "Ach, wat sneu voor je" hebben gezegd.

[Kaela]

Dat laatste waarschijnlijk het meest, maar blijkbaar missen zulke mensen ook het vermogen om zich in het verdriet van een ander te verplaatsen, en het vermogen om gewoon hun mond houden nadat ze "Ach, wat sneu voor je" hebben gezegd.

Nou dat dus.

[smulpaap]

Als je meerdere honden hebt
En ook van andere hondenbezitters, ach je hebt er toch nog een paar
Ik kreeg eigenlijk altijd de meest hartverwarmende reacties van oudere mensen , deze mensen hadden zelf geen hond . Of wel ooit een hond gehad.....
Er was dan oprechte belangstelling .
We misten de hond al een tijdje
Wat heeft u goed voor de hond gezorgd mevr .We zagen u altijd gaan met het hondje in de kar .

[Borke]

Borke... vandaag is het alweer 9 jaar geleden dat wij hem moesten laten inslapen.
Hij was nog maar 7.5 jaar. Wij hebben het nog vrijwel dagelijks over hem, het was zo’n bijzondere hond. Hij en ik, we voelden elkaar zo ontzettend goed aan.

Vorige maand zijn we in Onstwedde op bezoek geweest bij zijn dochter, kleindochter en achterklein-pups. Dan komen al die herinneringen weer naar boven. Hoe hij als klein Stabij pupje met ons mee naar huis ging, waar toen 6 grote Maine Coon katten rondliepen, die allen groter waren dan hij.

Ach ik zou wel een boek kunnen schrijven over al mijn herinneringen, we hebben zoveel plezier gehad samen en zoveel geknuffeld. Als straks de lampjes branden in de tuin, dan heffen we daar weer het glas op hem in de tuinhoek waar wij zijn as hebben gestrooid.

Het rauwe verdriet is weg, ik huil niet meer om hem. Ik geniet nu vooral van alle mooie herinneringen en leef mee met zijn nageslacht.

Er zal voor mij nooit meer een hond zijn zoals hij, geen hond kan bij hem in de schaduw staan

[Tanna]

Borke... vandaag is het alweer 9 jaar geleden dat wij hem moesten laten inslapen.
Hij was nog maar 7.5 jaar. Wij hebben het nog vrijwel dagelijks over hem, het was zo’n bijzondere hond. Hij en ik, we voelden elkaar zo ontzettend goed aan.

Vorige maand zijn we in Onstwedde op bezoek geweest bij zijn dochter, kleindochter en achterklein-pups. Dan komen al die herinneringen weer naar boven. Hoe hij als klein Stabij pupje met ons mee naar huis ging, waar toen 6 grote Maine Coon katten rondliepen, die allen groter waren dan hij.

Ach ik zou wel een boek kunnen schrijven over al mijn herinneringen, we hebben zoveel plezier gehad samen en zoveel geknuffeld. Als straks de lampjes branden in de tuin, dan heffen we daar weer het glas op hem in de tuinhoek waar wij zijn as hebben gestrooid.

Het rauwe verdriet is weg, ik huil niet meer om hem. Ik geniet nu vooral van alle mooie herinneringen en leef mee met zijn nageslacht.

Er zal voor mij nooit meer een hond zijn zoals hij, geen hond kan bij hem in de schaduw staan

9 jaar geleden.........ik weet ook nog goed dat je schreef dat Borke er niet meer was. Het blijft een kras op je ziel.