[Angelique]

Hier nog bijna dagelijks tranen om het gemis van mijn prinses die 15 juni overleed. Ook om haar moeder die 15 dagen eerder overleed en oma die 4 maanden daarvoor ging. Alleen waren die oud en lijk ik dat toch beter te accepteren, maar Angels was natuurlijk het eindpunt van deze familie en het voelt gewoon zo aan alsof met Angels echt alles weg is. Nou ja voelt, dat is ook gewoon zo, er leeft niets meer voort. Angels stond nog midden in het leven en ze zat/zit heel diep onder mijn huid. Er is maar weinig voor nodig om de tranen alweer te voelen...een liedje op de radio, het niet meer tegen haar kunnen babbelen, een onverwachte foto op Fb, langs een plek lopen waar ze vaak lag en het missen van onze wandelingen met z'n tweetjes waar we beiden zo van konden genieten.
En het is zooooo niks voor mij om zo te blijven hangen aangezien ik best realistisch in het leven sta en dingen best goed kan wegschrijven, maar in deze doe ik echt mijn best om de mooie dingen naar voren te halen, maar zodra ik dat doe wil er maar geen glimlach komen, alleen maar tranen.
12 december zou ze 10 geworden zijn, ik heb haar natuurlijk zelf gefokt en moest als fokker natuurlijk haar broers en zussen feliciteren die wel tien werden die dag. En begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben echt heel blij dat het hun goed gaat, maar jemig, wat deed dat even extra zeer dat mijn meiske niet verder kwam dan die 9 en natuurlijk wreef fb dat er smorgens nog even extra in.

En natuurlijk heb ik Poes nog en Jan en Kat en die geweldige 2 wuppiepuppies, maar die maken dat verdriet niet minder. Het geeft afleiding, vreugde en plezier, maar dat grote gerafelde gat is er nog in volle glorie. Die momenten van dat we zagen dat ze zo geel was, dat de internist zei...tumor op alvleesklier...die donkere wolk die dan over je heen zakt. Het voelt nog steeds als een nachtmerrie waar ik maar niet uit wil ontwaken.

[smulpaap]

Noa is op 24 Nov 2014 overleden . In haar laatste levensjaar liep ze altijd even een stukje over dit pad
Nu heet dit pad het Opoepad En telkens als we daar gaan wandelen is het ... laten we het Opoepad ook even nemen
Dan zien we in gedachten het oude besje weer lopen








En dit stukje strand heet nu Milo - Beach . Milo was hier geloof ik al dik 14 , en hier genoot de oude baas op zijn manier
Opa dacht nog lange tijd dat ie in het water kon duiken , dat ging ook prima . Maar eruit was een ander verhaal




En dit is de stoel van de ambtenaar , dat was zijn bijnaam
En als het even kon dan nam opa zijn kans waar en sprong snel op de stoel , in het zonnetje
Het is dit jaar alweer vijf jaar geleden dat Milo overleed . 18 Dec 2011 . een week voor kerst

[Kim_S]

Hier nog bijna dagelijks tranen om het gemis van mijn prinses die 15 juni overleed. Ook om haar moeder die 15 dagen eerder overleed en oma die 4 maanden daarvoor ging. Alleen waren die oud en lijk ik dat toch beter te accepteren, maar Angels was natuurlijk het eindpunt van deze familie en het voelt gewoon zo aan alsof met Angels echt alles weg is. Nou ja voelt, dat is ook gewoon zo, er leeft niets meer voort. Angels stond nog midden in het leven en ze zat/zit heel diep onder mijn huid. Er is maar weinig voor nodig om de tranen alweer te voelen...een liedje op de radio, het niet meer tegen haar kunnen babbelen, een onverwachte foto op Fb, langs een plek lopen waar ze vaak lag en het missen van onze wandelingen met z'n tweetjes waar we beiden zo van konden genieten.
En het is zooooo niks voor mij om zo te blijven hangen aangezien ik best realistisch in het leven sta en dingen best goed kan wegschrijven, maar in deze doe ik echt mijn best om de mooie dingen naar voren te halen, maar zodra ik dat doe wil er maar geen glimlach komen, alleen maar tranen.
12 december zou ze 10 geworden zijn, ik heb haar natuurlijk zelf gefokt en moest als fokker natuurlijk haar broers en zussen feliciteren die wel tien werden die dag. En begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben echt heel blij dat het hun goed gaat, maar jemig, wat deed dat even extra zeer dat mijn meiske niet verder kwam dan die 9 en natuurlijk wreef fb dat er smorgens nog even extra in.

En natuurlijk heb ik Poes nog en Jan en Kat en die geweldige 2 wuppiepuppies, maar die maken dat verdriet niet minder. Het geeft afleiding, vreugde en plezier, maar dat grote gerafelde gat is er nog in volle glorie. Die momenten van dat we zagen dat ze zo geel was, dat de internist zei...tumor op alvleesklier...die donkere wolk die dan over je heen zakt. Het voelt nog steeds als een nachtmerrie waar ik maar niet uit wil ontwaken.

[smulpaap]

Hier is het ook bijna het einde van een tijdperk . Van het oh zo leuke viertal is Tessa nog over
Over de gezondheid en de leeftijden van de drie die inmiddels zijn overleden hebben we geen klagen
Milo en Noa zeker niet , die zijn beiden flink oud geworden
Met Amber ( 11 jaar geworden ) hadden we wel iets van , nu al ? Maar ja , ze worden nu eenmaal niet allemaal hoogbejaard
En als ze bij wijze van 20 zouden worden dan zijn we nog niet tevreden

Waar wij momenteel wel zo nu en dan mee dubben . Het kan gebeuren dat we opeens helemaal geen hond meer hebben
Tessa is ook oud(er) en het kan zomaar afgelopen zijn . En dat lijkt ons afschuwelijk
Maar er lijkt toch nog geen ruimte te zijn voor een andere hond . Er is geen hond die deugt ( in onze ogen )
Onzin natuurlijk , maar als je zoveel jaren je oh zo vertrouwde roedel hebt (gehad )
De honden waarmee je kon lezen en schrijven , zij die je zo lief waren ....

Dus , wat wij straks gaan doen ? Een pup , een herplaatser ? We weten het op dit moment echt nog niet
We forceren het ook maar niet , en we nemen de tijd
Misschien komt er in het nieuwe jaar iets op ons pad .... of (nog ) niet

[Kim_S]

Herkenbaar hoor.
Wij wilden een herplaatser, maar er was geen hond die bij ons paste. We hebben Droppie nog op proef gehad, maar ook dat ging niet goed (ze bleek later heel ziek te zijn). Toen hebben we besloten om voor een pup te gaan. Daarna was het zoeken welk ras, en welke fokker. Dan wachten op een loopsheid, een dekking, pups... 1,5 jaar nadat we hondloos geworden zijn is Atz bij ons komen wonen. En het is echt heel fijn om weer een hond te hebben

[Laika]

Van de zomer hebben we binnen 1 week afscheid moeten nemen van onze Noorse Boskatten broertjes Oslo en Hamar. Ze zijn 15 jaar geworden en waren erg close. Nu liggen ze voor altijd samen onder de bomen. Het voelt alsof ze het zelf zo geregeld hadden, maar wij waren in een klap katloos. De bosmannetjes worden nog erg gemist.

[Elf]

In mei hebben we onze Doodles in moeten laten slapen, net 11 jaar oud. Hij was mijn eerste hond ooit en er zal nooit een hond zijn die hem kan vervangen. Ondanks dat we Mees nog hadden was het oorverdovend stil in huis. Sinds oktober hebben we Floris in huis, onze terrorpup . Compleet anders, maar wat fijn om weer een pup te hebben. Doodles wordt nooit vergeten!

[Lida. S]

2016 was voor mij, wat betreft de honden, geen leuk jaar. 26 jan moest ik afscheid nemen van Plukkie, 5 febr moest ik White laten gaan en 18 feb Whisky. Ze waren alle drie op leeftijd en ze hebben een goed leven gehad, maar het kwam wel hard aan. Ook Snooker is niet meer bij ons. Zij paste niet meer in de roedel en veroorzaakte steeds vechtpartijen. Ze heeft nu een andere baas, waar ze het ook goed heeft, maar haar mis ik verschrikkelijk.

[Eef+Stippels]

Wij hebben Yindra in juli moeten laten gaan en twee jaar eerder is Wandor overleden. Het blijft een groot gemis.
Ik vind het ook zo'n rare gewaarwording dat we nu een compleet andere roedel hebben dan 10 jaar terug..
De eerste jaren dat we honden hadden, was het steeds gezinsuitbreiding tot ons drietal compleet was. Maar daarna worden ze 1 voor 1 van je afgenomen
Beide keren dacht ik dat ik er geen honden meer bij wilde, omdat je daarna weer afscheid moet nemen, maar een leven zonder honden spreekt me ook niet aan.

Sterkte allemaal

[doranto]

Ik mis mijn lieve Doranto nog iedere dag. Wat hebben we in die 25 jaar veel kilometers gemaakt! En wat heeft hij mij veel geleerd en wat heb ik dankzij hem veel mooie dingen in de natuur kunnen zien!
Toch is het een beetje dubbel, want van de andere kant ben ik ook blij dat ik het tot een goed einde heb kunnen brengen (al was zijn einde ook niet fijn). Ik bedoel dat we nooit een ongeluk hebben gehad, we er allebei zonder kleerscheuren af zijn gekomen. Hij was een heel alert paardje en kon van de meest onverwachte dingen plotseling schrikken. Ook voor wat de verzorging en verantwoordelijkheid betreft valt er best een last van mijn schouders. Maar wat doet het pijn dat het nu is...nooit meer. Nooit meer zijn begroetingsgehinnik als hij me zag, nooit meer een duw met zijn neus van 'hee schiet eens een beetje op met mijn eten'. Nooit meer samen voor dag en dauw door weer en wind op pad de bossen in...
Van alle honden waarvan ik afscheid heb moeten nemen was mijn lieve kleine Tommy misschien toch wel het meest bijzondere. Hij kon mijn gedachte lezen en voelde precies aan wat ik wilde. Vaak reageerde hij al voordat ik iets tegen hem had kunnen zeggen. En op het laatst toen hij stokdoof was, voelde hij precies wanneer ik zachtjes naar buiten glipte, want als ik terug kwam lag hij steevast voor de deur, terwijl hij helemaal niet meer kon lopen. Hij was echt mijn soulmate en ones in a life time hondje.

[-Saskia-]

Ik vind een hondloos huis nog steeds ruk.
Wodka was de eerste en ook de laatste van het trio. Zoveel mee meegemaakt en herinneringen op FB geven vaak een lach, soms een traan.

Ik zei tegen Marije: "Waarom heb ik zoveel foto's geplaatst? Au."
En die appte terug: "Omdat ze zo lief was."

Waarheid als een koe.

Gemis is dragelijk, maar zal nog wel even blijven. Een huis zonder honden is (te) stil.

[Borke]

Hier stonden deze dagen altijd in het teken van onze huisdieren, waarvan sommigen bang van vuurwerk waren. Wij gingen nooit weg met de jaarwisseling wij wilden er altijd voor hen zijn.

In november 2015 zijn onze laatste poezen Lola en Haley op dezelfde dag ingeslapen. Respectabele leeftijden van 12 en 13 jaar, maar het was het einde van een tijdperk. Lola hadden wij zelf gefokt en ze leek zo ontzettend op haar moeder, die zo diep in mijn hart zit. Dan Haley die de achter-achterkleindochter was van onze allereerste Maine Coon poes, die ik nog steeds mis. Haley was zo'n gezellige poes, die overal altijd bij was.
Vanochtend is er hier een bestelling gebracht en dan staan er dozen op de grond. Dan mis ik nog steeds Haley die er direct op of in kruipt...
Het is kouder in huis, zonder kat op schoot.

Sofi was schotvast en oerstoer en nergens bang van. Echt een hond die het leven omarmde, vol levenslust. Vorig jaar rond de jaarwisseling was zij ons laatste huisdier. Het was heel relaxed, vuurwerk deerde haar niet. Ze lag lekker te slapen en als het heel dichtbij kwam dan moest ze even waaks blaffen.
Het laatste halfjaar vroeg Sofi veel meer verzorging, altijd de angst wat je aan zou treffen als je beneden kwam. Ze at slecht en haar medicatie moest met eten gegeven worden. Het was een heel getob en een moeilijke tijd. In november is zij ingeslapen. Die laatste tijd met haar mis ik dus niet, maar wel hoe zij daarvoor was, toen ze als een dolleman kon rondrennen buiten, vrolijk en blij...
Sofi was ook heel stoer, ik voelde me altijd heel veilig als zij bij mij was. Als wij nu samen wandelen, hondloos, dan heb ik soms het malle idee dat zij meeloopt en over ons waakt.

Het meeste van alles mis ik echter mijn Borke, mijn soulmate, die onverwacht uit ons leven werd gerukt door acute leukemie en hij was nog maar 7.5 jaar. Nooit heb ik zoveel van een dier gehouden als van hem en dat was wederzijds, want hij was ook dol op mij. Het klinkt raar om een hond een soulmate te noemen, maar hij was het echt en ik mis hem nog iedere dag, al 5.5 jaar lang. Elke ochtend als ik de trap af kwam lopen dan wachtte hij mij daar op en werd ik overladen met affectie. Heel langzaam wen je er aan dat dat niet meer zo is. Sofi was net aanhankelijk op die manier, zij was geen knuffelhond.

Toen Sofi overleden was, had ik het gevoel dat Borke mij samen met Sofi onderaan de trap opwachtte...heel troostvol. Die twee honden waren zo dol op elkaar en ik voelde al die liefde...

Nu met al dat vuurwerk, is het enige momet dat ik blij ben dat Borke er niet meer is, want hij was er erg bang voor.

Komt er ooit nog een huisdier? Wij weten het niet. Op dit moment denk ik dat we onze vele mooie herinneringen koesteren. Al die foto's die FB steeds stuurt van mooie herinneringen.
Genieten van de vrijheid om weg te gaan (Sofi had verlatingsangst) en geen zorgen over het niet hebben van een opvangadres als er iets met ons zou zijn.

[irmaa]

Er gaat geen dag, geen uur voorbij zonder dat ik aan onze mini denk, - geen dag zonder tranen. Asiel mormel dat bijna 4 jaar geleden in ons leven kwam.
Kwam zag en overwon, ze was al op leeftijd 12 jaar, en had best wat gezondheidproblemen.. maar god wat hield ik van haar.
Wat een karakter, wat een heerlijk hondje...
We moesten haar in laten slapen, nierfalen, daar leefde ze het laatste jaar (goed) mee...

[hamada]

Op 15 september hebben we onze Joy plotseling moeten laten gaan.
Stoere, ex-broodfok tante, die met haar syringo toch alles uit het leven haalde.
Uiteindelijk heeft haar hartconditie het gewonnen van haar levenslust.
Heel bijzonder is dat Spike de laatste maanden keer op keer gewoontes en houdingen aanneemt die specifiek van Joy waren. Zoals zittend op de deur van de vaatwasser de borden aflikken en de plek waarop hij nu zit tijdens het koken. Alsof de matrone hier en daar opdrachten geeft om ons huishouden op orde te houden.
Maar wat missen we haar!!

http://nl.tinypic.com/view.php?pic=2ur03ua&s=
Edit: krijg de foto hier niet bijgeplakt, alleen de link

[Kaela]

Poeh, wat een zwaar topic. Al die prachtige karakters die zo gemist worden.

Misschien hoort het hier niet, maar juist door dit topic ben ik zo bewust van het feit dat Oscar er nog is. Mijn maatje, mijn tweede ziel. Vorig jaar na een rampzalig oud en nieuw zei Lizzy nog: Tom Poes verzin een list voor volgend jaar. Waarop ik vol overtuiging antwoorde dat dat niet meer nodig zou zijn. Zo lang zou ons maatje het niet meer volhouden. Daardoor is dit moment zo beladen. Hij is er nog wel en hoe! Ik ben zo dankbaar en blij, want ik kan me het verdriet en gemis pijnlijk goed voorstellen wat jullie voelen.
Heel veel sterkte voor iedereen die hier over hun geliefde dieren post